Επειδή σε αυτήν την χώρα όπως και εν γένει, πρέπει να λέμε κάποτε τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιοι είναι όλοι αυτοί οι οποίοι ξεπλένουν τα εγκλήματα του Ισραήλ, στην Ελλάδα όπως και αλλού.

Οι περισσότεροι εξ αυτών παριστάνουν τους έγκριτους διεθνολόγους, τους “ρεαλιστές” των διεθνών σχέσεων και συχνά τους “πατριώτες”. Λίγα έχουν να ζηλέψουν φυσικά από εκείνους τους “πατριώτες” που διέπρεψαν ως δψσίλογοι, που έλεγαν στον Βαν Φλητ, “Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας», που απέσυραν την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο και που “σφύριζαν κλέφτικα” όσο γινόταν οι “Αττίλες” Ι και ΙΙ.

Οι περισσότεροι εξ αυτών που διατηρούν ιδεολογική στάση υπέρ της κατοχής του Ισραήλ ανήκουν στους λάτρεις της ανεμπόδιστης ισχύος. Στην ιδεολογικοποίηση της βίας. Αν αναρωτιέστε πού τους κατατάσσει αυτή η τάση, η απάντηση είναι απλή: στην άκρα δεξιά. Η πολιτική του Ισραήλ, η πολιτική της κατοχής, της εθνοκάθαρσης, του απαρτχάιντ και των παρεμβάσεων στις πολιτικές ζωές ξένων κρατών αποτελεί μετά το Γ’ Ράιχ την μοναδική ίσως περίπτωση, όχι “απλώς” βαρύτατων εγκλημάτων κατά το διεθνές δίκαιο (δυστυχώς υπάρχουν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις) αλλά ανερυθρίαστης υπεράσπισης τους στην βάση του δικαίου του ισχυρού και του μυθικού παρελθόντος. Εξ ου και επιβιώσαντες, επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος καταγγέλλουν την πολιτική του κράτους του Ισραήλ.

Διάφοροι εθνικόφρονες, “πατριώτες” μας παρουσιάζουν ως πρότυπο μάλιστα την ισραηλινή κοινωνία. Αυτήν που σπαράσσεται από λιντσαρίσματα, βία, που δεν έχει ειρήνη εδώ και 73 χρόνια και ακόμα χειρότερα για την ίδια, που οδεύει σε στρατηγική ήττα μέσα από την τύφλωση την οποία η ύβρις επιφέρει.

Υπάρχει και ή άλλη κατηγορία: οι “ρεαλιστές” των διεθνών σχέσεων, εκπρόσωποι μιας δημοσιογραφικής-ακαδημαϊκής ελίτ, η οποία επιζεί χάρις τα payroll ξένων πρεσβειών ως επί το πλείστον και η οποία αν δεν φυτευτεί σε κάποιο διεθνές έντυπο, παραμένει απολύτως ανυπόληπτη.

Είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που έλεγαν ότι θα μας σώσουν τα μνημόνια, ότι θα πρέπει να υποστηρίξουμε την ανατροπή Καντάφι, την ανατροπή Άσαντ και ότι τα σύνορά μας τα προστατεύει η…ευρωζώνη. Όλοι εκείνοι που δούλευαν (επίσημα ή εκ του αποτελέσματος) υπέρ της Τουρκίας και των συμφερόντων της βρήκαν μετά καινούριο κοσκινάκι. Θα μας “σώσουν” το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι ΗΠΑ θα διαλύσουν την Τουρκία, μαζί με τους Κούρδους. Όλη η ψεκασμένη ακροδεξιά, σε συστημικά, καρναβαλίστικα κοστούμια, βουλευτών και ακαδημαϊκών “αναλυτών”.

Κάπως έτσι, οι ελληνικές κυβερνήσεις που δούλεψαν και δουλεύουν υπέρ της Τουρκίας ανέτρεψαν την παραδοσιακή και αμοιβαία επωφελή αδερφική σχέση του λαού μας με τους Παλαιστινίους, πολύ πριν από οποιαδήποτε πραγματική διείσδυση της τουρκικής επιρροής στην Λωρίδα της Γάζας.

Κάπως έτσι κατέστρεψαν τις σχέσεις μας, όχι μόνο με την “φιλότουρκη” Λωρίδα της Γάζας αλλά και με την κυβέρνηση του παλαιστινιακού κράτους, φτάνοντας να αναγνωρίσουν δικαίωμα αυτοάμυνας σε παράνομη δύναμη κατοχής – παρεμπιπτόντως και “κοινές αξίες” με την Σαουδική Αραβία, την απόλυτη μοναρχία που εφαρμόζει την σαρία και επιβάλλει τη λιμοκτονία στην Υεμένη.

Αφού λοιπόν δια της υποταγής στις ΗΠΑ (διότι περί υποταγής πρόκειται και όχι έστω άνισης συμμαχίας) εξυπηρέτησαν τουρκικά συμφέροντα, τώρα στο όνομα της λατρείας της ισχύος και του τυχοδιωκτικού τζογαρίσματος, το οποίο ως αδαείς βαφτίζουν ρεαλισμό, μας ωθούν σε πλήρη δορυφοριοποίηση και ήττα από την Τουρκία, χωρίς να πέσει σφαίρα. Διότι τι άλλο είναι το να βλέπεις με ποιον συμμαχεί (όντως ή κατά φαντασία) η Τουρκία και να πηγαίνεις απέναντι, δηλαδή να ετεροπροσδιορίζεσαι από τον αντίπαλο; Με τους Παλαιστινίους, υποτίθεται, η Τουρκία, με το Ισραήλ εμείς. Με την Ρωσία η Τουρκία, με αντιρωσισμό εμείς. Με το Ιράν η Τουρκία (άλλη μεγαλοφυής μπαρούφα εκπορευόμενη από τις γνωστές πρεσβείες στην Αθήνα), με την Σαουδική Αραβία εμείς.

Και όταν το Ισραήλ βοηθά την Τουρκία μέσω Αζερμπαϊτζάν, εμείς πού θα πάμε; Όταν η Σαουδική Αραβία αποκαθιστά σχέσεις με το Ιράν και με την Τουρκία, με ποιον εμείς; Όταν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ(με ή χωρίς τον Ερντογάν) θα αγκαλιαστούν ξανά με την νεοοθωμανική Τουρκία, πού εμείς; Ποιος θα μιλήσει με τους αναξιόπιστους τυχοδιώκτες;

Όση ντροπή αποφύγαμε όταν πηγαίνοντας κόντρα στον τυχοδιωκτισμό σταθήκαμε απέναντι στους ισχυρούς της τότε εποχής, δηλ. τον Άξονα, ενώ όλη η Ευρώπη σκλαβωνόταν, τόση ντροπή μας σωρεύουν οι ιδεολογικοί απόγονοι του δωσιλογισμού σήμερα. Παρεμπιπτόντως και για να δούμε πού μας έχουν καταντήσει ήδη, ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός παριστάνει ότι ξέχασε πώς ονομάζεται η Βόρεια Μακεδονία και υποδύεται τον ταξιδιωτικό πράκτορα για τουρίστες, ο πρόεδρος της Τουρκίας, μέσα από την θέση του για το Παλαιστινιακό μετατρέπεται έστω μέχρι ενός περιορισμένου βαθμού, σε σημείο αναφοράς διεθνώς. Φυσικά, δεν έχει την ισχύ που θέλει να δείχνει ότι διαθέτει. Δεν είναι ούτε Ελλάδα του ’80 για τους Παλαιστινίους, ούτε Ιράν. Και πάλι ωστόσο, ποιος ασχολείται με την σημερινή Ελλάδα – ή ακόμα και με την Γαλλία του Μακρόν εδώ που τα λέμε;