Σε άτυπο, σκληρό μπρα ντε φερ μεταξύ συνδικαλιστικών παρατάξεων και οργανώσεων, εξελίχθηκε η απόφαση για Γενική Απεργία, απέναντι στο εργασιακό νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση.

Τελικά, μετά από συνεδριάσεις, εντάσεις, αντιδράσεις και καταγγελίες, τα συνδικάτα επαναπροσδιόρισαν την ημερομηνία της Γενικής Απεργίας, η οποία είχε προγραμματιστεί για αύριο Πέμπτη.

Σε περίπου μια εβδομάδα (Πέμπτη 10 Ιουνίου), οι μεγαλύτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας θα απεργήσουν και θα πραγματοποιήσουν συλλαλητήρια, με διαφορετική, όμως, ιδεολογική και τακτική προσέγγιση.

Πρόκειται για την 68η γενική κινητοποίηση από το 2010, οπότε η κοινωνία εγκλωβίστηκε στη οικονομική μέγγενη των μνημονίων.

Ωστόσο, το ΠΑΜΕ, εκτός από την συμμετοχή στην Γενική Απεργία, έχει προγραμματίσει συγκέντρωση για αύριο στις 7 το απόγευμα στα Προπύλαια και σε μεγάλες πόλεις της χώρας.

Όμως, το ζήτημα δεν αφορά στον ημερολογιακό προσδιορισμό. Αφορά στην κόντρα μεταξύ της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ, η οποία έχει μετατραπεί πλέον σε αγεφύρωτο χάσμα.

Αυτοχειρία (;)

Οι κινητοποιήσεις, θα πραγματοποιηθούν ακόμα και με τον…δύσκολο τρόπο. Δηλαδή, μέσα από τις μυλόπετρες του συνδικαλιστικού διαγκωνισμού.

Ωστόσο, επί του παρόντος παραμένει άγνωστο το πώς θα αντιδράσουν οι εργαζόμενοι, διαπιστώνοντας ότι στην κρισιμότερη στιγμή είναι αδύνατη η στοιχειώδης συνεννόηση μεταξύ των εκπροσώπων τους…

Την στιγμή που η κυβέρνηση επιχειρεί να βάλει τις νομοθετικές βάσεις ενός εργασιακού ικριώματος επί του οποίου θα θυσιαστούν μισθοί, συλλογικές συμβάσεις και απεργίες, ενδεχόμενη περιορισμένης μαζικότητας αντίδραση εκ μέρους των εργαζομένων (τόσο ως προς τη συμμετοχή στην απεργία όσο και στις διαδηλώσεις) και μετέπειτα δραματική απομαζικοποίηση των συνδικάτων, θα σημάνει το οριστικό τέλος της εργασίας, όπως την γνωρίζουμε σήμερα.

Η συνδικαλιστική σκακιέρα

Το ΠΑΜΕ, αυτή τη φορά, δεν ανακοίνωσε πρώτο απεργία για τις 3 Ιουνίου. Ωστόσο, ανακοίνωσαν η ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ. Στην συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων στο Δημόσιο, η ΔΑΣ (πυρήνας του ΠΑΜΕ) είναι τρίτη δύναμη, ενώ στο μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας, είναι πρώτη δύναμη.

Έτσι, έχει την δυνατότητα δημιουργίας πλειοψηφικού ρεύματος, χωρίς όμως και στις δύο περιπτώσεις να κατέχει αυτοδυναμία.

Με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να διαχωρίζει την θέση της αποφασίζοντας την πραγματοποίηση απεργιακής κινητοποίησης στις 10 του μηνός, τόσο η ΑΔΕΔΥ όσο και το ΕΚΑ αναθεώρησαν, επιθυμώντας να υπάρξει γενική συστράτευση των εργαζομένων και αποφάσισαν να απεργήσουν μαζί με τη Συνομοσπονδία Εργατών.

Όχι χωρίς εντάσεις, ενστάσεις, καταγγελίες και αντιδράσεις.

Το ΠΑΜΕ, ως οργάνωση, δεν μπορεί να κηρύξει απεργία. Ωστόσο Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και Σωματεία όπου η ΔΑΣ κατέχει πλειοψηφία και αυτοδυναμία στα συλλογικά όργανα, μπορούν (όπως κατά κόρον έχει συμβεί) να στηρίξουν απόφαση για απεργία.

Οξύμωρο σχήμα αποτελεί το γεγονός ότι τόσο η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όσο και οι παρατάξεις της Αριστεράς, οι οποίες προκρίνουν αντιδράσεις διαρκείας απέναντι στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, έχουν στην πράξη ως μοναδικό κοινό σημείο αναφοράς τον φόβο της απεργιακής κόπωσης των εργαζομένων.

Μετά από 11 χρόνια οικονομικής αφυδάτωσης, στο κατώφλι της εξόδου μιας παρατεταμένης υγειονομικής κρίσης, είναι ευκολότερη η πραγματοποίηση διαδηλώσεων σε ώρες και μέρες, οι οποίες δίνουν τη δυνατότητα συμμετοχής στους εργαζόμενους, παρά αλλεπάλληλων ή συνεχόμενων απεργιών.

Και η ώρα της καθοριστικής σύγκρουσης

Σίγουρα, όπως λένε, σε κάθε λόγο υπάρχει αντίλογος. Ωστόσο, στις οργανώσεις όπου η άποψη όσων τάσσονται υπέρ των απεργιών διαρκείας μπορούσε να περάσει (η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για πολλές), δεν έγινε -επί του παρόντος, τουλάχιστον- αυτή η επιλογή.

Όμως -και δεν είναι λεπτομέρεια- διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ των συνδικαλιστικών παρατάξεων καταγράφονται και στο διεκδικητικό πλαίσιο.

Δεν είναι “ψιλά γράμματα” οι διαφωνίες, καθώς από την επί της αρχής αντιμετώπιση της υπό προώθηση νομοθετικής ρύθμισης κρίνεται και η στάση κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης.

Η διαπίστωση ότι το νομοσχέδιο έχει θετικά στοιχεία και επομένως πρέπει να διορθωθούν ή να αποσυρθούν συγκεκριμένες διατάξεις, από την απαίτηση άμεσης απόσυρσης συνολικά του νομοσχεδίου, το οποίο καταγγέλλεται ως “αντεργατικό έκτρωμα”, διαφέρουν παρασάγγας.

Σε κάθε περίπτωση, αποδεικνύεται στην πράξη ότι τον τελευταίο λόγο έχει αυτός που κρατάει την σφραγίδα και αν στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία οι χειρισμοί των συνδικάτων αποδειχθούν λανθασμένοι ή αναντίστοιχοι των προκλήσεων, τότε την μεγαλύτερη σφραγίδα κρατάει η κυβέρνηση…