Σύντομο σχόλιο: Ποια αποτέλεσε την υπέρτατη στιγμή ντροπής του κράτους της δεξιάς, όπως το εξέφρασε και το κορύφωσε, η χούντα; Η στιγμή του ναυάρχου Αραπάκη. Η πατρίδα σε επιστράτευση, οι Τούρκοι στην Κύπρο, ο στρατός διαλυμένος και η χουντική κυβέρνηση εξαφανισμένη. Ο ναύαρχος Αραπάκης ήταν ο μόνος τον οποίο ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ μπόρεσε τότε να βγάλει στο τηλέφωνο, με αποτέλεσμα ο τελευταίος τελικά να δεχτεί τους όρους της Τουρκίας για κατάπαυση του πυρός.

Το κράτος στον πυρήνα του, εντελώς αποδιαρθρωμένο.

Το ανάλογο αυτής της στιγμής ζούμε σήμερα: τρία χρόνια μετά το Μάτι, με τα μαθήματα υποτίθεται να έχουν ληφθεί υπόψη, με “αναδιοργανωθείσα” πολιτική προστασία, με “επιτελικό κράτος”, με τη Δεξιά “που ξέρει να κυβερνά”, με τα μέσα ενημέρωσης να λιβανίζουν την κυβέρνηση, με εμάς να φταίμε εδώ και δυο χρόνια που από απαγορευτικό πηγαίνουμε σε χιλιάδες νεκρούς και τανάπαλιν, άρκεσαν έξι μέρες κρίσης (χωρίς καν αντίπαλο στρατό απέναντι, παρεμπιπτόντως), για να πετάξει λευκή σημαία κατ’ ουσίαν ο κρατικός μηχανισμός.

Έπραξε ό,τι έπραξε στην Αττική και πέταξε λευκή πετσέτα στην Εύβοια. Όχι γιατί δεν προσπάθησαν οι πυροσβέστες, αλλά απλώς γιατί προφανώς ούτε αρκούν αριθμητικά, αλλά και ούτε και διαθέτουν τα μέσα, την οργάνωση, τις απαιτούμενες υποδομές. Μόνο μέλημα να μην έχουμε νεκρούς. Μα δεν πληρώνουμε φόρους μόνο γι’ αυτό. Ούτε ως πολίτες δικαιούμαστε μόνο αυτό.

Τι κι αν έχουμε μέχρι και υπουργείο “κλιματικής αλλαγής”; Τι κι αν εδώ και μια δεκαετία έχουμε “περιβαλλοντικώς ευαίσθητους” πρωθυπουργούς, υποτίθεται; Τα περιαστικά δάση, όλως τυχαίως, και οι υποδομές καίγονται χειρότερα από ποτέ, ενώ η περιβαλλοντική ευαισθησία παρεμπιπτόντως αφορά κατά βάση την απαξίωση της ΔΕΗ προς όφελος ιδιωτών – αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Το κράτος – αυτό το κράτος που χαρίζει λεφτά στους πλουσίους, παίρνοντάς τα από τους μεσαίους και από τους φτωχούς, αυτό το κράτος που αφήνει χωρίς γιατρό τα ακριτικά νησιά, αυτό το κράτος που πουλάει ό,τι κατέχει με κάποια αξίας, αυτό το κράτος που κόβει παιδιά από τα πανεπιστήμια για να τα “περάσει” σε ιδιώτες κολλεγιάρχες – βιώνει άλλη μία στιγμή λοιπόν Αραπάκη.

Βεβαίως, με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης και στο πλαίσιο μιας άλλης πολιτικής σταθερότητας, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν τα φυσικά πρόσωπα που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση, αλλά αντιθέτως, ο επικεφαλής, κάθε μέρα κάνει βόλτα στη βάση των πυροσβεστικών αεροσκαφών και εύχεται ο αθεόφοβος “καλή ξεκούραση” στους πιλότους.

Ωστόσο, το κράτος ως οργανωμένη παρουσία φυτοζωεί. Ψελλίζοντας εδώ και χρόνια, κάθε φορά ότι αντιμετωπίζει μοναδικό φαινόμενο, εξαφανίζεται από κάθε του πτυχή η οποία αφορά τα κοινωνικά δικαιώματα και την ασφάλεια των πολιτών ολοένα περισσότερο. Μετά από δέκα χρόνια κρίσης αντέχει ως τέτοιο, το πολύ δύο με τρεις μέρες.

Μετά, επαφιέμεθα στο όσο μπορεί να αυτοργανωθεί ο (κατά τα λοιπά υβριζόμενος ως ανεύθυνος) λαός.