Ξεκινώ από μια παραδοχή: την πατρίδα μας, από το 2004, την κυβερνούν δεξιές κυβερνήσεις – θα μπορούσαμε να πούμε ήδη από το 1996, αλλά ας μην πάμε τόσο πίσω και σε τόσο επισφαλείς τούτες τις ώρες συζητήσεις. Με τις ολιγόμηνες εξαιρέσεις του τέλους του 2009 και αρχών του 2010 και του πρώτου εξαμήνου του 2015, όταν και είχαμε (ή υποτίθετο ότι είχαμε) αποτυχημένες, σοσιαλδημοκρατικές, κυβερνήσεις, όλο το υπόλοιπο χρονικό διάστημα, εδώ και δεκαεπτά χρόνια, υφιστάμεθα κυβερνήσεις είτε της λαϊκής, είτε της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, σε ό,τι αφορά το μείζον κριτήριο για κάθε κυβέρνηση, το οποίο είναι προφανώς όχι οι δημόσιες δηλώσεις ή το πολιτικό προσωπικό, αλλά οι πολιτικές τους.
Κατά την διάρκεια λοιπόν αυτής της σχεδόν εικοσαετούς περιόδου και κατά την διάρκεια της υπερδεκαετούς κρίσης και παρακμής, με σταθερές το δεξιό σύστημα εξουσίας και την ξένη εξάρτηση, όχι μόνο πηγαίνουμε από κρίση σε κρίση, αλλά και από την μία κρατική αποτυχία, αυθαιρεσία και αδικία στην επόμενη. Ναι, δεν είναι όλες οι κυβερνήσεις και οι καταστάσεις, ίδιες αλλά οι σταθερές εδώ είναι, για όσους θέλουν να τις δουν και δεν εθελοτυφλούν ή δεν ψεύδονται.
Οι καταστροφικές πυρκαγιές συνιστούν την πλέον πρόσφατη περίπτωση, αλλά δεν θα είναι σίγουρα η τελευταία.
Απέναντι λοιπόν στην καταθλιπτική, αλλά κατά βάση παρακμιακή δεξιά κυριαρχία, όποτε πάει να σηκωθεί λαϊκή αντίδραση, γνωστοί μειοψηφικοί, πλην θορυβώδεις και διόλου τυχαία προβεβλημένοι, κύκλοι του υπαρκτού αριστερισμού (δηλαδή της πλατφόρμας εισόδου της νεοφιλελεύθερης λογικής πια στην αριστερά) κάνουν την “δουλειά” τους: με ευκολίες, με ετεροπροσδιορισμούς, με εμμονή στο επιμέρους μόνο, με τσιτάτα, φροντίζουν να ακυρώνουν την πιθανότητα διατύπωσης εναλλακτικού, ηγεμονικού και πλειοψηφικού σχεδίου. Άλλωστε, ενδέχεται κάποιος να μην μπορεί να πετύχει κάποιο σημαντικό καλό, αλλά να βρίσκεται σε θέση για να προξενήσει μεγάλη ζημιά.
Αφορμή για τον παραπάνω σχολιασμό είναι ένα ενδεικτικό εικονίδιο το οποίο κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το οποίο συγκρίνει τα ποσά τα οποία έχουν δοθεί για δασοπυρόσβεση, με εκείνα τα οποία δόθηκαν από την λίστα Πέτσα στα μέσα ενημέρωσης, με την αγορά Rafale, με την πανεπιστημιακή αστυνομία και με διάφορα άλλα κονδύλια.
Πρόκειται για μια τυπικώς στρεβλή αντίληψη. Πρώτον συγκρίνει ανόμοια πράγματα: είναι τελείως διαφορετικός ένας τομέας της κρατικής λειτουργίας (δημόσια ασφάλεια, εθνική ασφάλεια, προστασία συνόρων) από μια ad hoc, ευνοιοκρατική παροχή, ήτοι δεκάδες εκατομμύρια σε μέσα ενημέρωσης για να υποστηρίζουν την κυβέρνηση.
(Παρεμπιπτόντως, θα ήταν χρήσιμο κάποτε, η κριτική για την όποια λίστα Πέτσα να συνοδεύεται από αντιπρόταση για μέσα ενημέρωσης, τα οποία θα προάγουν το γνωσιακό και πολιτιστικό επίπεδο του λαού.)
Δεύτερον, είναι επίσης τελείως διαφορετικό να πει κανείς ότι δεν χρειαζόμαστε πανεπιστημιακή αστυνομία, διεκδίκηση ορθότατη κατά την κρίση του γράφοντος, από το να υποστηρίξει για παράδειγμα ότι πρέπει εν γένει να “αποχρηματοδοτήσουμε” την αστυνομία. Το τελευταίο απλώς θα καθιστούσε τις λαϊκές συνοικίες κυρίως ακόμα ανασφαλέστερες αν εφαρμοζόταν και τις στρέφει σε συντηρητικές κατευθύνσεις όσο ακούγεται.
Αντιστοίχως, η σύγκριση δασοπυρόσβεσης με μαχητικά αεροσκάφη τι ακριβώς σημαίνει; Άλλα αεροσκάφη τελευταίας γενιάς από εκείνα τα οποία επιλέξαμε – αν ναι με ποια κριτήρια; Έμφαση σε εγχώρια παραγωγή των εξοπλισμών με έμφαση στις εθνικές και όχι στις ΝΑΤΟϊκές ανάγκες (θέση ορθή και πάλι κατά τον γράφοντα) ή συλλήβδην συυρίκνωση των εξοπλισμών, κάτι το οποίο και μάλλον εννοεί; Και αν είναι το τελευταίο αυτό που εννοεί η εν λόγω θέση, τότε γιατί να κρατήσουμε και να εκσυγχρονίσουμε και τα F-16; Και αν εν τέλει και για να μην τα πολυλογούμε, κρατήσουμε μια ασήμαντη και παρωχημένη, πολεμική αεροπορία, ποιος ο λόγος να διαθέτουμε τεθωρακισμένα ή πολεμικά πλοία; Για κινούμενους στόχους- φέρετρα; Οπότε καλύτερα ας αφοπλιστούμε μονομερώς. Απλώς, αν το κάνουμε αυτό, μας απασχολεί η πιθανότητα να μην προλάβει να ξεσπάσει η προλεταριακή επανάσταση στην Τουρκία, πριν να αποφασίσει ο όποιος Τούρκος ηγέτης να καταλάβει κάποιο “ενοχλητικό” ελληνικό νησί, γιατί πλέον θα μπορεί;
Τρίτον, είναι τέτοια η εσωτερίκευση του κυρίαρχου δημοσιονομισμού από τμήματα της αριστεράς, παρά το γεγονός ότι φωνάζουν εναγωνίως περί του αντιθέτου, ώστε αντιλαμβάνονται την οικονομική πολιτική μόνο στο πλαίσιο της διανομής μιας περιορισμένης “πίτας”, σε πλαίσιο περιοριστικών πολιτικών.
Η ανάπτυξη και η παραγωγή πλούτου, η κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής και πλούτου ή έστω η σοσιαλδημοκρατική αναδιανομή του υπάρχοντος πλούτου, η στρατηγική ρήξης και η στρατηγική ρήξη με τον δημοσιονομισμό, ο αγώνας και η νίκη ενάντια στην διαφθορά και στην κλεπτοκρατία, η επεξεργασία αποτελεσματικού και φτηνού σχεδίου περιβαλλοντικής βιωσιμότητας εν προκειμένω, η οργανωμένη και αποτελεσματική λειτουργία του κρατικού μηχανισμού (αυτού ακόμα του κρατικού μηχανισμού που έχουμε) η κινητοποίηση του πληθυσμού, η οργάνωσή του, αποτελούν πράγματα άγνωστα.
Δυστυχώς δε, η άρνηση συζήτησης και επεξεργασίας ενός τέτοιου συνολικού σχεδίου, διατυπωθέντος πριν την επέλευση κρίσεων και όχι κατά την διάρκεια ή κατόπιν, ικανού να εντάσσει σε μια γενική και πειστική αλλαγή μοντέλου της Ελληνικής Δημοκρατίας τις επιμέρους πτυχές, εμφανίζεται σε ουκ ολίγα από τα κόμματα, τα οποία θέλουν (;) να συγκρουστούν με την υπερδεκαετή κυριαρχία της δεξιάς.
Δεν πρόκειται για παραταξιακό άγχος. Πρόκειται για την ανάγκη να βγούμε από μια πρωτοφανή παρακμή: από κρίση σε κρίση, χτυπιόμαστε σαν τα χταπόδια, με τους μεν να συγκρίνονται με τους προηγουμένους προκειμένου να αποδειχτούν λιγότερο καταστροφικοί και τους δε να δίνουν λυσσαλέες μάχες trolls – οι ρόλοι αλλάζουν ως προς το ποιοι τους υποδύονται, αλλά στην ουσία τους είναι σταθεροί.
Εν τέλει, η δεξιά και το σύστημα εξουσίας δεν πρόκειται να αλλάξει. Ας αλλάξει και ας σοβαρευτεί η αριστερά μπας και κάτι σωθεί επιτέλους.
