“Είχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δεν σκότωναν, σ’ έδειχναν μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε. Ύστερα, κάνοντας έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά σιγά, εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου, απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς”.
Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)
Σε νομοθετικό κλοιό κινδυνεύουν να βρεθούν οι εργαζόμενοι για τις επόμενες δεκαετίες, καθώς το νομοσχέδιο Χατζηδάκη για τις εργασιακές σχέσεις, τους αφαιρεί χειρουργικά το δικαίωμα της στοιχειώδους αντίδρασης, απέναντι στις αντεργατικές ρυθμίσεις που περιέχει αλλά και σε αυτές που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον.
Με την εργοδοτική πλευρά, συμπεριλαμβανομένου του κράτους- εργοδότη, να έχει στήσει τα τελευταία χρόνια βιομηχανία προσφυγών στη Δικαιοσύνη κατά των εργατικών κινητοποιήσεων, το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή παρέχει τα εργαλεία για την μετατροπή της συλλογικής διεκδίκησης σε… άθλο.
Με βάση τις πέντε διατάξεις του νομοσχεδίου, προκειμένου οι εργαζόμενοι να αντιδράσουν (σε οποιασδήποτε συνδικαλιστική βαθμίδα) θα πρέπει, κυριολεκτικά, να… ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες.
Και αυτό, διότι:
Ορίζεται ότι εάν κριθεί παράνομη απεργία ή στάση εργασίας που έχει κηρυχθεί από πρωτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση, δεν επιτρέπεται, η κήρυξη απεργίας από την αντίστοιχη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση για το ίδιο θέμα. Έτσι, αφαιρείται όχι μόνο από τις Ομοσπονδίες, αλλά ακόμη και από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ το δικαίωμα να στηρίξουν μια απολύτως δίκαιη και αιτιολογημένη κινητοποίηση, η οποία θα μπορούσε να κριθεί παράνομη για διαδικαστικούς λόγους.
Οι συνδικαλιστές που πραγματοποιούν καταλήψεις, αποκλεισμούς, ή ασκούν βία (!) όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, εμποδίζοντας τους εργαζόμενους που δεν συμμετέχουν στην απεργία να εργαστούν, όσο και η συνδικαλιστική τους οργάνωση, θα έχουν αστική ευθύνη. Η ευθύνη δεν βαραίνει το σύνολο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου αλλά εκείνους που προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις, ενώ η καταβολή αποζημίωσης προϋποθέτει την άσκηση αγωγής από την θιγόμενη επιχείρηση. Δεν χρειάζονται μαντικές δυνάμεις. Ναι. Η απεργιακή περιφρούρηση θα πληρώνεται…
Η ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία κατά τη διάρκεια απεργιών στην κοινή ωφέλεια, ορίζεται κατ’ αρχήν σε 33 %, αλλά προβλέπεται ότι μπορεί να μειωθεί με ΚΥΑ που εκδίδουν ο Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και ο καθ’ ύλην αρμόδιος Υπουργός κατόπιν τεκμηριωμένου αιτήματος ή συμφωνίας των κοινωνικών εταίρων. Σε περίπτωση που δεν επέλθει η συμφωνία για το προσωπικό ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας, η διαφορά παραπέμπεται στη μεσολάβηση του ΟΜΕΔ. Σε ορισμένους εργασιακούς χώρους, όπως το μετρό, η δέσμευση αυτού του ποσοστού των εργαζομένων από κάθε ειδικότητα μπορεί κυριολεκτικά να σαμποτάρει την απεργία.
Το συνδικαλιστικό συμβούλιο καταργείται και ο συνδικαλιστής σε περίπτωση που απολυθεί είναι υποχρεωμένος να μπει σε δικαστική περιπέτεια. Πάντως, η σχετική διάταξη υπόσχεται ότι η διαδικασία θα είναι…σύντομη. Η αγωγή για να κριθεί εάν ένας συνδικαλιστής έχει απολυθεί εγκύρως συζητείται με τις ίδιες διαδικασίες που ισχύουν σε περίπτωση αγωγής για την κήρυξη μιας απεργίας ως παράνομης.
Ως προαπαιτούμενο για κήρυξη απεργίας και εκλογή Διοικητικού Συμβουλίου τίθεται η ύπαρξη διαθέσιμου συστήματος ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Με τον τρόπο αυτό, ο εργαζόμενος βρίσκεται εκτός του φυσικού χώρου του, δηλαδή της γενικής συνέλευσης, εκτεθειμένος σε εργοδοτικές παρεμβάσεις.
