Το σχέδιο “Κόνδωρ” είναι πια γνωστό, εδώ και δεκαετίες: ένα ενορχηστρωμένο από τις ΗΠΑ πλάνο επιβολής στρατιωτικών δικτατοριών, δολοφονιών, απαγωγών και βασανισμών στην Λατινική Αμερική, κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ώστε να αναχαιτισθεί η επίδραση των σοσιαλιστικών ιδεών.
Το σχέδιο, πέραν του ότι δεν έκαμψε την Κούβα, δεν πέτυχε και τον στόχο του ούτε απολύτως, ούτε μακροπρόθεσμα. Όπως οι θεοί των ιθαγενών, οι σοσιαλιστικές ιδέες, σύμφυτες με τον πατριωτισμό των λαών της παγκόσμιας περιφέρειας επανέρχονται συστηματικά, στο πλαίσιο της αέναης πάλης τους ενάντια στους ντόπιους ολιγάρχες και στις ΗΠΑ. Αυτές κυριολεκτικά τις μέρες ωστόσο, τα γεγονότα έχουν λάβει απρόβλεπτο ρυθμό καταιγίδας, μετά από την ήττα των μαριονεττών της Ουάσιγκτον σε Βενεζουέλα, Βολιβία και Περού, το προηγούμενο διάστημα.
Όπως ο Έβο Μοράλες προειδοποίησε, μια νέα “Επιχείρηση Κόνδωρ” βρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα.
Έχουμε και λέμε: στην Κούβα των 1579 θανάτων απόκορονοϊό (σε σύγκριση με την Ελλάδα των περισσοτέρων από 12000 θανάτους) έχουν ξεσπάσει αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, λόγω πανδημίας και οικονομικής κρίσης. Κρίσης, την οποία εν πολλοίς προκαλούν οι δολοφονικές κυρώσεις των ΗΠΑ, οι οποίες δεν μπορούν να αποδεχτούν το ανυπότακτο νησί, στην πίσω αυλή τους. Δεν είναι μόνο ότι η Ουάσιγκτον έσπευσε ολόθερμα να επικροτήσει και να αγκαλιάσειν τις διαδηλώσεις, βαφτίζοντάς τις μάλιστα ως συλλήβδην “αντικαθεστωτικές”, δηλαδή αντεπαναστατικές. Είναι επιπλέον ότι ένας γιγάντιος μηχανισμός διασποράς ψευδών ειδήσεων, με έδρα προς το παρόν την Αργεντινή και εκεί δεξιούς πολιτικούς, χρήση συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης και ψεύτικους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατά τα γνωστά προηγούμενα των επιχειρήσεων αλλαγής καθεστώτων, αποπειράται να δημιουργήσει συνθήκες βίαιης ανατροπής, ακολουθώντας την πορεία, “πολύχρωμη επανάσταση” – εσωτερικές ταραχές – διεθνής επέμβαση.
Την ίδια ώρα, στην πολύπαθη Βενεζουέλα εναντίον της οποίας οι ΗΠΑ (και μεταξύ άλλων οι εθελόδουλοι της πατρίδας μας) έχουν επιτεθεί με οικονομικές κυρώσεις επίσης δολοφονικές και με καθαρή παρέμβαση βίαιης αλλαγής κυβέρνησης, συμμορίες χρηματοδοτούμενες από το εξωτερικό επιτέθηκαν με βαρύ οπλισμό εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων, προκαλώντας μια σειρά βίαιων συγκρούσεων. Πρόκειται για μια πλήρη σύμφυση πρακτόρων και μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ από την μια και οργανωμένου εγκλήματος από την άλλη, κατά το προηγούμενο του Ψυχρού Πολέμου, ώστε να προωθηθεί η βίαιη ανατροπή με κάθε μέσο της νόμιμης κυβέρνησης Μαδούρο. Διότι αυτή είναι η νόμιμη κυβέρνηση, όχι βεβαίως εκείνη του πράκτορα των ΗΠΑ ο οποίος παριστάνει τον πρόεδρο εξασφαλίζοντας μια ικανοποιητική αργομισθία στον εαυτό του και σε λοιπούς κηφήνες παγκοσμίως τύπου Πιπίνη.
Ταυτοχρόνως, εκεί που τα κατασκοπικά θρίλερ συναντούν ακόμα προφανέστερα την τραγική πραγματικότητα, στην μαρτυρική Αϊτή, στην οποία ποτέ δεν θα συγχωρήσουν οι ξένες δυνάμεις το ότι απελευθερώθηκε, αποκαλύπτεται ότι οι δολοφόνοι του προέδρου Μοϊζ στρατολογήθηκαν από πληροφοριοδότη της υπηρεσίας των ΗΠΑ για την δίωξη των ναρκωτικών (DEA), ο οποίος μάλιστα φαίνεται πως είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον νυν πρόεδρο της Κολομβίας και βασικό υποστηρικτή της πολιτικής των ΗΠΑ, Ιβάν Ντούκε.
Σε αυτό το κουβάρι αποκαλύψεων ή καλύτερα και σε αυτό, ο ρόλος των ΗΠΑ και πάλι αναδεικνύεται καίριος. Πόσο ψηλά φτάνει η εμπλοκή παραγόντων του αμερικανικού κράτους μένει να φανεί.
Στα παραπάνω, πρέπει φυσικά να προσθέσει κανείς και την διαρκή απόπειρα επέμβασης στην Νικαράγουα.
Είναι προφανές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εγκαταλείπουν με κανένα τρόπο την Λατινική Αμερική. Ό,τι πιο αντιδραστικό και χυδαίο βρίσκουν, εξακολουθούν να το θωπεύουν και να το φυλάνε για την πίσω αυλή τους, ενίοτε με την συνέργεια του Ηνωμένου Βασιλείου και υπερπλουσίων – βλ. πληροφορίες για εμπλοκή του Ίλον Μασκ στο πραξικόπημα κατά του Έβο Μοράλες στην Βολιβία.
Το ζήτημα ωστόσο λαμβάνει παγκόσμια διάσταση και όχι μόνο εξαιτίας της σημασίας της περιοχής καθ’ εαυτής: με πόση αξιοπιστία μπορεί να συνομιλεί ο πρόεδρος Μπάιντεν διεθνώς, όταν λίγες εβδομάδες μετά την συνάντησή του με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο της εξωτερικής του πολιτικής, στο οποίο να μην φαίνεται ότι έχει υποχωρήσει μπροστά στα γεράκια από το εσωτερικό του, τα οποία έφριξαν με την διαφαινόμενή στροφή του προς τον ρεαλισμό;
Υπάρχει δε και κάτι ακόμα το οποίο είναι ακόμα χειρότερο ως σενάριο: σε ποιο βαθμό ο πρόεδρος των ΗΠΑ ελέγχει κρίσιμους πυλώνες της κρατικής πολιτικής; Από τον προηγούμενο ακόμα πρόεδρο είχαμε ξεκάθαρη άρνηση του στρατού να πειθαρχεί στις εντολές του – το λες βελούδινο πραξικόπημα. Συμβαίνει κάτι αντίστοιχο σήμερα, υπό την έννοια της πίεσης ή της παραπλάνησης ή του κεκαλυμμένου σφετερισμού προεδρικών εξουσιών; Ή έχουμε αναξιόπιστες διακηρύξεις προεδρικές περί διαμόρφωσης ενός νέου περιβάλλοντος σταθερότητας διεθνώς;
Είναι αμφίβολο το αν άμεσα θα μάθουμε – παρότι μπορούμε να εικάσουμε έναν συνδυασμό των δύο. Πάντως σε ένα περιβάλλον πολύπτυχου, οικουμενικού ανταγωνισμού παγκοσμίων δυνάμεων, η Λατινική Αμερική κινδυνεύει να παρασυρθεί σε μια καταστροφική και ταχύρρυθμη “μεσανατολικοποίηση”.
