Οι πυρκαγιές στη Μεσόγειο δεν οφείλονται μόνο στην ξηρασία και τους ανέμους θεωρεί ο Γερμανός καθηγητής Γιόχαν Γκολντάμερ που μίλησε στη Ντόιτσε Βέλε με την ιδιότητα του επικεφαλής του Κέντρου Παγκόσμιας Παρακολούθησης Πυρκαγιών. Εκφράζει την πεποίθηση πως το φαινόμενο των καταστροφικών πυρκαγιών που εκδηλώνεται και αυτό το καλοκαίρι στη Μεσόγειο οφείλεται, σε ένα βαθμό, στο γεγονός πως έχει αλλάξει δραματικά το τοπίο σε πολλά μέρη ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης αστυφιλίας και εγκατάλειψης της υπαίθρου με μοιραίες συνέπειες…

Όπως αναφέρει, με τους νέους να απομακρύνονται, οι αγροτικές περιοχές γερνάνε. Τα χωριά και οι παλιοί οικισμοί σιγά-σιγά εξαφανίζονται. Αυτό σημαίνει ότι η παραδοσιακά πολύ εντατική χρήση της γης θα πάψει να υπάρχει εκεί.

Στη γη που δεν καλλιεργείται, σταδιακά εμφανίζονται αγριόχορτα, θάμνοι, μεμονωμένα δέντρα και τέλος δάση, τα οποία παρέχουν στη φωτιά περισσότερη τροφή από τις εντατικά καλλιεργούμενες γεωργικές περιοχές ή βοσκότοπους.

Εάν κάποιος θέλει να κάνει κάτι ενάντια στον κίνδυνο αύξησης των πυρκαγιών, θα πρέπει να εστίασει στη νότια Ευρώπη, στα μέτρα που αντισταθμίζουν την έξοδο από τις αγροτικές περιοχές.

Ερωτηθείς εάν είναι λύση οι στοχευμένες αναδασώσεις που γίνονται σε ορισμένες χώρες ως αντιστάθμισμα στην εγκατάλειψη της γης από τους αγρότες, απάντησε πως το ζήτημα είναι σύνθετο. Εξήγησει πως η απάντηση στο ερώτημα εξαρτάται πολύ από το πώς γίνεται η αναδάσωση.

Στην Πορτογαλία, για παράδειγμα, τα ταχέως αναπτυσσόμενα είδη δέντρων καλλιεργούνται σε μεγάλες εκτάσεις για παραγωγή χαρτοπολτού και ξύλου. Είναι πεύκα και ευκάλυπτος, τα οποία κινδυνεύουν ιδιαίτερα επειδή είναι πολύ εύφλεκτα, σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς ελαιώνες ή τις βελανιδιές.

Στην Τουρκία, αναδασωμένες περιοχές με πεύκο καίγονται αυτή τη στιγμή. Οι πυρκαγιές σε αυτά τα δάση είναι πολύ δύσκολο να καταπολεμηθούν. Με ισχυρούς, ξηρούς ανέμους είναι μερικές φορές αδύνατο να σταματήσει μια φωτιά.

Η “λύση” της εντατικής γεωργίας και ελεγχόμενης βοσκής…

Εκτίμησε πως προκειμένου να καταστούν τα δάση λιγότερο ευαίσθητα στη φωτιά, θα πρέπει να σχεδιάζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε η φωτιά να βρίσκει λιγότερη “τροφή” εκεί και επομένως να μπορεί να ελεγχθεί ευκολότερα. Αυτό είναι δυνατό, κατά την άποψή του, μέσω της εντατικής γεωργίας και της ελεγχόμενης βοσκής στα δάση.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση τόνισε ότι εάν στο μέλλον έχουμε γενικά κλιματολογικές συνθήκες όπως στη Μεσόγειο ή στις υποτροπικές περιοχές, τότε θα πρέπει να κοιτάξουμε τα εκεί δάση εκεί. Δάση που δεν είναι πυκνά, ψηλά και πλούσια σε βιομάζα όπως τα δάση ερυθρελάτης, ελάτης και της οξιάς μας αλλά ανοιχτά δάση με σχετικά λίγα δέντρα. Και κατέληξε τονίζοντας:

Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουν περισσότερο έδαφος να αναπτυχθούν, περισσότερο νερό ενώ οι ρίζες τους απλώνονται πιο βαθιά.

Κι αυτή η ανθεκτικότητα τα βοηθα απένανατι σε ακραίες ξηρασίες και ανέμους.