Ο Αμίτ Γκιλούτζ, εκπρόσωπος Τύπου του Ισραηλινού Κέντρου Πληροφοριών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Κατεχόμενα εδάφη (γνωστότερου ως B’Tselem), της ισραηλινής ανθρωπιστικής οργάνωσης που μάχεται για την ανάδειξη των εγκλημάτων της ισραηλινής κατοχής επί των Παλαιστινίων.
H πρώτη μου ερώτηση έχει να κάνει σχετικά με το τι είναι ακριβώς το B’Tselem. Θα μπορούσατε να μας δώσετε το ευρύτερο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της οργάνωσής σας σχετικά με την δράση της κατά της ισραηλινής κατοχής;
Το B’Tselem είναι ένας οργανισμός υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, το 1989, όταν μια ομάδα Ισραηλινών ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων και νομικών συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχουν αρκετές αξιόπιστες και πιστοποιημένες πληροφορίες που προέρχονται από κατεχόμενες περιοχές στο κοινό, τόσο στο Ισραήλ όσο και εκτός του Ισραήλ. Έτσι, ιδρύθηκε το B’Tselem ως κέντρο έρευνας και πληροφόρησης, το οποίο μέχρι σήμερα παραμένει το κύριο είδος λειτουργίας μας. Συλλέγουμε δεδομένα, στατιστικά στοιχεία, διερευνούμε συγκεκριμένα περιστατικά, συντάσσουμε αναφορές για το φαινόμενο, δίνουμε μια πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση των εξελίξεων για την πραγματικότητα στα κατεχόμενα εδάφη και κάνουμε αυτές τις πληροφορίες διαθέσιμες για τον υπόλοιπο κόσμο, για όλους, βασιζόμενοι στην πολύ βασική ιδέα ότι για να αλλάξεις την πραγματικότητα πρέπει να την γνωρίζεις και να την καταλάβεις πρώτα εάν θες να είστε αποτελεσματικός στην αλλαγή που θες να επιτύχεις.
Το B’Tselem άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια. Προσωπικά, είναι για μένα μια από τις συναρπαστικές πτυχές του να είμαι μέλος αυτής της ομάδας συγκεκριμένα είναι ότι εξακολουθεί [το B’Tselem] να επανεξετάζει τον τρόπο που λειτουργεί εντός της ευρύτερης πραγματικότητας και συνεχίζει να ψάχνει τρόπους για να ενισχύσει τη φωνή μας ώστε αυτή να είμαστε πιο αποτελεσματικοί σε αυτό που κάνουμε. Μερικές από τις αλλαγές που έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι για παράδειγμα, το 2016 το B’Tselem άρχισε να συνεργάζεται με το σύστημα στρατιωτικών ερευνών. Όλα αυτά τα χρόνια συνεργασίας, συγκεντρώσαμε τεράστιες ποσότητες πολύ λεπτομερών πληροφοριών σχετικά με αυτό το σύστημα. Όμως, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το συγκεκριμένο σύστημα είναι πραγματικά ένας μηχανισμός ξεπλύματος. Αντί να προστατεύει τους Παλαιστίνιους που είναι θύματα, προστατεύει τους δράστες, εκείνους που τους πυροβόλησαν ή τους έβλαψαν. Έτσι, διακόψαμε αυτήν τη συνεργασία. Ένα άλλο παράδειγμα του είδους της διαδικασίας δυναμικής σκέψης που διέπει το B’Tselem είναι αυτή η έκθεση που εκδώσαμε τον Ιανουάριο, η οποία αποφάσισε ότι το κατώφλι που απαιτείται για να οριστεί το Ισραήλ ως καθεστώς απαρτχάιντ έχει προ πολλού ξεπεραστεί.
Το B’Tselem εξέδωσε αυτήν την έκθεση τον Ιανουάριο, αποφασίζοντας ότι το όριο που απαιτείται για να οριστεί το Ισραήλ ως καθεστώς απαρτχάιντ έχει ξεπεραστεί. Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω, νομικά πώς δημιουργήθηκε αυτό το απαρτχάιντ και σε τι βαθμό ισχύει; Θα μπορούσατε να μας δώσετε ένα παράδειγμα των νομικών και διοικητικών πτυχών του καθεστώτος του απαρτχάιντ;
Το είδος της κρατούσας αντίληψης παλαιότερα είναι ότι το Ισραήλ είναι μια δημοκρατία μέσα σε αυτό που ονομάζεται «το Ισραήλ της Πράσινης Γραμμής» που σημαίνει την Γραμμή Εκεχειρίας που ανακηρύχθηκε μετά το τέλος του πολέμου το 1949 και από το 1967 διατηρεί τα κατεχόμενα εδάφη ως προσωρινή προσάρτηση, με το όλο ζήτημα να παραπέμπεται προς επίλυση μέσω διαπραγματεύσεων. Αλλά αυτό που λέμε –και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είπε επίσης παρόμοια πράγματα σε μια εμπεριστατωμένη έκθεση που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα– είναι ότι πρέπει να αγνοεί κανείς πολλά γεγονότα ώστε να διατηρείτε αυτήν την αντίληψη επί του παρόντος. Πρέπει να αγνοεί το γεγονός ότι αυτά τα εδάφη κρατούνται από το Ισραήλ εδώ και 54 χρόνια. Ακριβώς η ίδια η έννοια της κατοχής εγγενώς σημαίνει ότι είναι μια προσωρινή κατάσταση, όχι κάτι μόνιμο. Αλλά κρατάμε αυτές τις περιοχές για 54 χρόνια και είναι πολύ σαφές ότι οι προθέσεις του Ισραήλ περισσότερο από ποτέ είναι να διατηρήσουν αυτά τα εδάφη επ ‘αόριστον χωρίς να το αλλάξουν ποτέ. Πρέπει να αγνοεί το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότεροι από 600.000 Ισραηλινοί έποικοι που ζουν στα κατεχόμενα εδάφη ενάντια φυσικά στο διεθνές δίκαιο (η μεταφορά της εξουσίας κατοχής στα κατεχόμενα εδάφη αποτελεί παραβίαση της Σύμβασης της Γενεύης).
Δύο είδη πιο πρόσφατων γεγονότων που έλαβαν χώρα, ένα από αυτά είναι ο νόμος περί έθνους-κράτους, ο οποίος ενσωματώνεται σε έναν βασικό νόμο (που είναι το πιο κοντινό πράγμα που έχει το Ισραήλ σε ένα σύνταγμα) την υπεροχή του εβραϊκού πληθυσμού έναντι των Παλαιστινίων, υπό την έννοια ότι μόνο οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Η άλλη πρόσφατη εξέλιξη ήταν ο ανοικτός δίαυλος επικοινωνίας κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τραμπ σχετικά με την περαιτέρω προσάρτηση επισήμως περισσότερων τμημάτων της Δυτικής Όχθης, κάτι που φυσικά σημαίνει με ξεκάθαρο τρόπο -«πέραν πάσης αμφιβολίας» όπως λέμε- ότι είμαστε εδώ για να μείνουμε.
Και λέμε πως το πλέον θεμελιώδες πράγμα που αγνοείται αν εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι το Ισραήλ είναι μια δημοκρατία με μια προσκολλημένη σε αυτό κατεχόμενη περιοχή, είναι ότι σε ολόκληρη την επικράτεια που ελέγχει το Ισραήλ (κατεχόμενα εδάφη αλλά και το ίδιο το Ισραήλ), υπάρχει μια βασική αρχή που καθοδηγεί τους διαμορφωτές πολιτικής αυτoύ του καθεστώτος, η οποία είναι η οικοδόμηση, διατήρηση και διαιώνιση της εβραϊκής υπεροχής έναντι των Παλαιστινίων. Αυτό ισχύει με διαφορετικούς τρόπους, επιβάλλεται με διαφορετικούς τρόπους και εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους στη Γάζα έναντι της Δυτικής Όχθης έναντι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ έναντι του Ισραήλ, αλλά είναι αλήθεια ως κατευθυντήρια αρχή σε ολόκληρη την περιοχή μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας.
Λέτε ότι αυτή η κατευθυντήρια αρχή όπως την περιγράψατε είναι κοινή ακόμη και στο Ισραήλ, όχι μόνο στη Γάζα ή στη Δυτική Όχθη.
Ακριβώς. Εκδηλώνεται διαφορετικά, επειδή το νομικό σύστημα, τα μέσα ελέγχου είναι διαφορετικά και αυτό είναι μέρος της επιτυχίας του Ισραήλ στην πραγματικότητα, επειδή μιλάμε εδώ για το γνώριμο σχέδιο «διαίρει και βασίλευε». Έτσι, το Ισραήλ σκόπιμα έσπασε και συνεχίζει να διαλύει τον ενιαίο παλαιστινιακό χώρο και την παλαιστινιακή κοινωνία και να τους χωρίζει σε αυτές τις διαφορετικές κατηγορίες, διότι διευκολύνει την προώθηση του δικού του σχεδίου που είναι η κατοχή όσο το δυνατόν περισσότερης γης με όσο το δυνατόν λιγότερους Παλαιστίνιους πάνω σε αυτήν. Έτσι, συγκεντρώνουμε τους Παλαιστίνιους σε αυτούς τους θύλακες, όπου αποσυνδέονται από τους πόρους που χρειάζονται για να αναπτυχθούν και να ευδοκιμήσουν και παίρνουμε τον έλεγχο αυτών των πόρων για τον εαυτό μας.
Στην έκθεση που πρόσφατα συντάξαμε συζητάμε για τους τέσσερις πυλώνες των πολιτικών του απαρτχάιντ. Η γη είναι ο πρώτος πυλώνας, και αυτό ισχύει στη Δυτική Όχθη, όπως ισχύει στο Ισραήλ. Εάν σκέφτεστε για το Ισραήλ, τότε η συντριπτική πλειοψηφία της γης ελέγχεται από το κράτος, το 90%, και μόνο το 3% διατίθεται σε Παλαιστίνιους αν και αποτελούν – μιλάμε για τους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ- το 20% του πληθυσμού. Από την ίδρυση του κράτους, το Ισραήλ ίδρυσε περίπου 700 πόλεις και κωμοπόλεις για Εβραίους και ούτε μία για Παλαιστίνιους, εκτός από λίγους δήμους στο Νότο που έχουν σχεδιαστεί για να συγκεντρώνεται εκεί ο πληθυσμός των Βεδουίνων, που είναι ημινομαδικός αραβικός πληθυσμός και ζει γύρω από την έρημο Νεγκέβ. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι μόνες εξαιρέσεις όταν σχεδιάζουμε επιτέλους κάτι για τους Παλαιστίνιους Άραβες είναι με σκοπό τον ευκολότερο έλεγχό τους.
Φυσικά, στη Δυτική Όχθη το Ισραήλ χρησιμοποιεί κάθε είδους μηχανισμούς, επίσημους και ανεπίσημους, για να καταλάβει τη γη, κηρύσσοντας την ως κρατικές γαίες, εθνικά πάρκα, ζώνες στρατιωτικής εκπαίδευσης και οικισμούς με σκοπό φυσικά την απομάκρυνση των Παλαιστινίων, για να τους απαγορεύσει την πρόσβαση ή τη χρήση αυτής της γης.
Ένας άλλος πυλώνας του καθεστώτος του απαρτχάιντ είναι η ιθαγένεια, όπου οι Εβραίοι στο θρήσκευμα που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο, ακόμη κι αν δεν έχουν γεννηθεί εδώ -μπορεί να μην έχουν πραγματικά καμία σχέση με αυτό το μέρος- δικαιούνται να τους αποδοθεί υπηκοότητα, ακόμη και να απολαμβάνουν κάποια κοινωνικά οφέλη όταν μεταναστεύουν στο Ισραήλ. Αντίθετα, οι Παλαιστίνιοι δεν επιτρέπεται να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ, ακόμα κι αν γεννήθηκαν εδώ ή οι γονείς τους γεννήθηκαν εδώ.
Στη συνέχεια, οι περιορισμοί κίνησης. Αυτά είναι τα πιο επιζήμια μέτρα και εκδηλώνονται πολύ πιο σοβαρά στις κατεχόμενες περιοχές. Οι Παλαιστίνιοι που είναι πολίτες του Ισραήλ απολαμβάνουν την ελεύθερη κυκλοφορία, αλλά οι Παλαιστίνιοι που ζουν στα κατεχόμενα εδάφη είναι περιορισμένοι. Η πιο περιορισμένη περιοχή, όπως ίσως γνωρίζετε, είναι η Λωρίδα της Γάζας, την οποία το Ισραήλ έχει αποκλείσει εδώ και 14 χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι ελέγχει τα πάντα και όλους όσοι μετακινούνται μέσα και έξω από τη Λωρίδα, που ουσιαστικά έγιναν μια υπαίθρια φυλακή. Τα 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι που ζουν εκεί δεν μπορούν να φύγουν από τη Λωρίδα, εκτός από πολύ, πολύ συγκεκριμένες περιστάσεις που υπαγορεύει το Ισραήλ. Στη Δυτική Όχθη, οι περιορισμοί είναι επίσης απίστευτα αυστηροί, όχι στον βαθμό διαβίωσης υπό αποκλεισμό, αλλά υπάρχουν δεκάδες σημεία ελέγχου, υπάρχου τα διαχωριστικά εμπόδια, και για τους Παλαιστίνιους που ζουν στη Δυτική Όχθη ένα μεγάλο μέρος αυτών των περιορισμών στην κίνηση σημαίνει ότι χάνουν χρόνο και ζουν με αβεβαιότητα. Δεν μπορείτε να ξέρετε εάν το σημείο ελέγχου πρόκειται να κλείσει ή να ανοίξει, επομένως αναρωτιέστε «θα μπορώ να φτάσω στο γιατρό, να δω την οικογένειά μου ή τα εμπορεύματά μου για το κατάστημά μου»; Ζείτε με απόλυτη αβεβαιότητα.
Ο τελευταίος πυλώνας είναι η πολιτική συμμετοχή, όπου αυτοί οι Παλαιστίνιοι που είναι πολίτες του Ισραήλ απολαμβάνουν πολιτικά δικαιώματα, είναι αλήθεια ότι μπορούν να εκλεγούν στην Κνέσετ, να έχουν εκπροσώπους στην Κνέσετ, αλλά εξακολουθούν να στερούνται τα δικαιώματά τους με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και στερούνται πολύ περισσότερο νομιμοποίησης από τους περισσότερους ισχυρούς διαμορφωτές πολιτικής και εκπροσώπους της Κνέσετ όλα αυτά τα χρόνια. Την ίδια στιγμή, τα πολιτικά δικαιώματα των πέντε εκατομμυρίων Παλαιστινίων που ζουν σε κατεχόμενα εδάφη που απλώς τους το αρνούνται.
Εκεί που το απαρτχάιντ γίνεται πολύ ξεκάθαρο είναι όταν καταλαβαίνετε ότι οι άνθρωποι για γενιές τώρα ζουν κάτω από ένα σύστημα όπου δεν υπάρχει λογοδοσία, όπου δεν μπορούν οι ίδιοι να συμμετάσχουν σε έναν μηχανισμό πολιτικών αποφάσεων σχετικά με τις πλέον βασικές πτυχές της ζωής τους, όπως το πόσο νερό θα έχουν ή αν θα έχουν ηλεκτρικό ρεύμα.
Οι κάτοικοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ είναι μια ελαφρώς διαφορετική κατηγορία, επειδή είναι το μόνο μέρος της Δυτικής Όχθης που έχει προσαρτηθεί επισήμως από το Ισραήλ αμέσως μετά τον πόλεμο, αλλά δεν παραχωρήθηκε υπηκοότητα στους Παλαιστίνιους της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Περισσότερο έγιναν μόνιμοι κάτοικοι, μια κατάσταση παρόμοια με εκείνη του τουρίστα που ζει εδώ για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να ψηφίσουν στην Κνέσετ, αλλά μπορούν να ψηφίσουν για τον δήμο της Ιερουσαλήμ. Όμως είναι ένα καθεστώς που μπορεί εύκολα να ανακληθεί, το Ισραήλ έχει ανακαλέσει χιλιάδες άδειες μόνιμης κατοικίας σε Παλαιστίνιους.
Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε την καθημερινή ζωή ενός Παλαιστίνιου στα κατεχόμενα εδάφη; Η επικρατούσα εικόνα που έρχεται στο μυαλό μας είναι μερικοί Ισραηλινοί στρατιώτες που επιτίθενται στους Παλαιστινίους. Τι γίνεται όμως με τους εποίκους και το δικό τους ρόλο τους στην κατοχή;
Νομίζω ότι είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα απτό περιστατικό, όπου μπορεί κανείς να πει «αυτό το άτομο δέχθηκε επίθεση, αυτό το άτομο πυροβολήθηκε». Περισσότερο είναι ζήτημα σχετικό με τον έλεγχο της ζωής των ανθρώπων, με το ότι ελέγχεται ποιος μπορεί να χτίσει μια βεράντα στο σπίτι του. Πέρα από την άμεση βία, όπως ένας στρατιώτης που πυροβολεί ένα άτομο ή οι έποικοι που δέρνουν κάποιον, γεγονός που και μπορούμε και πρέπει να το συζητήσουμε, υπάρχει μια δομική βία, μια γραφειοκρατική βία, η βία όπου αποφασίζω να διαχειριστώ τη δική σας ζωή ενάντια στη θέλησή σας και το σχέδιό μου είναι να το κρατήσω για πάντα αυτόν τον έλεγχο. Θα προσπαθήσω να το χωρίσω σε συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το άθροισμα είναι μεγαλύτερο από τα μέρη, υπάρχει μια ολότητα εδώ.
Μιλώντας ξεχωριστά για τις διάφορες κατηγορίες, θα ξεκινήσω με την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Δυτική Όχθη και μετά τη Γάζα. Στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, όπως είπα, το Ισραήλ αντιμετωπίζει τους Παλαιστίνιους ως ανεπιθύμητους φιλοξενούμενους στα σπίτια τους, παρά το γεγονός ότι ήταν εκεί πριν από την ίδρυση του κράτους σε πολλές περιπτώσεις. Το Ισραήλ έχει εκπονήσει τα περιγράμματα των σχεδίων με τέτοιο τρόπο που είναι πολύ δύσκολο να επεκταθούν οι παλαιστινιακές γειτονιές. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια γειτονιά πριν από ένα χρόνο. Το 90% της γης, που ανήκε στους Παλαιστινίους κατοίκους, καταλήφθηκε από το Ισραήλ και τώρα υπάρχει μια αστυνομική βάση, ένα μέρος του πανεπιστημίου και ένα εθνικό πάρκο εκεί. Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα, αυτό ισχύει σχεδόν παντού στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Έτσι, οι κάτοικοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ είναι κλειδωμένοι σε αυτήν την υπερβολικά πυκνοκατοικημένη περιοχή, ενώ εν τω μεταξύ έχουν περάσει δεκαετίες και ο πληθυσμός είναι φυσικό να αυξάνεται, αλλά δεν έχουν πουθενά να επεκταθούν. Επιπλέον, είναι εξαιρετικά δύσκολο να λάβετε άδεια από τον δήμο της Ιερουσαλήμ για να οικοδομήσετε οτιδήποτε νόμιμα εάν είστε Παλαιστίνιος, έχετε πιθανότητα να πάρετε άδεια μόλις 2-3%. Αν δεν πάρετε άδεια τότε ο δήμος είναι πολύ πιθανόν να εκδώσει εντολή κατεδάφισης που σε πολλές περιπτώσεις θα γκρεμίσει το σπίτι σας. Υπάρχουν εκατοντάδες κατεδαφίσεις στην Ιερουσαλήμ κάθε χρόνο, χιλιάδες Παλαιστίνιοι μένουν χωρίς σπίτι. Αυτό είναι μέρος αυτής της πολιτικής ασφυξίας του παλαιστινιακού πληθυσμού που στοχεύει να κάνει τη ζωή τους άθλια ώστε να αναγκαστούν να φύγουν.
Στη Δυτική Όχθη, οι Παλαιστίνιοι ζουν υπό άμεση στρατιωτική κατοχή, υπάρχουν δύο ξεχωριστά νομικά συστήματα. Υπάρχει το ισραηλινό αστικό δίκαιο, που προστατεύει μόνο τους εποίκους και υπάρχει το στρατιωτικό δίκαιο που είναι πολύ πιο σκληρό και έχει σχεδιαστεί μόνο για να κυβερνά τις ζωές των Παλαιστινίων. Αν κοιτάξετε τον χάρτη της Δυτικής Όχθης, τον οποίο προτείνω στους αναγνώστες σας, γιατί νομίζω ότι είναι πολύ διαφωτιστικό, μπορείτε να δείτε τους Παλαιστινίους, τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, να συγκεντρώνεται σε 165 μικρά νησιά που είναι αποσυνδεδεμένα από το ένα το άλλο και αποσυνδεδεμένα συνολικά από πόρους. Πρόκειται για μοντέλο παρόμοιο με εκείνο του Μπαντουστάν της Νότιας Αφρικής την περίοδο του Απαρτχάιντ. Υποτίθεται, ότι υπάρχει αυτοδιοίκηση για την Παλαιστινιακή Αρχή, αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι αυτή η αρχή λειτουργεί εντός της ισραηλινής κατοχής, ό, τι κάνει πρέπει να εγκριθεί ουσιαστικά από το Ισραήλ. Όπως συζητήσαμε νωρίτερα όσον αφορά τους περιορισμούς κίνησης, είναι πολύ αυστηροί και φυσικά ο στρατός χρησιμοποιεί υπερβολική βία ενάντια σε άοπλους διαδηλωτές για παράδειγμα ή και αδιάκριτα, και το κάνει με ατιμωρησία. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει μηχανισμός ικανός ή πρόθυμος να διερευνήσει τέτοιες περιπτώσεις.
Επιτρέψτε μου να πω εν συντομία για τη Γάζα ότι μιλάμε για τον τόπο μιας ανθρωπιστικής καταστροφής που είναι αποτέλεσμα όχι μιας φυσικής καταστροφής αλλά μιας σκόπιμης ισραηλινής πολιτικής, μιας πολιτικής αποσύνδεσης της Γάζας από τη Δυτική Όχθη και διάσπασης της παλαιστινιακής κοινωνίας με αυτόν τον τρόπο. Το Ισραήλ λέει ότι «φύγαμε από τη Γάζα, δεν έχουμε καμία σχέση με αυτήν, δεν είμαστε πια εκεί». Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι ελέγχουμε σχεδόν τα πάντα και όλους όσους μπαίνουν και βγαίνουν από τη Λωρίδα ακόμη και στο επίπεδο της θερμίδας. Οι αρχιτέκτονες αυτής της πολιτικής του αποκλεισμού όταν το σχεδίασαν υπολογίζουν τη μέση κατανάλωση θερμίδων που θα είναι διαθέσιμη για τους κατοίκους της Γάζας. Εάν ελέγχουμε πόσες θερμίδες μπορούν να έχουν οι άνθρωποι κατά μέσο όρο, τότε ελέγχουμε τη ζωή τους.
Ο ίδιος ο ορισμός αυτού που ονομάζουμε βιοπολιτική δηλαδή.
Ακριβώς. Το ιατρικό σύστημα εκεί [στη Γάζα]καταρρέει, οι άνθρωποι μετά τον πρόσφατο βομβαρδισμό έχουν ηλεκτρικό ρεύμα για 3-4 ώρες την ημέρα – πριν από τους πρόσφατους βομβαρδισμούς ήταν 8 ώρες στις 8 ώρες – και δεν ξέρουν πότε θα πάρουν ηλεκτρικό ρεύμα , οπότε η ζωή τους πρέπει να τακτοποιηθεί γύρω από αυτό. Σχεδόν όλο το νερό που υπάρχει δεν είναι πόσιμο, είναι επικίνδυνο, αλμυρό και μολυσμένο.
Ένα άλλο ζήτημα, ένα ζήτημα που έγινε τώρα στις ειδήσεις λόγω του Σεΐχ Τζαρά, είναι ότι ισραηλινές ΜΚΟ φιλικά προσκείμενες στους Εβραίους εποίκους συνεργάζονται με κρατικούς μηχανισμούς ώστε να χρησιμοποιούν προς όφελός τους τον ισραηλινό νόμο, ο οποίος επιτρέπει μόνο στους Εβραίους να ανακτήσουν περιουσία που ανήκε παλαιότερα σε άλλους Εβραίους, πριν από το 1948.
Εννοείτε ότι οι Εβραίοι, εντός και εκτός Ισραήλ έχουν προτεραιότητα όσον αφορά την ανάκτηση των ακινήτων και των σπιτιών τους, ακόμη και αν κάποιος άλλος ζει εκεί για πάνω από 70 χρόνια;
Δεν είναι ότι έχουν προτεραιότητα, είναι ότι μόνο οι Εβραίοι έχουν αυτήν την επιλογή. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν αυτό το δικαίωμα, δεν μπορούν να ανακτήσουν την περιουσία τους. Δεν επιτρέπεται στους Παλαιστίνιους. Δεν υπάρχει ένας νόμος που να το υπαγορεύει όλο αυτό, υπάρχει ένας συνδυασμός τριών νόμων, αλλά αυτό που σημαίνουν όλοι αυτοί οι τρεις νόμοι είναι αυτό που συμβαίνει τώρα στο Σεΐχ Τζαρά, στην Παλιά Πόλη, όπου αυτές οι ΜΚΟ διεκδικούν περιουσία, οι κρατικοί μηχανισμοί τους επιτρέπουν να την διεκδικήσουν, στη συνέχεια υπάρχει δικαστική διαδικασία εντός δικαστικών αιθουσών και τελικά τα δικαστήρια δικαιολογούν τον ισχυρισμό και η αστυνομία έρχεται και απλώς με τη βία εκδιώκει την παλαιστινιακή οικογένεια και αμέσως το σπίτι της κατοικείται από εποίκους. Υπάρχουν μόνο 100 τέτοιες οικογένειες στο Σιλουάν μόνο.
Τώρα, οι άποικοι που μετακινούνται για να ζήσουν εκεί που ζούσαν οι Παλαιστίνιοι, ζουν εν μέσω ενός παλαιστινιακού πληθυσμού που είναι λογικό να είναι εχθρικός απέναντί τους, επειδή δεν έρχονται ως γείτονες. Ζουν σε αυτές τα οχυρωμένα, βαριά φυλασσόμενα σπίτια που θυμίζουν φρούρια και συνοδεύονται από φρουρούς ασφαλείας που πληρώνονται εν μέρει από το κράτος. Στο Σιλουάν, για παράδειγμα, μόνο για να πάνε το παιδί τους νηπιαγωγείο το πρωί και να το πάρουν πίσω, συνοδεύονται από φρουρούς. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλη τριβή στη γειτονιά, επειδή υπάρχει περισσότερη ασφάλεια για την προστασία των εποίκων, όχι για την προστασία των Παλαιστινίων, και έτσι υπάρχουν περισσότερες συλλήψεις και επιθέσεις και παρενόχληση και ούτω καθεξής.
Τις προηγούμενες μέρες είδαμε διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο κατά της κατοχής. Ποια είναι η ανάγκη διεθνούς δράσης κατά των πολιτικών του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων;
Θα έλεγα ότι είναι απολύτως απαραίτητο σε αυτό το σημείο για τη διεθνή κοινότητα να συνειδητοποιήσει ότι περισσότερη καταδίκη, περισσότερες εκφράσεις ανησυχίας δεν θα κάνουν τίποτα. Αυτό που χρειάζεται είναι δράση, αποφασιστική δράση για την αλλαγή αυτών των πολιτικών, δεν υπάρχει άλλη μη βίαιη διέξοδος από αυτήν την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μιλάμε για δημοκρατία, στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα καθεστώς απαρτχάιντ, επιβάλλοντας σε εκατομμύρια Παλαιστίνιους κατωτερότητα, επειδή αυτή είναι η έννοια του καθεστώτος που προωθεί και διαιωνίζει την υπεροχή της άλλης ομάδας. Και ασφαλώς χρειαζόμαστε οι λαοί να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους προς αυτή την κατεύθυνση.
