Το 1904, στην γερμανική αποικία της νοτιοδυτικής Αφρικής (σημερινή Ναμίμπια), οι φυλές Χερέρο και Νάμα επαναστάτησαν κατά της γερμανικής διοίκησης, η οποία είχε κατασχέσει γη και ζώα που τους ανήκαν. Τον Οκτώβριο του 1904 ο στρατηγός Luthor von Trothar εκδίδει διαταγή εξολόθρευσης των δύο φυλών. Πολλοί σφαγιάσθηκαν επί τόπου, άλλοι κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην έρημο και χρησιμοποιήθηκαν σε καταναγκαστικά έργα, ενώ πολλοί πέθαναν από τις κακουχίες. Μέχρι το 1908 είχαν εξολοθρευτεί 65.000 άνθρωποι από την φυλή Χερέρο και 16.000 από την φυλή Νάμα. (Σημειώνεται η ομοιότητα των σφαγών αυτών με εκείνες των Αρμενίων από τους Τούρκους). Σήμερα, στη Ναμίμπια το 1% του πληθυσμού είναι Γερμανοί που κατέχουν μεγάλες εκτάσεις γης, μερικές από τις οποίες υφαρπάχθηκαν από τον εγχώριο πληθυσμό.
Πριν από πέντε χρόνια άρχισαν σχετικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Γερμανίας και Ναμίμπια οι οποίες κατέληξαν στο τέλος του τρέχοντος Μαΐου σε μια καταρχήν συμφωνία, σύμφωνα με την οποία το Βερολίνο αναγνώριζε την γενοκτονία που διέπραξε. Σε δήλωση που εξέδωσε ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών στις 28 Μαΐου, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι “σε ένδειξη αναγνώρισης των αμέτρητων δεινών που επιβλήθηκαν στα θύματα θέλουμε να υποστηρίξουμε τη Ναμίμπια και τους απογόνους των θυμάτων με ένα ουσιαστικό πρόγραμμα 1,1 δισ. ευρώ για ανοικοδόμηση και ανάπτυξη. Οι κοινότητες που επλήγησαν από την γενοκτονία, θα διαδραματίσουν έναν ουσιαστικό ρόλο στη διαχείριση και υλοποίηση του προγράμματος. Νομικές διεκδικήσεις για αποζημιώσεις από το πρόγραμμα δεν μπορεί να υπάρξουν”. Με άλλα λόγια, οι Γερμανοί με την λύση αυτή εμπαίζουν τη Ναμίμπια. Αντί για αποζημίωση, τους προσφέρουν ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, σε βάθος τριάντα ετών, στο οποίο κύριο λόγο θα έχουν Γερμανοί επενδυτές.
Στη Ναμίμπια υπάρχει δυσαρέσκεια αυτήν τη στιγμή γιατί, παρά την αναγνώριση της γενοκτονίας, δεν δίνεται καμία αποζημίωση ιδίως στις δύο φυλές που επλήγησαν από την γενοκτονία και δεν είναι ακόμα γνωστό αν θα υπογραφεί τελικά η συμφωνία.
Το θέμα της Ναμίμπια παρουσιάζει ενδιαφέρον για την Ελλάδα ως προς το κατοχικό δάνειο. Αν ποτέ βρεθεί ελληνική κυβέρνηση που θα θέσει, έστω και εκβιαστικά, το θέμα στο Βερολίνο, συμπεραίνουμε με ποιον τρόπο θα κινηθεί η Γερμανία κατά την σχετική συζήτηση. Θα επέλθει, με δυσκολία, κάποια συμφωνία για το ποσόν του χρέους που εμείς το υπολογίζουμε σε 400 δισ. ευρώ. Ας υποτεθεί ότι η συμφωνία θα καταλήξει στα 300 δισ. ευρώ. Το Βερολίνο θα μας προτείνει σε αυτήν την περίπτωση να εξοφλήσει το χρέος με ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, σε βάθος μιας διάρκειας πολλών ετών, όπου θα εισρεύσουν ποσά στην Ελλάδα υπό μορφή γερμανικών επενδύσεων. Αυτό θα πρέπει να απορριφθεί και να ζητηθεί η πληρωμή τοις μετρητοίς ολόκληρου του συμφωνηθέντος ποσού. Και αν αυτό δεν γίνει αποδεκτό, να προταθεί στους Γερμανούς να αναλάβουν την εξυπηρέτηση του μνημονιακού χρέους της Ελλάδας μέχρι το ποσό των 300 δισ. ευρώ. Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα αποδεσμευόμενα ποσά του χρέους για την δική της ανάπτυξη, με κριτήρια ελληνικά και όχι γερμανικά.
Και αν απορριφθεί κι αυτή η πρότασή μας, τότε δεν απομένει παρά η προσφυγή στην διεθνή διαιτησία.
