Άλλοι κάνουν συνέδρια (που τελικά αναβάλλονται) για την υπογεννητικότητα και το δημογραφικό πρόβλημα επικρίνοντας τις “γυναίκες καριέρας” και άλλοι έχουν το προνόμιο να διαθέτουν έναν από τους νεότερους πληθυσμούς στον κόσμο χωρίς αυτό να είναι θετικό για την κοινωνία και το μέλλον της.
Η παιδική εργασία στην Ουγκάντα βρισκόταν σε υψηλά επίπεδα πριν η χώρα πληγεί από την πανδημία. Ωστόσο, ο νέος κορονοϊός πήγε όλη την ανθρωπότητα πολλά χρόνια πίσω. Μη κυβερνητικές οργανώσεις διαπιστώνουν ότι μέσα σε έναν χρόνο χάθηκε η πρόοδος που είχε επιτευχθεί τα τελευταία 20 χρόνια στο πρόβλημα της παιδικής εργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) κι άλλες οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Γκάνα, το Νεπάλ και την Ουγκάντα μιλούν με παιδιά που εργάζονται σε συχνά επικίνδυνους τομείς, στους οποίους περιλαμβάνονται τα χρυσωρυχεία, η αλιεία και οι οικοδομές, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του νέου κορονοϊού. “Αυτό που ήταν το πιο σοκαριστικό από αυτά που βρήκαμε ήταν η εκμετάλλευση (…) μερικά παιδιά πληρώνονται σε αλκοόλ σε λατομεία”, δήλωσε η Άντζελα Ναμπουόουε Κάζουλε, διευθύντρια προγραμμάτων της οργάνωσης στην Ουγκάντα Πρωτοβουλία για Κοινωνικά και Οικονομικά Δικαιώματα, η οποία μετείχε στην έρευνα.
Στην Καραμότζα, της βορειοανατολικής Ουγκάντας, όταν τα σχολεία έκλεισαν λόγω της πανδημίας, τα παιδιά δεν μπήκαν σε καραντίνα κάνοντας τηλεκπαίδευση αλλά εστάλησαν στα ορυχεία για την εξόρυξη του πολύτιμου χρυσού. Το BBC συνάντησε την Τέντι, η οποία είναι εννέα ετών και από τον Μάρτιο του 2020 δουλεύει στα χρυσωρυχεία, αφού το σχολείο της παραμένει κλειστό λόγω κορονοϊού.
“Είναι φορές που κουράζομαι πολύ. Αν δεν βρούμε χρυσό, γυρίζουμε σπίτι άπραγες”, λέει η Τέντι, η οποία βοηθάει τη μητέρα της. “Θέλω να γυρίσω στο σχολείο, όταν ξανανοίξει”.
Πριν από την πανδημία το 15% των παιδιών της Ουγκάντας εργάζονταν. Νέα έρευνα διαπιστώνει ότι αυτό το ποσοστό έχει εκτιναχθεί εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν πολλές οικογένειες μετά τα λοκντάουν αλλά και του κλεισίματος των σχολείων. Για πολλές οικογένειες στην Ουγκάντα η παιδική εργασία είναι μόνη επιλογή.
“Κάποιες μέρες είμαστε τυχερές και βρίσκομαι χρυσό”, λέει η Ναταλίνα, μητέρα της 9χρονης Τέντι, “αλλά υπάρχουν και οι ημέρες που δουλεύουμε από το πρωί μέχρι τη δύση του ηλίου και δεν βρίσκουμε τίποτα. Είναι οι ημέρες που δεν έχουμε να φάμε. Εγώ και τα παιδιά κοιμόμαστε με άδειο στομάχι”. Η Ναταλίνα θέλει να στείλει το παιδί της στο σχολείο, αλλά έχει να σκεφτεί και τα προς το ζην. “Θέλω τη γνώση που μου προσφέρει το σχολείο. Θέλω να βρω στο μέλλον μια καλή δουλειά για να βοηθώ τη μητέρα και τα αδέλφια μου”, λέει η Τέντι στο BBC. Τα παιδιά σαν την Τέντι είναι πολλά, αλλά δεν φαίνονται, απλά εργάζονται.
