Στην πολιτική όπως και στην ζωή, συχνά ισχύει το “ή που θα το λες ή που θα το κάνεις”. Ή αλλιώς, όπως έλεγε η αγαπημένη του πρωθυπουργού, Μάργκαρετ Θάτσερ, το να είσαι δυνατός είναι όπως και το να είσαι κυρία: αν χρειάζεται να το πεις, δεν είσαι.
Ο πρωθυπουργός μας χθες θεώρησε σκόπιμο να επισημάνει ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί η πατρίδα μας από το δικαίωμα της αυτοάμυνάς της.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Ωστόσο ανακύπτουν ορισμένα ερωτήματα: ο κ. πρωθυπουργός συνέδεσε (για ακόμα μία φορά) την στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου με την τουρκική Στρατιά του Αιγαίου και ως εκ τούτου με την προετοιμασία στο δικαίωμα αυτοάμυνας. Αν λοιπόν, η Στρατιά του Αιγαίου διοικητικά καταργηθεί, εμείς θα αποσύρουμε τις δυνάμεις μας από τα νησιά του Αιγαίου, απλώς και μόνο για να επιτρέψουμε να τα καταλάβει κάποια άλλη στρατιωτική δομή;
Δεύτερον, καλή είναι η διακήρυξη του δικαιώματος αυτοάμυνας της Ελληνικής Δημοκρατίας αλλά με τις υποχρεώσεις της, οι οποίες απορρέουν από τις συνθήκες περί εγγυήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας τι γίνεται; Για την υποστήριξη του δικαιώματος αυτοάμυνας της Κύπρου θα κάνουμε τίποτα ή θα εξακολουθήσουμε να βολευόμαστε πίσω από διακηρύξεις διεθνών οργανισμών και τις δηλώσεις του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη περί αδυναμίας των κυπριακών δυνάμεων να υπερασπιστούν την εναπομείνασα ακόμα ελεύθερη Κύπρο; Ο Αττίλας επεκτάθηκε ήδη, αλλά τόσο η Κύπρος όσο και η Ελλάδα έμειναν άπραγες. Τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν θα επηρεάσουν σε τίποτα και οι δηλώσεις από πλευράς Ε.Ε. προφανώς έγιναν από υποχρέωση.
Το ακόμα σημαντικότερο ζήτημα ωστόσο είναι το εξής: το να διακηρύξεις ένα δικαίωμα είναι πολύ διαφορετικό πράγμα από το να προετοιμάζεσαι να το ασκήσεις.
Για να σταθούμε σε μια ενδεικτική, όσο και μελαγχολική είδηση, στην άλλη πλευρά του Αιγαίου έχουν ήδη προκηρύξει διαγωνισμό για μη επανδρωμένα, χερσαία οχήματα, τα οποία μάλιστα προοπτικά θα μπορούν να συνεργαστούν με τα εναέρια μη επανδρωμένα μέσα, που με την σειρά τους κερδίζουν παγκόσμια αναγνώριση.
Εάν επιτύχουν κάτι τέτοιο, οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα έχουν απλώς ικανότητα να πολεμούν με χαμηλό κόστος τόσο εναερίως όσο και χερσαία αλλά θα καινοτομήσουν στο πλαίσιο τακτικών μάχης swarming, δηλαδή σμήνους οπλικών συστημάτων με αυτόνομη δράση, συνδυάζοντας διαφορετικά στρατιωτικά πεδία – αέρα, γη.
Μιλούμε για ένα φιλόδοξο εγχείρημα, προς την κατεύθυνση μεγαλύτερης αυτονόμησης των οπλικών συστημάτων χάρη σε συστήματα Τεχνητής Νοημοσύνης, η οποία θα φέρει την τέχνη του πολέμου σε νέα επίπεδα απομάκρυνσης του ανθρωπίνου ελέγχου και βεβαίως απόστασης του χειριστή από το πεδίο, πρόκλησης απωλειών με ελάχιστο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, ταχύτητας και ευελιξίας.
Απέναντι και σε αυτήν την εξέλιξη, η πατρίδα μας τι αντιπαρατάσσει; τα δύο νοικιασμένα, μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα από το Ισραήλ (είναι για γέλια δηλαδή η υπόθεση) την προμήθεια πολύ εξελιγμένων αεροσκαφών, τα οποία όμως δεν διαθέτει σε αριθμούς ικανούς να αντιπαρατεθούν με φτηνότερα συστήματα σε συνθήκες μακρόχρονης σύγκρουσης, λόγω απωλειών και κόστους αντικατάστασης και ένα αμυντικό δόγμα “Μπλανς Νυμπουά”: βασιζόμαστε στην καλοσύνη των ξένων.
Μετά την διπλωματία των αγωγών και ειδικότερα του East Med, ο οποίος σιγά-σιγά “βυθίζεται”, έχουμε την διπλωματία των βάσεων. Οι ΗΠΑ πέρα από την Σούδα, την οποία επεκτείνουν, χτίζουν άλλο ένα κράτος εν κράτει στην Θεσσαλία και στην Αλεξανδρούπολη. Παραληρούν οι καλοταϊσμένοι από τις ξένες πρεσβείες ιστότοποι ότι διασφαλίζεται έτσι η κυριαρχία μας.
Φυσικά, ξένες βάσεις (και μάλιστα που ασκούν πλήρη κυριαρχία) υπάρχουν και στην Κύπρο, ωστόσο αυτό ουδόλως εμπόδισε την εισβολή της Τουρκίας, παρότι μάλιστα τότε τα οπλικά συστήματα ήταν λιγότερο ακριβή. Βάσεις υπάρχουν και στην Συρία, ωστόσο οι βόμβες δίπλα από αυτές πέφτουν κανονικά. Πολύ περισσότερο ισχύουν τα παραπάνω, με δεδομένο ότι τα νησιά μας θα απέχουν κάμποσο από τις όποιες αμερικανικές βάσεις, εκτός κι αν η υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας αφορά πλέον τις μεγάλες πόλεις.
Επιπλέον, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι προσφέρουν στην ελληνική εθνική άμυνα βάσεις των ΗΠΑ οι οποίες στοχεύουν στην Ρωσία, πέραν του να μας καταστήσουν στόχο προς εξαφάνιση σε περίπτωση θερμής αντιπαράθεσης των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων και πέραν του να επιτρέπουν στις ΗΠΑ να παρεμβαίνουν στις τηλεπικοινωνίες των δικών μας ενόπλων δυνάμεων, όποτε το αποφασίσουν για τους δικούς τους λόγους.
Την ώρα που η Τουρκία μετατρέπεται σε μεγάλη δύναμη στο επίπεδο των εξοπλισμών διεθνώς και πρωταγωνιστεί σε καινοτόμες μεθόδους μάχης, εμείς βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε ξένους προστάτες (παρεμπιπτόντως, θυμόμαστε όλοι πώς αποκαλεί του προστάτες ο λαός στην αργκό, έτσι😉 χωρίς καν να υφίσταται έστω μία ρήτρα αμυντικής συνδρομής.
Αλήθεια, μπορεί η κυβέρνηση να μας πει επιτέλους αν οι ΗΠΑ έχουν αναλάβει οποιαδήποτε υποχρέωση συνδρομής της πατρίδας μας εναντίον της Τουρκίας σε περίπτωση εναντίον μας επίθεσης;
Για να είμαστε εν κατακλείδι σαφείς: δυστυχέστατα, τόσο ο Κύπριος πρόεδρος, όσο και ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας κάνουν ό,τι μπορούν για να πείσουν ότι δεν θα ασκήσουν το δικαίωμα αυτοάμυνας ή τουλάχιστον ότι θα το ασκήσουν για την τιμή των όπλων και μόνο όσο οι ΗΠΑ θα το επιτρέψουν.
Και το χειρότερο: η Τουρκία αυτό υποψιάζεται επίσης. Το πού οδηγεί δε ένας τέτοιος κατευνασμός, η ιστορία το έχει αποδείξει.
