“Γεννηθήτω φως”
Τορά, Γένεση 1:3
“Η τραγική και θαυμάσια ικανότητα να καταλαβαίνεις την αλήθεια”
Γιουλιάν Σεμιόνωφ, Διατάσσεσαι να επιζήσεις
Τελείωνα αυτό το άρθρο όταν είδα το σχεδόν ανοιχτά ειρωνικό χαμόγελο του Νετανιάχου στο BBC, καθώς ευχαριστούσε, τον “φίλο Τζο Μπάιντεν” για την υποστήριξή του προς το Ισραήλ. Εμφανώς πολύ χαρούμενος, διαπιστώνοντας ότι και τώρα, εν τέλει ασκεί πολύ μεγάλη επιρροή, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, στις ΗΠΑ.
Αλλά και διάβαζα ταυτόχρονα, στους Times of Israel ότι ο Γερμανός υπουργούς Εξωτερικών πάει, με δύο ακόμα Ευρωπαίους υπουργούς να εκφράσει τη συμπαράστασή του στο Ισραήλ. Αφού οι Ευρωπαίοι έσφαξαν τους Εβραίους τους, είναι τώρα πολύ χαρούμενοι που Εβραίοι σφάζουν Παλαιστίνιους.
Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι
Ο Ντόριαν Γκρέι ευχήθηκε μια μέρα να γερνάει το πορτραίτο που του έκανε ο φίλος του, αλλά ο ίδιος να παραμένει νέος και όμορφος. Ήταν η δική του εκδοχή της συμφωνίας με τον Διάβολο που έκανε ο Φάουστ.
Το Ισραήλ, και μαζί του όλοι, κάναμε τη δική μας συμφωνία με τον Διάβολο και αποκτήσαμε, εδώ και πολλά χρόνια ένα τέτοιο πορτραίτο να κοιτάμε. Είναι η κατάσταση των Παλαιστινίων. Και βλέποντάς το πιστέψαμε ότι λύθηκε (ουσιαστικώς) το Παλαιστινιακό πρόβλημα.
Ο λαός χωρίς πατρίδα νίκησε τον λαό της πατρίδας που διεκδικεί και στην οποία ζούσε και αυτός, και δική του πατρίδα ήταν, ως μειοψηφία όμως.
Και όταν έγιναν οι πρόσφατες Συμφωνίες του Αβραάμ για “ομαλοποίηση” με τα αραβικά κράτη, θεωρήθηκε τόσο αυτονόητο ότι το πρόβλημα έχει λυθεί – που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα να ψάξει τις συνέπειες των Συμφωνιών στο Παλαιστινιακό και το αντίστροφο.
Πώς τελειώνει η ιστορία
Στο μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ, η ευχή του Ντόριαν Γκρέι πιάνει. Δεν γερνάει καθόλου. Παραμένει όσο υπέροχα όμορφος ήταν όταν τον ζωγράφισε ο φίλος του. Αλλά του είναι όλο και πιο δύσκολο να υποφέρει να κοιτάει το όλο και πιο απκρουστικό πορτραίτο του που έχει μεταμορφωθεί, παρακολουθώντας τη μεταμόρφωση της δικής του ψυχής. Αρχίζει να τρελαίνεται κοιτάζοντας τον πίνακα. Τρομερά ανήσυχος για τον φίλο του, ο ζωγράφος που τον ζωγράφισε, εκλιπαρεί τον Ντόριαν να πάει να εξομολογηθεί. Αυτός όμως οργίζεται, τσακώνεται μαζί του και τον σκοτώνει. Φυσικά, αυτό το έγκλημα όχι μόνο δεν βελτιώνει την κατάστασή του, αλλά οδηγεί σε παροξυσμό τη λύσσα που τον διακατέχει. Κλειδώνεται στο δωμάτιο που βρίσκεται ο πίνακας και, με το μαχαίρι που σκότωσε τον φίλο του, αρχίζει να μαχαιρώνει και να ξεσκίζει το πορτραίτο του. Σε λίγο μια άγρια κραυγή ακούγεται σε όλη τη γειτονιά που μένει. Όταν θα μπουν τελικά οι υπηρέτες του στο δωμάτιο θα αντικρύσουν το αποκρουστικό, παραμορφωμένο πτώμα ενός μαχαιρωμένου άνδρα. Θα τον αναγνωρίσουν μόνο από τα δαχτυλίδια. Δίπλα του το πορτρέτο έχει αποκτήσει πάλι όλη την αρχική ομορφιά του.
Ο νέος Προφήτης
Σιγά-σιγά ξεχάστηκε το Παλαιστινιακό, ξεχάστηκαν και τα πορτραίτα και οι όροι του συμβολαίου που συνάψαμε με τον Διάβολο. Έναν που τα θυμόταν και ήθελε να βρει έναν τρόπο να το σπάσει, τον σκότωσαν όπως ο Ντόριαν Γκρέι τον φίλο του, αυτόνα μάλιστα μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις, τις δουλειές μας. Βusiness as usual.
Αλλά μιλάμε για τη Γη που γεννάει τους Προφήτες. Ολάκερη σχολή υπάρχει από δαύτους στα χώματά της. Ένας τους ξεχώρισε. Έμπλεως θρησκευτικού μεσσιανισμού, ήλπισε ότι θα είναι ο ίδιος που θα πραγματοποιήσει το όνειρο των προγόνων του ιδρύοντας το Μεγάλο Ισραήλ.
Αυτή η χώρα, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, θα περιελάμβανε τουλάχιστο όλη τη γη που εκτείνεται από το ποτάμι στη θάλασσα, ίσως και το νησί έξω από τις ακτές της. Θα κυριαρχούσε σε όλη την περιοχή που κάποιος Αμερικανός θαυμαστής του Προφήτη ονόμασε “Ευρεία Μέση Ανατολή”. Υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα, η ύπαρξη του παλαιστινιακού λαού, σιγά όμως μην μπορούσε αυτή η ανθρώπινη σκόνη να εμποδίσει ένα τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο, που όχι μόνο έρχεται από τα βάθη των αιώνων, αλλά και προαναγγέλει τη Βασιλεία. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα βρισκόταν μια λύση και σε αυτό το πρόβλημα, από έναν άνθρωπο μάλιστα που δήλωσε κάποτε ότι δεν λογαριάζει πολύ τους Προέδρους της Αμερικής, έχει επιβιώσει από έξι ή επτά από δαύτους, Μια μέρα μάλιστα, πήγε απρόσκλητος στην Ουάσιγκτον για να μιλήσει στο Κογκρέσο.
Και από τη Μέση Ανατολή, φαντασία νά’χουμε. Έβαλε ποτέ κανείς Μεγαλέξανδρος, Ναπολέων, Χίτλερ όρια στη φιλοδοξία του;
Η πρώτη ανέλπιστη ευκαιρία
Η ξαφνική εξαφάνιση της “Αυτοκρατορίας του Κακού” υπήρξε η χρυσή ευκαιρία για τον Προφήτη. Στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της αρχίζει και βάζει, επίμονα και υπομονετικά, τις βάσεις για την εφαρμογή του ιδιοφυούς περιφερειακού σχεδίου που συνέταξε ο Οντέτ Γινόν, εμπνεόμενος από τις ιδέες του Χαουζχόφερ, χωρίς όμως την τυπικά γερμανική ξεροκεφαλιά, προϊόν της ιστορικής εξέλιξης της χώρας του.
Αλλά ο μαθητής δεν ξεπερνάει μόνο σε αυτό το ζήτημα τον δάσκαλο. Όταν γράφει ότι δεν έχει ξεπεραστεί μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά και ο ίδιος ο ανθρωπισμός, προβλέπει, πολύ προτού καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση, τα μέτωπα της παγκόσμιας αντεπανάστασης, και τοποθετείται, εκ των προτέρων, στη θέση του σημαιοφόρου της. Ταυτόχρονα, προσδίδει στο δικό του περιφερειακό σχέδιο μια παγκόσμια σημασία.
Αυτό θα γίνει αργότερα ένα από τα μεγάλα όπλα του νέου Προφήτη, αυτό που θα του επιτρέψει να συμμαχήσει με τις πιο φαινομενικά ετερόκλιτες δυνάμεις που στρέφονται εναντίον των επιτευγμάτων της νεώτερης εποχής, εκφράζοντας πολύ ευρύτερες τάσεις που αναπόφευκτα παράγονται στους κόλπους του παγκόσμιου συστήματος.
Τις πρωτοβουλίες του συχνά δεν τις εμφανίζει καν ο ίδιος, άλλοι τις εμφανίζουν και τις τοποθετούν άλλοι, στην πολιτική της Αμερικής ιδίως, στο πλαίσιο αναζήτησης ενός τύπου λύσεων αναγκαίων για να αντιμετωπίσει το παγκόσμιο σύστημα που κυριαρχεί (και ιδίως οι ΗΠΑ) τις όποιες αμφισβητήσεις και κρίσεις, αλλά και να επεκτείνει την κυριαρχία του. Αυτός θα χρηματοδοτήσει μια ομάδα υπό τον πρώην αναπληρωτή Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Περλ για να εκπονήσει τη μελέτη A Clean Break, όπου διατυπώνεται η ανάγκη εξόδου από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε το Ισραήλ στο Όσλο και περιγράφονται σε αδρές γραμμές τα σχέδια που θα εφαρμοστούν αργότερα στο Ιράκ και τη Συρία. Αργότερα θα έρθει το Σχέδιο για έναν νέο Αμερικανικό Αιώνα και η αποκρυστάλλωση του “νεοσυντηρητικού σχεδίου” για την ευρεία Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Κορέα.
Ανήκει άλλωστε ο Προφήτης μας σε μια φυλή που έχει απαράμιλλη δυνατότητα να καταλαβαίνει τον κόσμο στην ολότητά του. Ο Λένιν και ο Τρότσκι είχαν επίσης αυτή τη δυνατότητα και την έβαλαν στην υπηρεσία της παγκόσμιας Επανάστασης. Η ίδια ικανότητα συνδέει τώρα τον Προφήτη μας και όσους τον ακολουθούν με το κύμα μιας παγκόσμιας Αντεπανάστασης. Τα δικά του όνειρα για το μεγάλο Ισραήλ πάνε χέρι χέρι με τα όνειρα για την Αμερικανική Αυτοκρατορία, που εκφράζει, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ο ιδεολόγος των Ρεπουμπλικάνων Τσαρλς Κράουτχαμερ: “Είμαστε στη θέση της Ρώμης μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας”. Είναι η εποχή που ο μεγάλος θεωρητικός και του αμερικανικού αναθεωρητισμού, ο Σάμιουελ Χάντινγκτον διατύπωνε το πρόγραμμά του για τον “Πόλεμο (κατά) των Πολιτισμών”.
Μόνο βέβαια που κάπου εδώ σταματάνε οι αναλογίες με τους πρωτεργάτες του σοβιετικού αιώνα, αν μη τι άλλο γιατί ο Προφήτης έχει και ελαττώματα. Η δύναμη που σιγά σιγά συγκεντρώνει τον πείθει ότι δεν χάλασε ο κόσμος και αν υποκύψει σε κάποιους πειρασμούς.
Ξεχνάει ότι το διαμάντι, για να κόψει την Ιστορία, πρέπει να είναι 100% καθαρό, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή πρόσμειξη. Για να το κάνουν οι Γάλλοι χρειάστηκε να βρουν κάποιον που ονόμασαν μη δυνάμενο να διαφθαρεί (Incorruptible) και που εσφαλμένα τον μεταφράσανε ως Αδιάφθορο στα ελληνικά. Είναι και η εποχή μας, βλέπετε, ο κυρίαρχος πολιτισμός, η δύναμη του Χρήματος, που δεν μπορεί να αποσυνθέσει τους ανθρώπους χωρίς να αποσυντεθεί και η ίδια.
Από τον Γκουντέριαν στη Βαγδάτη
Το αρχικό σχέδιο των Νεοσυντηρητικών, υπό την καθοδήγηση του κ. Νετανιάχου, δεν ήταν παρά η μεταφορά στη Μέση Ανατολή των μεθόδων του Γκουντέριαν, που κατέκτησε όλη την Ευρώπη προτού επιτεθεί στη Ρωσία. Περιελάμβανε όλη τη Μέση Ανατολή, αλλά και τη Βόρειο Κορέα. Αν πετύχαινε, θα είχε διανυθεί το 80% του δρόμου όχι για ένα χιλιόχρονο, αλλά για ένα αιώνιο Ράιχ, σκέφτονταν ίσως οι συντάκτες του, και μάλλον δεν είχαν λάθος.
Τα είχαν υπολογίσει όλα εκτός από ένα. Τη βαθιά ανάγκη του ανθρώπινου όντος για αξιοπρέπεια. Αυτή τους σταμάτησε στη Φαλούτζα και αργότερα στον Λίβανο, όπως η άμμος τα τανκς του Ρόμμελ. Το παραδέχτηκε σε ένα άρθρο του μια μέρα ένας από τους πιο σοβαρούς υπερσυντηρητικούς Αμερικανούς αναλυτές, πιθανώς συνδεόμενος με τη CIA, ο David Ignatius.
Δεν μπορούμε να στριμώξουμε σε ένα άρθρο όλη την ιστορία της συνέχειας που δόθηκε, τη διαρκή πάλη δηλαδή, ανάμεσα στα διαρκώς διευρυνόμενα μέτωπα των οπαδών και του αντιπάλων του πολέμου που έριξε έκτοτε όλο το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας σε έναν παρασκηνιακό εμφύλιο.
Η δεύτερη ευκαιρία για τον Προφήτη
Η δεύτερη μεγάλη ευκαιρία για τον Προφήτη μας παρουσιάστηκε όταν ακόμα ένας, αυτός εντελώς ψευτο-Προφήτης, εμφανίστηκε στην άλλη Γη της Επαγγελίας. Επρόκειτο για τον Ντόναλντ Τραμπ, πνευματικό παιδί του Ρόι Κον. Πρωτοπαλλήκαρο του Μακ Κάρθι, ο Κον ήταν αυτός που έπεισε τη Ρόζεμπεργκ να ψευδομαρτυρήσει, στέλνοντας τελικά την αδελφή της στην ηλεκτρική καρέκλα. Μέγας θαυμαστής του στρατηγού Πάττον, που ήθελε να συνεχίσει τον πόλεμο κατά της Ρωσίας το 1945, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε συνδεθεί με τον άλλο Προφήτη πολύ πριν ανέβει στην εξουσία. Ο δεσμός τους επισφραγίσθηκε στη διάρκεια μιας κρουαζιέρας που οργάνωσε η γυναίκα του Μέρντοχ, όταν η Ιβάνκα Τραμπ υπέκυψε και δέχτηκε τελικά να αλλάξει θρήσκευμα και να ασπασθεί όχι τον εβραϊσμό γενικά, αλλά τον ορθόδοξο, ώστε να μπορέσει να γίνει ο γάμος της με τον Τζάρεντ Κούσνερ, στο σπίτι του οποίου προτίμησε να μείνει μια μέρα ο πρωθυπουργός του Ισραήλ επισκεπτόμενος την αμερικανική πρωτεύουσα. Τον Απρίλιο του 2017, η Ιβάνκα όρμησε στο γραφείο του πατέρα της στον Λευκό Οίκο, λέγοντας ότι έπρεπε να κάνει κάτι για τα παιδιά της Συρίας και αυτός έκανε στέλνοντας στη χώρα αυτή ένα πρώτο κύμα πυραύλων.
Τέτοιες ευκαιρίες μας παρουσιάζονται κάθε τρεις γενιές ή και λιγότερο, είπε μια μέρα ο Νετανιάχου στους ψηφοφόρους του, εξηγώντας γιατί πρέπει να τον ψηφίσουν.
Ο Αμερικανός τώρα Προφήτης έκανε ασύλληπτα δώρα στον φίλο του, όπως την Ιερουσαλήμ, το Γκολάν και την ακύρωση της συμφωνίας με το Ιράν, δεν μπόρεσε όμως, παρά τις προσπάθειές του, να κάνει τον μεγάλο Πόλεμο κατά της Τεχεράνης. Και, το χειρότερο, έχασε τις εκλογές.
Ο Προφήτης τα χρειάστηκε. Σκέφτηκε ότι έπρεπε να δράσει γρήγορα, πολύ περισσότερο που κινδύνευε να χάσει την πρωθυπουργία και να τον πάνε και σε δίκες. Δεν ξέρουμε αν έβαλε το χεράκι του στην Ουκρανία, όπου έχει ασφαλώς τον τρόπο του, ώστε να κάνει αδύνατη τη συνεννόηση αυτών που θα μπορούσαν να τον σταματήσουν και να δημιουργήσει γενική σύγχυση. Το κυρίως όμως σχέδιο εφαρμόστηκε στην Ιερουσαλήμ, με το κλείσιμο της πύλης της Δαμασκού, με την εκδίωξη των Αράβων κατοίκων της από τα σπίτια τους και με τις επιθέσεις στο Αλ Άκσα. Ήξερε, και δεν έπεσε έξω, ότι η πίεση θα ανέβαινε από τη βάση στην Ισλαμική Τζιχάντ και τη Χαμάς να απαντήσουν κάπως, έστω και συμβολικά.
Όταν αυτό έγινε, προσευχήθηκε στον θεό του, είπε μέσα του “Ήγγικεν η ώρα της Κρίσεως” (και επειδή το μυαλό του είναι πρακτικό υπολόγισε και τις πιθανότητες να μην τα καταφέρει 100%, αλλά και πάλι κέρδος θα έβγαινε, θα έκοβε οποιαδήποτε γεφύρια) και διέταξε “Πυρ”.
Και εγένετο Φως
Άνοιξαν οι ουρανοί και μια βροχή από φωτιά και ατσάλι έπληξε αυτή τη Ζώνη, που δεν είναι παρά ένα γιγαντιαίο και αποκλεισμένο προσφυγικό στρατόπεδο. Αλλά η Παλαιστίνη είναι το σημείο όπου ο Μωάμεθ συνάντησε τον Χριστό και αυτός τον Μωυσή. Εκεί που το νερό συναντά την άμμο, ο πολιτισμός τη βαρβαρότητα και το μέλλον το παρελθόν. Εκεί που οι Γραφές τοποθετούν τα πιο απίστευτα θαύματα.
Και τότε έγινε, ακριβώς εκεί, κάτι που κανείς δεν είχε προβλέψει και δεν μπορούσε να έχει προβλέψει.
Το πορτραίτο που όλοι είχαν ξεχάσει ξαναφάνηκε ξαφνικά μέσα στα χαλάσματα. Είχε πάρει μονομιάς την αρχική του μορφή. Αυτή του Παλαιστίνιου μαχητή με τη μαντήλα του, που κοιτάει στα μάτια τον Θάνατο, προαιώνιο και παγκόσμιο σύμβολο της μαχόμενης ανθρωπότητας.
Ταυτόχρονα, φωτίστηκε μονομιάς η φρικτή πραγματικότητα του κόσμου μας, για όποιον έχει ακόμα μάτια να τη δει. Εκατοντάδες είναι οι νεκροί στη Γάζα, αλλά αναρίθμητες οι Νεκρές Ψυχές που μας περιβάλλουν και απειλούν να μας καταπιούνε, αυτοί που έχουν πεθάνει, αλλά πιστεύουν ότι ζουν. Οι ηγέτες ισχυρότατων κρατών, που θέλουν να είναι, αν όχι ιδιοκτήτες, τουλάχιστο διαχειριστές και δεσμοφύλακες της Ιστορίας, μοιάζουν, τώρα που αυτή αναδύεται, ελαχιστότατοι μπροστά της. Δεν καταλαβαίνουν καλά καλά τι συμβαίνει.
Το αίμα διάβρωσε τα συνήθως παγωμένα στρώματα της ανθρώπινης συνείδησης και οι τεκτονικές πλάκες της Ιστορίας άρχισαν να κινούνται.
Ένα υπόγειο ηλεκτρικό ρεύμα διαπέρασε την Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τη Μεσόγειο. Οι Παλαιστίνιοι κατέβηκαν, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, σε αυθόρμητη γενική απεργία. Εξαφανίστηκε ξαφνικά κάθε ίχνος των αδελφοκτόνων διαφορών τους, Χαμάς εναντίον Φατάχ και άλλες πολλές.
Το ίδιο ρεύμα βγήκε από τα σύνορά της και διαπέρασε όλο τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο, αφήνοντας κάπως ξεκρέμαστο όλο το φιλόδοξο πρόγραμμα “ομαλοποίησης” του Νετανιάχου με τα αραβικά κράτη.
Βγήκε και από τα όρια αυτού του κόσμου. Αφηφώντας τις γελοίες διαταγές μιας γελοίας κυβέρνησης, τα προάστια του Παρισιού κατέβηκαν στο κέντρο του για να φωνάξουν “Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι”. Πλημμύρισαν οι δρόμοι του Λονδίνου, έφτασε και στο Βερολίνο ακόμα το τζίνι που βγήκε από το μπουκάλι, για να διασχίσει τον Ωκεανό και να εμφανιστεί στο ίδιο το άντρο της AIPAC, το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ, μια Παλαιστίνια βουλευτής επέβαλε το δικό της ηθικό πλεονέκτημα και τη δική της “ηγεμονία” μέσα στο Καπιτώλιο. Ενώ ένας νεαρός Εβραίος, κατάλαβε ότι έπρεπε να ενώσει την υπεράσπιση των νεκρών των ναζιστικών στρατοπέδων και των Παλαιστινίων. “Ο παππούς μου δεν επέζησε του Άουσβιτς για να βομβαρδίζει τη Γάζα” έγραφε το πλακάτ που κουβαλούσε, συνδέοντας το μέλλον του λαού του με τις ξεχασμένες σήμερα μνήμες της εποχής όποου αυτός πρωταγωνιστούσε στους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες της ανθρωπότητας, προτού τον διαφθείρει η ίδια η τεράστια επιρροή που απέκτησε. Και γονιμοποιώντας έτσι, με το παρελθόν του, το μέλλον αυτού του λαού.
Θανάτω Θάνατον πατήσας. Από τη φωτιά και τον θάνατο, προέκυψε ελπίδα και ζωή. Eίναι, σε κάθε περίπτωση, μια νέα και πολύ σπουδαία ιστορική παρακαταθήκη για τον παλαιστινιακό λαό, μια ιστορική παρακαταθήκη για όλη την ανθρωπότητα.
Δεν ξέρουμε τι θα γίνει από δω και πέρα. Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή ενός ακόμα επεισοδίου της αέναης μάχης ανάμεσα στο Καλό και το Κακό που χαρακτηρίζει όλη την προϊστορία της ανθρωπότητας, αντιμέτωποι, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα με την ανάγκη να κάνουμε αυτό που δεν θέλουμε. Να διαλέξουμε ανάμεσα στον δρόμο της καταστροφής μας ως είδους και αυτόν της ίδρυσης ενός καινούριου πολιτισμού και, διαλέγοντας, να κάνουμε κάτι. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Η προειδοποίηση και η προφητεία του Πικάσσο
Ο πιο φημισμένος πίνακας του Εικοστού Αιώνα, η Γκέρνικα του Πάμπλο Πικάσσο, δεν είναι απλώς μια ανάμνηση, είναι μια προειδοποίηση. Επειδή δεν σταμάτησε κανείς το κακό στη Γκέρνικα, κατάπιε όλη την Ευρώπη, προτού ηττηθεί στη Μόσχα και το Στάλινγκραντ. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο επικίνδυνα μετά το 1945. Ο πιο βαθύς ίσως μεταπολεμικός, τραγικός ποιητής μιας τραγικής, καμιά φορά και τρομακτικής χώρας, ο Γκίντερ Γκρας μας κατέλειπε, δίκην διαθήκης, δύο ποιήματα. Με το ένα προβλέπει το τέλος μιας Ευρώπης που ποτίζει κώνειο τη χώρα του Σωκράτη. Με το άλλο προειδοποιεί το Βερολίνο για την απόφαση να δώσει στο Ισραήλ υποβρύχια δυνάμενα να φέρουν πυρηνικά όπλα:
Αυτά που πρέπει να ειπωθούν (Was gesagt werden muss)
Γιατί λέω σήμερα – στα γεράματα μου
και με όσο μελάνι έχει απομείνει στη γραφίδα μου –
“το Ισραήλ με το πυρηνικό του πρόγραμμα
βάζει σε κίνδυνο την ήδη εύθραυστη παγκόσμια ειρήνη”;
Γιατί ίσως αύριο να είναι αργά
και η Γερμανία να είναι συμμέτοχη στο έγκλημα αυτό.
Το παραδέχομαι: δεν θα μείνω άλλο σιωπηλός
Γιατί έχω σιχαθεί την υποκρισία της Δύσης.
