Θα άξιζε κάποια στιγμή να μαζευτούν όλοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι που συνεργάζονται με διεθνή μέσα και να πουν πώς έζησαν το έπος του Έβρου στις αρχές του 2020, όταν οι λογαριασμοί τους στα κοινωνικά δίκτυα κατακλύστηκαν από στρατιές τρολ μεταξύ των οποίων επώνυμοι τουρκοφάγοι και βλαχοδήμαρχοι της δεξιάς πολυκατοικίας. Τότε που ανάλογα με την ένταση, οι κραυγές που έβγαζαν όλα αυτά τα εντεταλμένα προφίλ κυμαίνονταν από κατηγορίες περί fake news και εθνικής μειοδοσίας, γραμμένες σε κακά αγγλικά και απευθυνόμενες στα μέσα που δουλεύουν μέχρι απειλές κατά της ζωής τους άλλοτε με εκτελέσεις (υπονοώντας μία κρατική αρωγή σε αυτές) και άλλοτε με νυχτερινές επιδρομές που προσιδιάζουν στην οικεία σε όλους μας θρασυδειλία της ακροδεξιάς.
Θα άξιζε μετά να τοποθετηθούν οι δημοσιογράφοι που δέχθηκαν σωματική βία από παρακρατικούς στη Λέσβο και τον Έβρο, με την ανοχή, αν όχι τη συναίνεση της οργανωμένης πολιτείας. Παρέα ίσως με τους εργαζόμενους των ΜΚΟ που κρύβονταν στα σπίτια τους για να γλιτώσουν από τις φασιστικές συμμορίες τις οποίες η κυβέρνηση υπέθαλπτε και η αστυνομία προστάτευε.
Θα άξιζαν σίγουρα μερικές ανακρίσεις: τι ακριβώς έκαναν οι ένοπλοι κυνηγοί που συστρατεύτηκαν «στον εθνικό αγώνα» κατά άοπλων στον Έβρο· πώς απάντησε το οργανωμένο κράτος στα στοιχεία που προσκόμισαν διεθνή μέσα για δολοφονίες προσφύγων· τι ευθύνες απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα φέρει η ηγεσία της ΕΕ που κατέβηκε στον Έβρο να υπερασπιστεί αυτή τη νοσηρή ιλαροτραγωδία.
Θα άξιζε, τέλος, να έσπαγε η σιωπή στην οποία περίτεχνα καταδίκασαν τους πρόσφυγες τα εγχώρια ΜΜΕ που εξαφάνισαν περίτεχνα τα πρόσωπα τους προκειμένου να εξυμνήσουν χωρίς αναστολές την εξολόθρευσή τους ως «εθνικό αγώνα». Και όσο τα μέσα ενημέρωσης έκαναν το χρέος τους, οι ιδιοκτήτες τους έβαλαν εν είδει εταιρικής κοινωνικής ευθύνης τις άλλες τους επιχειρήσεις να πλέκουν κάλτσες για το μέτωπο.
Θα είχε ενδιαφέρον αφού συλλέξουμε τις μαρτυρίες όλων αυτών να τις βάλουμε να ακούγονται όσο κοιτάμε την ξέγνοιαστη πόζα της Προέδρου της Δημοκρατίας με το πάλλευκο συνολάκι στα χρώματα της ειρήνης, μεταξύ διαφόρων ένστολων μπροστά στον ενισχυμένο, σιδερένιο τοίχο του Έβρου.
Υπήρξαν πολλοί που εξεπλάγησαν. Αλλά είναι αυτοί που αδυνατούν να καταλάβουν ότι το «πρώτη γυναίκα οτιδήποτε» μπορεί να λέει πολλά για το μέλλον του εκάστοτε θεσμού, αλλά απολύτως τίποτα για το εκάστοτε πρόσωπο (εν προκειμένω την Κατερίνα Σακελλαροπούλου) και τον πολιτικό ρόλο που καλείται να επιτελέσει.
Καμία έκπληξη δεν νιώθουμε απ’ την άλλη, όσοι έχουμε τη στοιχειώδη ικάνοτητα να καταλάβουμε ότι από τη δεκαετία του ‘90 μέχρι σήμερα έχει αναπτυχθεί μια κάστα εξουσίας που μπορεί τη μία στιγμή να επιδεικνύει έναν ανέξοδο και θολό «προοδευτισμό» και ταυτόχρονα να τείνει μία χείρα βοηθείας στον εφαρμοσμένο φασισμό. Το μοίρασμα τροφής σε ένα συσσίτιο του «Άλλου Ανθρώπου» δεν σημαίνει από μόνο του τίποτα. Μπορεί να αντανακλά οτιδήποτε εκτείνεται από τις κουλτούρες αλληλοβοήθειας των από κάτω (τις οποίες πράγματι εκπροσωπεί ο ίδιος ο «Άλλος Άνθρωπος»), μέχρι τη φιλόπτωχη παράδοση της καλής κοινωνίας που κληρονομείται με επιδερμικές μεταβολές από τον 19ο αιώνα, περνώντας σταδιακά από τη βασιλική οικογένεια στα χέρια της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης, με κάτι ενδιάμεσους σταθμούς για παιδομαζώματα των τέκνων των κομμουνιστών που γινόντουσαν ιδιωτικές υιοθεσίες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ωστόσο, η αντίφαση μεταξύ του συσσιτίου και της ξενοφαγικής πορνογραφίας δεν είναι η πιο έντονη. Αν αυτή φαίνεται παράξενη στον πολύ κόσμο, σίγουρα όσοι επιλέγουν να προσυπογράψουν τον φιλελεύθερο μυστικισμό, θα νιώθουν γνήσια την απορία πώς γίνεται τη μία στιγμή η ΠτΔ να ψέγεται από όλη την ακροδεξιά ως «κομμουνίστρια» εχθρός του έθνους και της θρησκείας και την ίδια ακριβώς στιγμή να επαινεί δια της παρουσίας της τις πιο κραυγαλέες εξάρσεις των πολιτικών της στρατιωτικοποίησης και του αποκλεισμού.
Η απάντηση είναι απλή: πατήρ πάντων κυβερνητισμός. Η ακροκεντρώα συνείδηση, δημοσιολογία και πολιτική που κυριαρχούν στη σημερινή Ελλάδα δεν έχουν ανάγκη από σταθερές. Σιγά-σιγά, με το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό, μέρος του οποίου είναι και η ΠτΔ, η ελληνική κοινωνία εκπαιδεύτηκε στην ιδέα ότι τα πάντα υπόκεινται σε ελιγμούς και μεταλλάξεις από τη μια στιγμή στην άλλη, με τελικό πάντα σκοπό τη διατήρηση της εντροπίας του συστήματος. Όσο το καθεστώς στρατιωτικοποιεί, εκτρέπεται, πολλαπλασιάζει τις συνθήκες έκτακτης ανάγκης και αναδιανέμει πλούτο προς τα πάνω, τόσο ανοίγει τους συμβολισμούς του σε αντιφατικές κατευθύνσεις. Και από τη στιγμή που η μηχανή παραγωγής αφηγημάτων στα ΜΜΕ είναι καλολαδωμένη, ελάχιστα χρειάζεται να φοβάται η κυβερνώσα παράταξη ότι κάποια στιγμή οι αντιφάσεις αυτές θα εκραγούν, τρώγοντας τα σωθικά του καθεστώτος.
Η ΠτΔ είναι από τον ρόλο της η «συμβολική αρχηγός» των Ενόπλων Δυνάμεων. Καμία από τις αρμοδιότητές της από την άλλη δεν αφορά τη φιλευσπλαχνία. Απ’ όλες τις αντιφατικές δημόσιες παρεμβάσεις της που παρελαύνουν κατά καιρούς από μπροστά μας, η εικόνα της στον Έβρο είναι η μόνη που έχει μια πραγματική υπόσταση. Άλλωστε η ίδια η ΠτΔ ως πρόσωπο είναι γνήσιο τέκνο της αυτοαναπαραγωγικής αντίληψης για την κοινωνία ότι ο νόμος είναι πάνω από το δίκαιο. Είναι η τεχνοκράτης στην κεφαλή μιας κολοβής δημοκρατίας που δηλώνει πια ρητά έτοιμη για εσωτερικό και εξωτερικό πόλεμο: πρώτα εξαπολύοντας όλη της την ισχύ στους πρόσφυγες και μετανάστες που καταφθάνουν στα σύνορά της και ύστερα ενάντια στην υπολογίσιμη μάζα των ανθρώπων που δεν βλέπουν τους εξ ανατολάς sans-papiers ως εχθρούς τους.
Η παρουσία της ΠτΔ στον Έβρο είναι άλλη μια δήλωση συναίνεσης στον εφιάλτη που κατασκευάζει μέρα με τη μέρα το ακραίο κέντρο. Αντί να ψηλαφίζουμε τις αντιφάσεις της, θα ήταν γονιμότερο να πάρουμε θέση: να πούμε ότι εκείνο το έκτρωμα που κοσμεί τη συνοριακή γραμμή στη Θράκη και που συνεχώς ενισχύεται συμβολικά και υλικά, αποτελεί ένα casus belli για όσους δεν συμμεριζόμαστε το όραμα της πολιτικής τερατογέννεσης που κυβερνά τη χώρα. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου πήγε στον Έβρο για να επισημοποιήσει τον πόλεμο και να κανονικοποίησει τη βία που ασκήθηκε στο «έπος» του περσινού Μαρτίου, τόσο για τα θύματά της που δεν είναι Έλληνες πολίτες, όσο και γι’ αυτά που είναι.
