Έγραφα το άρθρο που υποσχέθηκα για την ιστορία της πυρηνικής στρατηγικής μετά το 1945 και τη διαρκή διαπάλη μέσα στο δυτικό κατεστημένο μιας ολοκληρωτικής φιλοπόλεμης τάσης με την τάση των… “νορμάλ” ιμπεριαλιστών, προκειμένου να έχουμε το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να ερμηνευθεί η τελευταία συνάντηση Πούτιν – Μπάιντεν, όταν άρχισε πάλι ο “κατακλυσμός”. Δεν προλαβαίνεις να σχολιάσεις ένα επεισόδιο και σού ‘ρχονται άλλα τρία.
Η Ρωσία ανακοίνωσε ότι έκανε χρήση πραγματικών πυρών για να διώξει ένα βρετανικό πολεμικό σκάφος από τα χωρικά της ύδατα στη Μαύρη Θάλασσα. Το επεισόδιο έγινε την παραμονή των γιγαντιαίων ασκήσεων Sea Breeze Ουκρανίας και ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα (με συμμετοχή και του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού – όχι, θα έλειπε, τρομάρα του!).
Η Βρετανία ισχυρίζεται ότι δεν έγινε κανένα επεισόδιο. Εμείς δεν έχουμε ανεξάρτητο τρόπο να διαπιστώσουμε αν έγινε. Έχουμε όμως ανεξάρτητο τρόπο να ξέρουμε ότι, εδώ και αιώνες, η Βρετανική Αυτοκρατορία έχει το ψέμα ως το πιο τελειοποιημένο εργαλείο της, είναι η παγκόσμια πρωταθλήτρια σε αυτό το σπορ. Μάλιστα, όταν οι Αμερικανοί είχαν ανάγκη να κατασκευάσουν την ιστορία με τα “όπλα μαζικής καταστροφής” του Σαντάμ στο Ιράκ, δεν τα πολυκατάφερναν από μόνοι τους και κατέφυγαν στον Τόνι Μπλερ και τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες να τους βοηθήσουν.
Την προηγουμένη του “ανυπάρκτου” επεισοδίου στη Μαύρη Θάλασσα και μόλις μερικές μέρες μετά την προσπάθεια Μπάιντεν μιας κάποιας αποκλιμάκωσης της έντασης ΗΠΑ και Ρωσίας, οι Βρετανοί υπέγραψαν επίσης μια τεράστια συμφωνία εκσυγχρονισμού του ουκρανικού ναυτικού που θα κοστίσει στους εξαθλιωμένους Ουκρανούς μερικά δις. Το μόνο στο οποίο θα μπορούσε να χρησιμεύσει είναι σε πόλεμο κατά της Ρωσίας, το πρώτο θύμα της οποίας θα είναι η ίδια η Ουκρανία. “Θα πολεμήσουμε κατά των Γερμανών μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος των Ινδών”, όπως είχε πει κάποτε ο Τσώρτσιλ.
Το προηγούμενο της Λιβύης
Χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι θα φτάσουμε εκεί στην περίπτωση της Ουκρανίας, αξίζει πάντως να θυμίσουμε πώς έγινε ο πόλεμος στη Λιβύη, παρόλο που ο Ομπάμα, κατά δήλωσή του, δεν τον επιθυμούσε.
Οι Νεοσυντηρητικοί, που αντιμετώπιζαν τότε δυσκολίες στην Ουάσιγκτον, έδρασαν μέσω Γαλλίας και Βρετανίας, εκμεταλλευόμενοι την καθοριστική επιρροή του Ισραήλ, διοικούμενου από τον πατριάρχη του νεοσυντηρητισμού Νετανιάχου επί του Σαρκοζί (τόσο μεγάλη που ο Γάλλος πρόεδρος αποφάσισε να διορίσει τον Υμπέρ Βεντρίν ως Υπουργό Εξωτερικών, αλλά δεν υλοποίησε την απόφασή του, γιατί έβαλαν βέτο οι εβραϊκές οργανώσεις της Γαλλίας υποστηρίζοντας ότι ο υποψήφιος έχει φιλοπαλαιστινιακές θέσεις…). Ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί έπεισε το 2011 τον Γάλλο πρόεδρο να ξεκινήσει την εκστρατεία κατά της Λιβύης με τη βοήθεια της Βρετανίας και οι Βικτόρια Νούλαντ και Χίλαρι Κλίντον ανέλαβαν να “βραχυκυκλώσουν” τον Αμερικανό πρόεδρο.
Η Διεθνής της Καταστροφής
Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι ο Μπόρις Τζόνσον δεν είναι ένας συνηθισμένος Βρετανός συντηρητικός πολιτικός. Είναι επίλεκτο μέλος της “Διεθνούς της Καταστροφής” (Μπάνον, Πομπέο, Νετανιάχου, Μόντι, Μπολσονάρου κτλ.). Έχει παραμερίσει όλες τις παραδοσιακές δεξαμενές σκέψεις του βρετανικού Συντηρητικού Κόμματος προς όφελος των πιο εξτρεμιστικών, ακροδεξιών, νεοφιλελεύθερων, νεοσυντηρητικών, φιλο-ισραηλινών, αντιοικολογικών και φιλοπόλεμων (οπαδών και της ανοσίας της αγέλης) αμερικανικών και διεθνών δεξαμενών σκέψης.
Για αυτό και θεωρούμε ότι βρισκόμαστε πιθανώς μπροστά σε μια ακόμα εκδήλωση του “εμφυλίου πολέμου” που σοβεί στο εσωτερικό του παγκόσμιου κέντρου εξουσίας, δηλαδή στην ίδια την Αυτοκρατορία του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και ο οποίος εκδηλώνεται κατά τρόπο οριζόντιο και συχνά παραπλανητικό σε όλα τα δυτικά (και όχι μόνο) κράτη.
Σήμερα έχουμε καταντήσει να μην έχει πολύ νόημα να ρωτάμε ποιος πολιτικός ή ποιο κόμμα κέρδισε τις εκλογές. Οι σωστές ερωτήσεις είναι ίσως “Ροκφέλερ ή Ρότσιλντ;”, “JPMorgan ή Goldman Sachs”.
Κλιμακώνονται οι επιθέσεις στον Μπάιντεν
Δεν είναι άλλωστε όσα αναφέρουμε η μόνη ένδειξη που έχουμε. Ενδεικτικά αναφέρουμε την επίθεση του Gatestone Institute, ακροδεξιού προπυργίου του νεοσυντηρητισμού στον Μπάιντεν για την πολιτική του έναντι και της Ρωσίας και της Κίνας με τον χαρακτηριστικό τίτλο: “Ο Μπάιντεν δεν μαθαίνει ποτέ. Θέλει ακόμα να μιλήσει με την Κίνα”.
Ή την δημόσια τοποθέτηση του Αμερικανού Υπουργού Άμυνας και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ ότι δεν έχει στο άμεσο μέλλον η Κίνα δυνατότητα να καταλάβει την Ταϊβάν, δύο μόλις μέρες αφότου υποστήριξαν το αντίθετο δύο Αμερικανοί ναύαρχοι του Στόλου του Ειρηνικού.
Ή το στρίμωγμα του Μπλίνκεν από το CBS να κηρύξει περίπου πόλεμο στην Κίνα, τις προηγούμενες επθέσεις της Washington Post στον Μπάιντεν γιατί δεν παίρνει τηλέφωνο τον απελπισμένο Ζελένσκι κτλ.
Μέρκελ, Μακρόν, Ζελένσκι
Μας έκανε μεγάλη εντύπωση εξάλλου το γεγονός ότι η κίτρινη στο χρώμα εφημερίδα του City, oι Financial Times, δημοσίευσε την είδηση ότι Μέρκελ και Μακρόν σκέπτονται να καλέσουν τον Πούτιν στην επόμενη συνάντηση κορυφής της Ε.Ε. Ποιος μπορεί να έχει και πως έχει μια τέτοια πληροφορία; Γιατί μια τέτοια διαρροή έγινε στον βρετανικό και όχι στον γαλλικό ή στον γερμανικό τύπο; Που αποσκοπεί η τόσο πρόωρη δημοσιοποίηση μιας τέτοιας ιδέας;
Ανάλογες ενδείξεις, πίεσης δηλαδή στον Μπάιντεν να είναι πιο “αποφασιστικός” έναντι της Ρωσίας, είχαμε ολόκληρη την άνοιξη. Όπως είχαμε και τον κ. Ζελένσκι, που ξαφνικά βρήκε το πολύ ασυνήθιστο θάρρος να επικρίνει τον Αμερικανό πρόεδρο γιατί βλέπει τον Πούτιν πριν δει τον ίδιο και γιατί δεν βάζει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Ο κ. Ζελένσκι άλλωστε ξεκίνησε την κρίση όταν “επανερμήνευσε” (επί Τραμπ ακόμα στις ΗΠΑ) τις συμφωνίες του Μινσκ τον περασμένο Οκτώβριο, προτείνοντας να γυρίσει ο ουκρανικός στρατός στο Ντονμπάς (μαζί με τις εξοπλισμένες με ισραηλινά όπλα νεοναζιστικές πολιτοφυλακές που έχει ενσωματώσει στις τάξεις του), να κλείσουν τα σύνορα με τη Ρωσία και μετά να δούμε τι θα γίνει! Ενώ στη συνέχεια έθεσε και ζήτημα επανακατάληψης της Κριμαίας που πρακτικά σημαίνει τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι αδύνατο ο κ. Ζελένσκι να πήρε τις πρωτοβουλίες αυτές μόνος του. Κι όπως φαίνεται, με περίπου βεβαιότητα πλέον, δεν ήταν από την κυβέρνηση Μπάιντεν που έλαβε την αναγκαία ενθάρρυνση και προτροπή.
