Πριν λίγες μέρες, στο πλαίσιο προγραμματισμού ενός ακαδημαϊκού γεγονότος συναντηθήκαμε διαδικτυακώς με καθηγητές από την Αγγλία, το Μεξικό, την Ινδία και την Βραζιλία. Μας απασχόλησε το για ποιο θέμα σχετικό με την πανδημία θα πρέπει να οργανώσουμε ένα στρογγυλό τραπέζι.
Αποτέλεσε μια έκπληξη το γεγονός ότι για διαφορετικούς λόγους, σε καμία από αυτές τις χώρες δεν είναι κύριο ζήτημα συζήτησης η υποχρεωτικότητα ή μη των εμβολιασμών. Στην Αγγλία συζητείται, αλλά μάλλον στο περιθώριο του δημοσίου λόγου. Δεν τίθεται ζήτημα υποχρεωτικότητας, αλλά αντιθέτως η συζήτηση αφορά τυχόν περιορισμούς, όπως και τα κίνητρα επιτάχυνσης των εμβολιασμών, οι οποίοι μένουν πίσω σε ηλικίες μικρότερες των 25.
Στον υπόλοιπο κόσμο (και αυτό είναι το σημαντικότερο) το ζητούμενο είναι να υπάρξουν εμβόλια, όχι ότι αρνούνται να τα κάνουν ενώ τους διατίθενται. Κράτη με εκατοντάδες εκατομμύρια κατοίκων είτε έχουν μείνει δραματικά πίσω στο εμβολιαστικό τους πρόγραμμα, είτε συνιστούν μαύρες τρύπες από εμβολιαστικής άποψης.
Μπορεί να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στο κέντρο του κόσμου σε ό,τι έχει να κάνει με την σύγκρουση είτε με τον σκοταδισμό του αντιεμβολιασμού, είτε με την χειραγώγηση της επιστήμης από την εξουσία, όμως τα ακόμα σημαντικότερα προβλήματα δεν είναι αυτά των (συχνά κακομαθημένων) Δυτικών αλλά της πλειοψηφίας της παγκοσμιότητας, η οποία αργοπεθαίνει χτυπημένη από τα διαλυμένα συστήματα υγείας και από την κερδοσκοπία των μεγάλων εταιρειών που παράγουν τα εμβόλια – ένας εξ αυτών που κερδοσκοπούν στον θάνατο των πολλών τιμήθηκε από την ελληνική δημοκρατία πρόσφατα για το “κοινωνικό” του έργο.
Ο δυτικός κόσμος και ακόμα περισσότερο οι καπιταλιστικές μητροπόλεις εντός αυτού επιδεικνύουν και σε αυτήν την κρίση ανερυθρίαστα τον εθνικισμό των πλουσίων και χτίζουν “κάστρα” μέσα στα οποία αποπειρώνται να οχυρωθούν. Πρόκειται για την χαρακτηριστική τύφλωση, η οποία οδηγεί την παγκοσμιότητα, υπό την επίδραση των ισχυροτέρων κρατών και ειδικότερα των δυτικών μητροπόλεων: φαντάζονται έναν κόσμο του οποίου η πλειοψηφία αποτελεί απλώς τον παθητικό φόντο των γιάπηδών “μας” και των πλουσίων ηλικιωμένων “μας”.
Η άρνησή των ελίτ μας να περιορίσουν τα κέρδη των εταιρειών τους και η κοντόφθαλμη οπτική τους ως προς την παγκοσμιότητα συνεπάγεται φυσικά ότι ο ιός μεταλλάσσεται με τρόπους που σταδιακά καθιστούν τα ακριβοπληρωμένα εμβόλια, ολοένα και λιγότερο αποτελεσματικά, με αποτέλεσμα περισσοτέρους θανάτους και στην Δύση τελικά, αλλά και σενάρια τρόμου, όπως μεταλλάξεις με 35% θνησιμότητα, ήδη να μελετώνται.
Φυσικά δεν είναι διόλου τυχαία η διαφορά με το περιβαλλοντικό κίνημα και ιδίως με το τμήμα του εκείνο το οποίο χρηματοδοτείται αδρά από εταιρείες οι οποίες σχεδιάζουν την μετάβασή τους στις πράσινες τεχνολογίες: ούτε παιδιά-ήρωες, ούτε διαφημιστικές καμπάνιες, ούτε ακριβοπληρωμένα συνέδρια ή συναντήσεις με πρωθυπουργούς και ηγέτες θα δει κανείς στο θέμα της άρσης των πατεντών και της παραγωγής εμβολίων για όλους.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι πρέπει να παραιτηθούμε από την διεκδίκηση μιας σειράς δικαιωμάτων μας. Δεν σημαίνουν ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τις αρχές της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας στην αξιολόγηση της νομιμότητας των κυβερνητικών πολιτικών ή ότι πρέπει να αποδεχτούμε μια πανοπτική εξουσία. Σημαίνουν ότι πρέπει να εντάξουμε τον τρόπο που επιδρά πάνω μας η πανδημία σε μια παγκόσμια προοπτική. Ότι είμαστε από τους τυχερούς παγκοσμίως που μπορούν να συζητούν αν θα δεχτούν να εμβολιαστούν ή όχι. Κόσμος πεθαίνει, διότι δεν έχει εμβόλια ή και οξυγόνο.
Και κυρίως σημαίνουν ότι το πρωταρχικό προοδευτικό αίτημα, αλλά και αίτημα επιβίωσης εν τέλει, πρέπει να είναι αυτό μιας παγκόσμιας συνεννόησης, προκειμένου τα εμβόλια να φτάσουν παντού και μάλιστα άμεσα, με τις πατέντες να αίρονται και με τις εθνικές βιομηχανίες να στρατεύονται στην παραγωγή και διανομή εμβολίων. Αν πια τα εκατομμύρια θανάτων των “άλλων” δεν μας συγκινούν, ας σκεφτούμε ότι αν δεν σωθεί όλος ο κόσμος δεν θα σωθούμε ούτε εμείς. Η “τύχη” μας εξαντλείται γρήγορα.
