Σύγχρονο πύργο της Βαβέλ θυμίζουν τα συνδικάτα εν όψει της αυριανής, κρίσιμης κινητοποίησης κατά του εργασιακού νομοσχεδίου.

Ο τρόπος αντίδρασης των εργαζομένων, μετατράπηκε σε διελκυστίνδα μεταξύ των συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Με την ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ να ανατρέπουν την αρχική απόφαση τους για στάση εργασίας και να επιλέγουν την πραγματοποίηση 24ωρης απεργίας, την ΓΣΕΕ να αποφασίζει στάση εργασίας, το ΠΑΜΕ να προχωρά σε 24ωρη απεργία και τελικά οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να προγραμματίζουν ξεχωριστές συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας.

Σύμφωνα με τις αποφάσεις των συνδικάτων:

H ΑΔΕΔΥ, θα πραγματοποιήσει 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στις 11 το πρωϊ στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Το ΠΑΜΕ προχωρά σε 24ωρη απεργία και δύο συλλαλητήρια στο Σύνταγμα, στις 10.30 το πρωϊ και στις 5 το απόγευμα.

Το ΕΚΑ, έχει προκηρύξει 24ωρη απεργία και συλλαλητήριο στις 6 το απόγευμα, στην πλατεία Συντάγματος, ενώ η ΓΣΕΕ αποφάσισε στάση εργασίας από τη μια το μεσημέρι έως τις 5 το απόγευμα με συλλαλητήριο στις 4 το απόγευμα, στο Σύνταγμα.

Αυτοχειρία (;)

Αδυναμία συνεννόησης, απουσία εμπιστοσύνης, διαγκωνισμός για την ανακήρυξη του γνήσιου εκπροσώπου των εργαζομένων, αναμφισβήτητες ιδεολογικές διαφορές, συγκυριακές πλειοψηφίες, σχηματίζουν το ψηφιδωτό του χάους στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ως επιμύθιο, ήρθε η ανταλλαγή κατηγοριών μεταξύ των συνδικαλιστικών παρατάξεων, με “χαρτοπόλεμο” ανακοινώσεων ή στο παρασκήνιο.

Μια επιταχυνόμενη διαδικασία φθοράς, η οποία οδηγεί στην απομαζικοποίηση των συνδικάτων και στην απομόνωση τους από τους εργαζόμενους και τους ανέργους.

Δεν συμβαίνει επειδή οι εργαζόμενοι ολόκληρης της χώρας, μετατράπηκαν στον παροιμιώδη “κυρ Παντελή” του Πάνου Τζαβέλα.

Συμβαίνει, επειδή, οι εργαζόμενοι μετά από 11 χρόνια οικονομικής κρίσης, αισθάνονται απροστάτευτοι, απέναντι σε κυβερνήσεις οι οποίες μειώνουν μισθούς, καταργούν δικαιώματα και συρρικνώνουν ελπίδες με μια μονοκονδυλιά.

Επειδή, σχεδόν κάθε συνδικαλιστική προσπάθεια στην οποία πίστεψαν τα τελευταία χρόνια, καταλήγει να περιγράφεται με την ρήση: “Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν”.

Επειδή, η αντίδραση μέσω των συνδικάτων εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία μετατρέπεται από κατά μέτωπο αναμέτρηση, σε μάχη οπισθοφυλακής.

Ποιά είναι η πλέον επώδυνη διαπίστωση για έναν εργαζόμενο;

Όχι, ότι ο εργοδότης θα του κόψει το μεροκάματο επειδή συμμετείχε σε απεργία (και ας είναι οικονομικά πιεσμένος ή και εξαθλιωμένος), αλλά ότι προτού μπει στη μάχη, αυτή είναι χαμένη (μαζί με το μεροκάματο).

Ηττοπάθεια; Ίσως.

Το ζήτημα είναι ποιός την δημιούργησε και ποιός την τροφοδοτεί…

Ακόμη κι αν στην κινητοποίηση της Τετάρτης η συμμετοχή των εργαζομένων στα συλλαλητήρια είναι αντίστοιχη ή και μεγαλύτερη από το απεργιακό “παρών” της πρόσφατης Γενικής Απεργίας, τίθεται ένα ερώτημα, στο οποίο κάθε συνδικαλιστικό στέλεχος μπορεί να απαντήσει απευθυνόμενο στον εαυτό του:

“Αν κατείχες υπουργικό θώκο, με δεδομένη την εικόνα που παρουσιάζουν τα συνδικάτα, θα σε προβλημάτιζε το πως θα περάσεις το επόμενο νομοσχέδιο;”.

Να δεις τι σου ‘χω για μετά

Το άμεσο διακύβευμα της πάλης που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι η προστασία των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων και της ίδιας της απεργίας, η οποία προκειμένου να αποφασιστεί και να πραγματοποιηθεί μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, θα πρέπει κυριολεκτικά να υπάρξει… ευθυγράμμιση των πλανητών.

Ο μεγάλος κίνδυνος, είναι αυτό που ακολουθεί:

• Οι υπουργικές αποφάσεις με τις λεπτομέρειες (όπου συνήθως κρύβεται ο διάβολος, όπως λένε) για την εφαρμογή των προβλέψεων του νομοσχεδίου, μέσω των οποίων τα μέτρα μπορούν να αποδειχθούν περισσότερο επώδυνα.
• Το νομοσχέδιο για την αλλαγή του χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης και την μετατροπή των ασφαλισμένων σε επενδυτές, με την παράδοση των εισφορών σε ιδιώτες.
• Το σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση της φτώχειας, μέσω του οποίου μετατρέπονται σε… αμοιβή για εργασία το επίδομα ανεργίας και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ενώ καταργούνται προνοιακά επιδόματα.
• Δύο κομβικές ρυθμίσεις του συλλογικού Εργατικού Δικαίου, οι οποίες υπήρχαν αλλά αφαιρέθηκαν από (αυτό) το εργασιακό νομοσχέδιο και προβλέπουν “υποκλαδικές συμβάσεις εργασίας” και ενίσχυση των κανονισμών εργασίας στις επιχειρήσεις έναντι των συλλογικών συμβάσεων.

Και γιατί θα εφαρμοστούν όλα αυτά;

Γιατί – τόσο απλά όσο και εξοργιστικά – θα μπορούν να τα επιβάλλουν…