Σύμφωνα με τον Ιndependent και το Channel 4, δεκάδες μωρά πέθαναν ή υπέστησαν εγκεφαλική βλάβη, λόγω κακής φροντίδας στους θαλάμους μητρότητας του νοσοκομείου του Νότιγχαμ.
Οι θάνατοι σημειώθηκαν την τελευταία δεκαετία, ωστόσο η διοίκηση του νοσοκομείου όχι μόνο δεν διερεύνησε το θέμα, αλλά παραποίησε και αναφορές περιστατικών για να επιρρίψει τις ευθύνες στη μονάδα μητρότητας.
Οι γονείς των άτυχων βρεφών τονίζουν ότι εάν το νοσοκομείο είχε διερευνήσει σοβαρά τα περιστατικά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί πολλοί θάνατοι.
“Δεν ακούνε τις οικογένειες. Αν δεν μάθουν από αυτό, θα επαναλαμβάνεται ο κύκλος ξανά και ξανά” δηλώνει στον Ιndependent, μητέρα που έχασε το μωρό της καθώς ο λαιμός του κόπηκε κατά τη διάρκεια της γέννας.
Τουλάχιστον δώδεκα οικογένειες, που έχουν χάσει τα μωρά τους έχουν καταγγείλει το νοσοκομείο για αμέλεια.
Το νοσοκομείο έχει ήδη καταβάλλει περισσότερα από 91 εκατομμύρια λίρες σε αποζημιώσεις και νομικά έξοδα από το 2010.
Αναγκάστηκε να πληρώσει για 46 περιπτώσεις που αφορούσαν 15 θανάτους μωρών, 19 τοκετούς κατά τους οποίους το έμβρυο γεννήθηκε νεκρό, ενώ άλλα βρέφη υπέστησαν μόνιμη εγκεφαλική βλάβη.
Ωστόσο, φαίνεται ότι το νοσοκομείο απέφυγε την καταβολή πληρωμών για τη στήριξη των παιδιών με αναπηρία στο μέλλον.
Εργαζόμενη από τη δεκαετία του 1980 έως τη συνταξιοδότησή της το 2019 τονίζει πως τόσο οι εκκλήσεις από μαίες όσο και πραγματικά περιστατικά κρύφτηκαν κάτω από το χαλί, καθώς αγνοήθηκε επιστολή γιατρών και μαιών προς το διοικητικό συμβούλιο το 2018 για το θάνατο ενός μωρού.
Όταν τελικά ξεκίνησε η πρόχειρη και αποτυχημένη, όπως αποδεικνύεται, έρευνα του νοσοκομείου, είτε τα στοιχεία ήταν λανθασμένα ή ανώτερα στελέχη προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τα γεγονότα.
Σύμφωνα με στοιχεία που επικαλείται η βρετανική έρευνα, υπάρχουν 201 καταγγελίες για κλινική αμέλεια από το 2010, εκ των οποίων σχεδόν τις μισές κατατέθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για 15 θανάτους, 19 θνησιγένειες, 46 περιπτώσεις εγκεφαλικής βλάβης, 18 εγκεφαλικής παράλυσης, 10 ανεπαρκούς νοσηλευτικής φροντίδας, 12 καθυστερήσεις ή αποτυχίες διάγνωσης και 16, οι οποίες αφορούσαν προσωπικό που δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τις μητέρες μετά τις γέννες.
