Είμαι 47 χρονών. Συγχωρείστε μου την αυτοαναφορικότητα. Όπως και πολλοί συνομήλικοί μου έχω αλλάξει αιώνα, χιλιετία (ημερολογιακά, πάντα), έχω ζήσει πέντε διαφορετικές δεκαετίες και ακόμη δεν είμαι πενήντα ετών.
Από τη γέφυρα της Βαρυμπόμπης, όπου στέκομαι δίπλα σε εξαντλημένους πυροσβέστες και εθελοντές, ανάμεσα σε κατοίκους της περιοχής με τον τρόμο και την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, μπορώ να δω τον πυκνό καπνό από τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα, το Ποικίλο όρος και τις Αφίδνες να ενώνονται δημιουργώντας ένα μαύρο, αποπνικτικό και δυσοίωνο θόλο.
Τα μαντάτα από την Εύβοια, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας… Φοβόμαστε και θυμώνουμε. Εξάλλου, “όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει”, κατά τον Μάνο Χατζηδάκι.
Κατά τις δεκαετίες που έχω διανύσει σε αυτόν τον πλανήτη, έμαθα ότι αυτός που φοβάται, μπορεί (έστω και με πολλή προσπάθεια) να μετατρέψει τον φόβο σε αντίδραση. Διαπίστωσα τη διαχρονική κυβερνητική πρακτική του κοινωνικού μιθριδατισμού, τη συστηματική εκπαίδευση των πολιτών στη συνθηκολόγηση, την ήττα και τον ωχαδερφισμό.
Το καλοκαίρι καιγόμαστε, τον χειμώνα πνιγόμαστε, όταν χτυπάει ο Εγκέλαδος προσευχόμαστε και στις χιονοπτώσεις αποκλειόμαστε. Και εν τω μεταξύ πτωχεύουμε…
Το απελπιστικό δόγμα της (αποτυχημένης, συνήθως) διαχείρισης της καταστροφής, αντί της πρόληψης και αντιμετώπισης του κινδύνου, αποτελεί διαχρονικά τον κοινό παρονομαστή της διακυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα.
Οι αρμόδιοι να προσπαθούν να εκπαιδεύσουν πολίτες με μνήμη χρυσόψαρου, οι οποίοι εθίζονται όλο και περισσότερο στην καταστροφή (κοινωνική, οικονομική, πολιτική), με την φράση “αυτή είναι η Ελλάδα” τατουάζ στο μυαλό τους.
Πολίτες που μαθαίνουν μεθοδικά να καταπίνουν, να διασπούν και να αφομοιώνουν πνευματικά και ψυχολογικά την απραξία ή και την αναποτελεσματικότητα των αρμοδίων και τις τραγικές συνέπειες της.
Μόνιμη επωδός της τραγωδίας η φράση “είναι η κλιματική αλλαγή, ηλίθιε”.
Μόνιμο το αυτοσχέδιο πολιτικό κατασκεύασμα “περιουσίες και δάση ή ανθρώπινες ζωές”. Κίβδηλο επιχείρημα “κοιτάξτε τι συμβαίνει σε άλλα κράτη”.
Ένα ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Κάθε φορά που μια κυβέρνηση ανακοινώνει με επισημότητα “σχεδιασμό” (αντιπυρικό, αντιπλημμυρικό, αντισεισμικό), δεν λαμβάνει υπόψη της τις “ακραίες συνθήκες”, τις οποίες τα στελέχη της επικαλούνται μετά την τραγωδία;
Θεωρούν τις απώλειες και τις καταστροφές φυσιολογικό αποτέλεσμα του πολυδιαφημισμένου σχεδιασμού; Ο σχεδιασμός, ποια μέτρα πρόληψης περιλαμβάνει; Εφαρμόζονται;
Εν έτει 2021 είναι φυσιολογικό να παρακολουθούμε σκηνές που παραπέμπουν στις αφηγήσεις των παλαιότερων για τη Μικρασιατική Καταστροφή; Αλλόφρονες κατοίκους περιοχών να προσπαθούν να απομακρυνθούν κρατώντας τα παιδιά στην αγκαλιά, μεταφέροντας υπερήλικες με κινητικά προβλήματα μαζί με το κρεβάτι τους, κυνηγημένοι από αδηφάγες φλόγες ή ορμητικούς χειμάρρους;
Λοιπόν για όλους εσάς που αντιδράτε, σας έχω μια είδηση: Η κλιματική αλλαγή και οι συνέπειές της, προφανώς χτύπησαν την Ελλάδα νωρίτερα σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Γιατί, μας… ζηλεύουν.
Γι’ αυτό τις πλημμύρες του Ιανουαρίου 1994 στα Άνω Λιόσια όταν βατραχάνθρωποι με βάρκες κωπηλατούσαν ανάμεσα στις στέγες των σπιτιών (!) αναζητώντας αγνοουμένους, διαδέχθηκαν οι πλημμύρες του 1998, του 2015 στην ίδια περιοχή, για να φθάσουμε στην πλημμύρα του 2017 με τους 24 νεκρούς στη Δυτική Αττική. Τη χειρότερη που έπληξε ιστορικά την περιοχή.
Εν τω μεταξύ, σημειώθηκε ο σεισμός της Πάρνηθας του 1999 (7 Σεπτεμβρίου), ο οποίος προκάλεσε 143 θανάτους και ζημιές που έφτασαν τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Προηγήθηκαν μεγάλοι σεισμοί του 1981 (Αλκυονίδες), του 1986 (Καλαμάτα), του 1993 (Πύργος Ηλείας) και του 1995 (Αίγιο), με νεκρούς, τραυματίες και εκτεταμένες υλικές ζημιές.
Το καλοκαίρι του 2007 μια σειρά από δασικές πυρκαγιές σε πολλούς νομούς της Ελλάδας είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 84 άνθρωποι και να καούν 1.500 σπίτια και περισσότερα από 268.834 εκτάρια, 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα και 60.000 ζώα. Από τις πυρκαγιές επλήγησαν οι νομοί: Μεσσηνίας, Αρκαδίας, Ηλείας (όπου έχασαν τη ζωή τους 49 άνθρωποι), Αχαΐας, Λακωνίας, Αργολίδας, Κορινθίας, Αττικής, Ευβοίας και Φθιώτιδας. Ορισμένες από αυτές τις περιοχές, καίγονται πάλι τώρα.
Πυρκαγιές, συνέχισαν να ξεσπούν και τα επόμενα χρόνια σε διάφορες περιοχές της χώρας, όπως εξακολούθησαν οι εξαγγελίες των αρμοδίων και ο αντιπυρικός σχεδιασμός.
Στις 23 Ιουλίου 2018, δύο μεγάλες πυρκαγιές ξέσπασαν στην Αττική, η πρώτη στην Κινέτα και η δεύτερη κοντά στο Νταού Πεντέλης. Στη δεύτερη περίπτωση η πυρκαγιά επεκτάθηκε και πέρασε μέσα από τους οικισμούς Νέος Βουτζάς και Μάτι με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 102 άνθρωποι και να τραυματιστούν δεκάδες άλλοι. Από τις δύο πυρκαγιές καταστράφηκαν ολοσχερώς ή έπαθαν ζημιές χιλιάδες σπίτια ενώ κάηκαν και δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους.
Κάπως έτσι, φθάσαμε στο σήμερα.
Και εμείς να προσπαθούμε να μην συνηθίσουμε το Τέρας.
