Αυτό το κυριακάτικο σχόλιο προοριζόταν για άλλα θέματα και όχι για το ποδόσφαιρο. Όμως η στάση των συμπαικτών του Έρικσεν, του ποδοσφαιριστή της Εθνικής Δανίας ο οποίος κινδύνευσε να πεθάνει στο γήπεδο κατά την διάρκεια του αγώνα με την Εθνική Φινλανδίας, να τον κυκλώσουν, ώστε να τον προστατεύσουν από τις κουτσομπολίστικες κάμερες, όσο πάλευε για την ζωή του είναι ο λόγος για τον οποίο αγαπάμε το ποδόσφαιρο: η επίδειξη ομαδικότητας και συντροφικότητας. Η ομάδα – οικογένεια.
Αλλά και η συναίσθηση των ποδοσφαιριστών ότι η κοινωνία του θεάματος που έχει εκπέσει (παρότι ήταν δύσκολο να κατεβεί ακόμα πιο χαμηλά) σε κοινωνία-ριάλιτι και σε κουλτούρα της πορνογραφίας έπρεπε να μείνει έξω από την παραλίγο τραγωδία.
Το ίδιο μας κάνει να αγαπάμε το άθλημα (και όχι το θέαμα που σκοτώνει το άθλημα) η βιντεοκλήση του ίδιου του Έρικσεν προς τους συμπαίκτες του, με την οποία τους ζήτησε να συνεχίσουν το παιχνίδι: το πάθος για τον αγώνα, για το παιχνίδι.
Ναι, δεν πολεμούν στα πεδία των μαχών οι ποδοσφαιριστές και φυσικά και πληρώνονται πολύ καλά, τουλάχιστον οι συγκεκριμένοι, για αυτό που κάνουν. Εξ ου και η απόδοση του χαρακτηρισμού του ήρωα είναι επί της αρχής υπερβολική. Γιa αυτό και μιλήσαμε για εντός εισαγωγικών μικρούς ήρωες. Είναι η ομάδα το κλειδί. Είναι το συλλογικό ήθος. Είναι η (χωρίς να το σκεφτείς) αξιοποίηση της δημοσιότητας που έχεις για να δώσεις ένα μικρό αίσθημα αισιοδοξίας. Υπ’ αυτήν την έννοια, οι παίκτες της Δανίας είναι “μικροί ήρωες” του αθλητισμού και ειδικότερα του ποδοσφαίρου. Σε ένα επίπεδο “ανώδυνο” βέβαια, αλλά συμβολικά σημαντικό.
Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές παραμένει άγνωστο από τι προκλήθηκε το έμφραγμα στον ποδοσφαιριστή. Επ’ αφορμής αυτού πάντως να μιλήσουμε για την εξοντωτική εμπορευματοποίηση και για την μετατροπή του παιχνιδιού σε σόου, με ατελείωτους αγώνες. Στο ξεζούμισμα των ποδοσφαιριστών και εν γένει των αθλητών – όπως και πολλών άλλων ακόμα, εργαζομένων σε μεγαλύτερο βαθμό και με πολύ λιγότερα λεφτά.
Επίσης επ’ αφορμής του εν λόγω περιστατικού να αναρωτηθούμε σε πόσα γήπεδα στην πατρίδα μας υφίστανται ιατρικές ομάδες με εργαλεία αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων; Σε πόσα σχολεία ή και πανεπιστήμια; Σε πόσα νησιά (δεν) υπάρχουν ή (δεν) λειτουργούν; Μέσα στην ατυχία του, ο Έρικσεν ήταν τυχερός. Αν πάθαινε το ίδιο πράγμα στην μνημονιaκή Ελλάδα μπορεί να μην τα είχε καταφέρει.
Προς το παρόν να χαρούμε γιατί ο Έρικσεν ζει. Και να ευχαριστήσουμε τους γιατρούς του αλλά και την ομάδα του, η οποία μας χάρισε μια σπάνια εικόνα και στάση. Μακάρι να σηκώσουν την κούπα ξανά οι Δανοί. Το αξίζουν.
