Δεν πρόλαβε να ταφεί ο άνθρωπος κι άρχισαν όλοι να βγάζουν ανακοινώσεις, να τον λένε “ο δικός μας Μίκης”, να τον διεκδικούν διαστρέφοντάς τον, ακόμα και οι πιο ορκισμένοι εχθροί των ιδεών που εξέφραζε.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύξει τριήμερο εθνικό πένθος. Διερωτάται βέβαια κανείς γιατί δεν ανακοίνωσε ότι η κηδεία θα γίνει δημοσία δαπάνη. Όπως έκανε για παράδειγμα όταν πέθανε ο Τόλης Βοσκόπουλος ή ο Ανέστης Βλάχος ή ο Κώστας Βουτσάς (ανεξαρτήτως του ότι η οικογένεια του τελευταίου δεν την αποδέχθηκε τελικά).

Δεν το λέμε γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης χρειάζεται εθνικό πένθος ή κηδεία δημοσία δαπάνη. Το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία είναι που χρειάζονται σεβασμό στην ελληνική τέχνη και την ελληνική ιστορία. Και μια μορφή εκδήλωσης σεβασμού είναι η τήρηση των τύπων.

Εθνικό πένθος ή όχι, η κυβέρνηση δεν σταμάτησε εξάλλου ούτε στιγμή το καταστροφικό της έργο σε όλους τους τομείς, όπως αίφνης την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος και την παράδοση στα όρνια των νέων δούλων, των Ελλήνων εργαζομένων δηλαδή, την παράδοση του ΕΣΥ στους ιδιώτες με τροπολογία του κ. Πλεύρη, πολύ ταιριαστού εκπροσώπου των “δημοκρατικών παραδόσεων” που διεκδικεί η σημερινή Νέα Δημοκρατία, ή το ξεπούλημα της Εγνατίας Οδού.

Όχι μόνο τα συνέχισε αλλά θεώρησε σκόπιμο να επικαλεσθεί, σε ένα αποκορύφωμα θράσους, τον… Μίκη Θεοδωράκη για να τα περάσει. Το έκαναν και ο Υπουργός Εργασίας Χατζηδάκης και ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος Οικονόμου στη Βουλή. Επετέθησαν στην αντιπολίτευση, για την αντίθεσή της στο νομοσχέδιο κατεδάφισης και λεηλασίας του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος, λέγοντας ότι δεν σέβεται τις παρακαταθήκες του Μίκη. Ποιες παρακαταθήκες; Την ενότητα του ελληνικού λαού υπέρ της οποίας ετάσσετο ο Θεοδωράκης.

Μόνο που βέβαια, ο Μίκης δεν ήταν υπέρ της ενότητας του ελληνικού λαού στην υποταγή του, ήταν υπέρ της ενότητας στην πάλη για τα δικαιώματά του, για τη χώρα και για την αξιοπρέπειά του, που δεν φαίνεται να περισσεύει στους κυβερνώντες. Αν ζούσε σήμερα και ήταν όρθιος, θα διαδήλωνε στο Σύνταγμα εναντίον του νομοσχεδίου Χατζηδάκη. Όπως το έκανε μαζί με τον Μανώλη Γλέζο και τον Γιώργο Κασιμάτη στις 12 Φεβρουαρίου 2012 εναντίον του 2ου Μνημονίου, όταν πάλι συγκυβερνούσε το κόμμα του κ. Χατζηδάκη, του κ. Πλεύρη, του κ. Πέτσα, του κ. Οικονόμου και της κ. Κεραμέως.

Τότε, χωρίς να έχει ουδόλως προκληθεί, η Αστυνομία χτύπησε στο ψαχνό με καπνογόνα και δακρυγόνα την κεφαλή μιας από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έχει γνωρίσει η Αθήνα στην ιστορία της, εκεί δηλαδή που βρίσκονταν οι δύο ασθενείς στο σώμα, γίγαντες στη ψυχή βετεράνοι αγωνιστές Μίκης Θεοδωράκης και Μανώλης Γλέζος και παρ’ ολίγον να τους σκοτώσει. Σήμερα δεν μπορούν να σκοτώσουν τον Μίκη, θέλουν όμως να κάνουν αγνώριστη τη μνήμη του.

Αιδώς Αργείοι.