Ενεργήστε τώρα για την μη αναγνώριση του ψευδοκράτους. Σταματείστε την αντιρωσική εκστρατεία του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Σε προηγούμενο άρθρο επισημάναμε τον κίνδυνο αναγνώρισης του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, ιδίως από το Πακιστάν και το Αζερμπαϊτζάν, αναγνώριση που θα αποτελέσει πολύ σοβαρό πλήγμα για την Κυπριακή Δημοκρατία και, κατ’ επέκτασιν, την Ελλάδα. Υπογραμμίσαμε επίσης την ανάγκη να κινηθούν άμεσα και από κοινού ελληνική και κυπριακή διπλωματία. Επανερχόμαστε στο θέμα γιατί συνεχίζονται να έρχονται πληροφορίες για επιτάχυνση των σχετικών προσπαθειών της Άγκυρας και για σύμπηξη “αξόνων” Μπακού-Άγκυρα-Κατεχόμενα και Μπακού-Άγκυρα-Ισλαμαμπάντ.
Ο πρώτος και ο τρίτος γραμματέας της πακιστανικής πρεσβείας στην Άγκυρα Ifrah Tariq και Faraz Arshad συναντήθηκαν με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Τατάρ στο κατεχόμενο τμήμα της Λευκωσίας στις 12 Ιουλίου. Πακιστανικές διπλωματικές πηγές περιέγραψαν την επίσκεψη ως “προξενική επίσκεψη ρουτίνας που έχει γίνει και στο παρελθόν”, εντούτοις η κοινοποίηση αυτής της επίσκεψης από τα κοινωνικά δίκτυα της πακιστανικής πρεσβείας δείχνει τη σημασία της. Υπενθυμίζουμε ότι το ψευδοκράτος διατηρεί διπλωματική αποστολή στο Ισλαμαμπάντ από το 1987 και περί τους 8000 Πακιστανοί πολίτες, κυρίως φοιτητές, ζουν σήμερα στην “ΤΔΒΚ” και ο αριθμός τους βαίνει αυξανόμενος.
Σύμφωνα με πληροφορίες του τουρκικού τύπου μία από τις επιλογές που εξετάζει τώρα το Πακιστάν είναι το άνοιγμα ενός προξενικού γραφείου στα Κατεχόμενα.
Αμέσως μετά την επίσκεψη της πακιστανικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε στις 17 Ιουλίου τα κατεχόμενα αζερική αντιπροσωπεία, με επικεφαλής τον Σαμέντ Σαγίντοφ, επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Διακοινοβουλευτικών Σχέσεων του κοινοβουλίου του Αζερμπαϊτζάν, ο οποίος και δήλωσε: “Η δύναμη της Τουρκίας είναι η δύναμη του Αζερμπαϊτζάν και είναι η δύναμη της ΤΔΒΚ… Είμαστε ένα έθνος υπό δύο κράτη και το τρίτο κράτος είναι τώρα σε αυτό το νησί”.
Όλα αυτά μοιάζουν να εντάσσονται στα σχέδια ανάπτυξης της πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας Τουρκίας, Πακιστάν και Αζερμπαϊτζάν, που συζητήθηκαν σε συνάντηση υψηλού επιπέδου κορυφαίων διπλωματών από τις τρεις χώρες στο Ισλαμαμπάντ στις 13 Ιανουαρίου. Σύμφωνα με τουρκικά δημοσιεύματα, στη συνάντηση αυτή συζητήθηκε και μια “κοινή λύση” στα προβλήματα της “τουρκικής Κύπρου”, του Κασμίρ και του Καραμπάχ.
Ανάγκη εξωτερικής πολιτικής με ελληνικά εθνικά κριτήρια
Εξηγήσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας για το θέμα τα μέτρα που οφείλουν και μπορούν, από τώρα και από κοινού, να λάβουν η ελληνική και κυπριακή διπλωματία για να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο.
Εξηγήσαμε επίσης ότι πρέπει να γίνει άνοιγμα προς το Πακιστάν, μια σημαντική χώρα της Νότιας Ασίας και πυρηνική δύναμη, διοικούμενη από έναν πολύ δυναμικό πολιτικό, όπως ο Ιμράν Χαν. Δεν είναι λογικό να μη διατηρούμε σχέσεις σε όποιους τομείς μπορούμε με το Πακιστάν και να φτιάχνουμε πάλι κατά φαντασίαν αντιισλαμικές συμμαχίες (τη υποδείξει Νετανιάχου, ως συνήθως), με τον μάλλον παράφρονα ακροδεξιό εθνικιστή ηγέτη της Ινδίας, Ναρέντρα Μόντι, που κατάφερε να έχει στη χώρα του τα μισά κρούσματα κορονοϊού του πλανήτη και ξεκίνησε μια πολύ επικίνδυνη αντιπαράθεση με το Πακιστάν για το Κασμίρ, όπως και με την Κίνα.
Γενικότερα δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να κάνουμε ως χώρα εξωτερική πολιτική για λογαριασμό τρίτων, να εξασθενούμε κατά ζωτικό τρόπο την άμυνά μας για να βοηθήσουμε αίφνης τη Σαουδική Αραβία εναντίον του Ιράν ή να δηλώνουμε παράλογα πράγματα που πλήττουν τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Ποιος εθνικός λόγος υπαγορεύει την τελευταία δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια ότι η Ελλάδα δεν θα ορίσει πρεσβευτή στο “καθεστώς Άσαντ”, όπως ο ο ίδιος ονομάζει τη Συρία; (Στην ίδια συνέντευξη ο κ. Δένδιας επικρίνει και τους Χούθι, θύματα της γενοκτονίας που προκαλεί η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα στην Υεμένη!). Τι κερδίζει η χώρα από τέτοιες πολιτικές;
Όσο για την κυρία Μενδώνη και τις πολιτιστικές σχέσεις που θέλει να αναπτύξει η Ελλάδα με τη Σαουδική Αραβία, τι να πούμε εμείς τώρα; Το μόνο πολιτιστικό προϊόν που όντως παρήγαγε αυτή η χώρα ήταν το Ισλάμ προ αιώνων. Το μόνο που παράγει τώρα είναι ουαχαμπίτες φονταμενταλιστές και διαμελιστές δημοσιογράφων.
Ελπίζουμε τουλάχιστον η ελληνική κυβέρνηση να εξηγήσει στον Οικουμενικό Πατριάρχη ότι δεν πρέπει να επισκεφθεί τώρα την Ουκρανία, όπως σχεδιάζει. Θα πάει δηλαδή ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας να ευλογήσει ποιόν ακριβώς; Τις νεοναζιστικές πολιτοφυλακές του Αζόφ; Ή τον Πρόεδρο Ζελένσκι, μεγάλο φίλο και σύμμαχο του Ερντογάν, που δεν αναγνωρίζει καν στη σπουδαία ελληνική κοινότητα της Ουκρανίας τα δικαιώματά της;
Υπενθυμίζουμε εξάλλου στους Έλληνες πολιτικούς που, εκτός από βαθειά εξαρτημένοι, είναι και βαθειά καθυστερημένοι, ότι το κέντρο Νετανιάχου, στο οποίο πόνταραν τις τύχες τους, βρίσκεται τώρα σε υποχώρηση διεθνώς απέναντι στο αντίπαλο κέντρο εξουσίας στα πλαίσια της “ευρείας Δύσης”. Χωρίς αυτό σημαίνει ότι η εν υποχωρήσει πτέρυγα δεν θα κάνει προβοκάτσιες όπου τυχόν της δοθεί η δυνατότητα, περιλαμβανομένης και της Ανατολικής Μεσογείου.
Κύπρος, Ισραήλ και Pegasus
Αυτή είναι σημειωτέον και η ουσία της υπόθεσης Pegasus, του ισραηλινού συστήματος παρακολούθησης των πάντων, όπου η μία από τις δύο πτέρυγες του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού διέλυσε ένα βασικό μηχανισμό παρακολούθησης και ελέγχου που είχε στήσει η αντίπαλη.
Δεν έφτανε η υπόθεση των κυπριακών διαβατηρίων τώρα η Λευκωσία όπως και η Σόφια μπήκαν στον φακό της ευρωπαϊκής Κομισιόν, επειδή αυτές χρησιμοποίησε το Ισραήλ για να διοχετεύσει τα προϊόντα παρακολούθησης των πάντων που διακινεί διεθνώς . Το γεγονός πρέπει να θεωρηθεί ενδεικτικό του ελέγχου που ασκεί πλέον το Ισραήλ στην Κύπρο.
Αυτά όλα είναι αδύνατο να μην έχουν κάποια στιγμή πάρα πολύ άσχημη κατάληξη για τα εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.
