Από άποψη κόστους και οργάνωσης οι επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη σε Νέα Υόρκη, Βιρτζίνια και Πενσυλβάνια δεν ήταν μία ιδιαίτερα ακριβή υπόθεση για τα δεδομένα πάμπλουτων Σαουδαράβων όπως ο Οσάμα μπιν Λάντεν. Είχε κόστος κάτι λιγότερο από μισό εκατομμύριο δολάρια (όπως καταγράφεται σε σχετική διακομματική επιτροπή του κογκρέσου) και διεκπεραιώθηκε από επιχειρησιακές ομάδες μερικών δεκάδων ατόμων που υπάκουαν πρόθυμα στις εντολές της Αλ Κάιντα, νομίζοντας (κάποιοι εξ αυτών) πως έτσι θα «τιμωρούσαν» τις ΗΠΑ για τα εγκλήματα σε βάρος Μουσουλμάνων της Σομαλίας, της Τσετσενίας, του Κασμίρ, του Λιβάνου και του Ιράκ (βλέπε «Επιστολή προς Αμερική» του Μπιν Λάντεν τον Νοέμβριο του 2002).
Οι επιθέσεις εξαπολύθηκαν με τη μέθοδο της αεροπειρατείας σε τέσσερα αεροπλάνα, που είχαν στόχο το «Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου» στους τότε Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, την έδρα του Πενταγώνου (Βιρτζίνια) και τον Λευκό Οίκο (ο μοναδικός στόχος που δεν επιτεύχθηκε καθώς το μοιραίο αεροπλάνο της πτήσης 93 συνετρίβη σε αγρό της Πενσυλβάνια).
Οι δράστες δεν ήταν άγνωστοι στις αμερικανικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών και στα πρωτοπαλίκαρα της CIA.
H Aλ Κάιντα, είχε δημιουργηθεί χρόνια πριν με πρόπλασμα τους «γενναίους Μουτζαχεντίν» που είχαν δημιουργήσει και εκπαιδεύσει Αμερικανοί πράκτορες για να πολεμήσουν τη δεκαετία του 1980 τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν (στη βάση πρότασης του Αμερικανού, πρώην συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας του προέδρου Τζίμι Κάρτερ, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι).
Καταρράκωση δικαιωμάτων και πόλεμοι στο όνομα της «τρομοκρατίας»
Ωστόσο, ο απολογισμός των επιπτώσεων της 11ης Σεπτέμβρη είκοσι χρόνια μετά, αποδεικνύεται τρομακτικός.
Το πραγματικό κόστος των αποτελεσμάτων που επέφεραν οι επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη ήταν τεράστιο και δεν περιορίστηκε στους 2.995 ανθρώπους που σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα σε Νέα Υόρκη και Βιρτζίνια.
Το κόστος ήταν τρομακτικό τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο και σε ανθρώπινα δικαιώματα, πολιτικές ελευθερίες και διεθνές δίκαιο, που καταρρακώθηκαν όσο ποτέ στην σύγχρονη Ιστορία με το «καλημέρα» του 21ου αιώνα…
Οι κανόνες στα πεδία συγκρούσεων και οι αφορμές για την εξαπόλυση καταστροφικών πολέμων και ιμπεριαλιστικών πολέμων άλλαξαν.
Τα προσχήματα έγιναν πιο απροκάλυπτα, πιο ωμά.
Τα συντάγματα (με πρώτο το αμερικανικό…) και οι διεθνείς συνθήκες μέσα σε ελάχιστο χρόνο μετατράπηκαν σε μία στοίβα «τσαλακωμένα χαρτιά» άνευ ρεαλιστικού αντικρίσματος.
Στο όνομα του πολέμου έναντι της… «παγκόσμιας τρομοκρατίας» που κήρυξε ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Ουόκερ Μπους με την στήριξη δεκάδων πρόθυμων ηγετών σε Ευρώπη και Ασία, Μέση Ανατολή που απάρτισαν την «συμμαχία των προθύμων» έγιναν άγρια μακελειά με χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια πρόσφυγες ή εκτοπισμένους
Εξαπολύθηκαν διαδοχικά αιματοκυλίσματα των λαών μεταξύ άλλων σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Φιλιππίνες, Υεμένη, Πακιστάν, Συρία, Λιβύη, Καμερούν, Νιγηρία, Σομαλία, πάντα με πρόσχημα το κυνήγι «τρομοκρατών». Ακόμη και μετά την εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν στις 2 Μάη 2011 στο Πακιστάν σε απευθείας μετάδοση με τον Λευκό Οίκο και το στενό επιτελείο συμβούλων και υπουργών του Αμερικανού τότε προέδρου Μπαράκ Ομπάμα…
Πολύ σύντομα (όπως άλλωστε αναμενόταν) οι υποτίθεται «αντιτρομοκρατικοί» πόλεμοι μετέφεραν τις επιθέσεις στο εσωτερικό δυτικών χωρών (και όχι μόνον) καθώς συνοδεύτηκαν λίγο καιρό μετά από πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις σε Λονδίνο, Μαδρίτη, Μπαλί, Παρίσι κ.α.
Το ίδιο διάστημα, οι επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη προκάλεσαν το καλύτερο πρόσχημα για την εξαπόλυση ανελέητου «αντιτρομοκρατικού πολέμου» στο εσωτερικό των ΗΠΑ και άλλων δυτικών χωρών.
Εν ριπή οφθαλμού συντάχτηκαν και ψηφίστηκαν τρομονόμοι, καταπατήθηκαν ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες. Καταρτίστηκαν «μαύρες» και «λευκές» λίστες επιβατών σε διατλαντικά ταξίδια μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ. Δημιουργήθηκαν νέες βάσεις προσωπικών δεδομένων και παρακολουθήσεις εκατομμυρίων πολιτών στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού…
Τα κολαστήρια σε Γκουαντάναμο και Άμπου Γκρέιμπ
Περίπατο πήγαν οι προοδευτικές διατάξεις στις ΗΠΑ για πολιτικές ελευθερίες και δικαιώματα με πιο τρανταχτή περίπτωση τις προσπάθειες της κυβέρνησης Τζωρτζ Ου. Μπους να νομιμοποιήσει τα βασανιστήρια στη διάρκεια ανακρίσεων στήνοντας αληθινά κολαστήρια με πιο χαρακτηριστικά εκείνα στην αμερικανική ναυτική βάση Γκουαντάναμο και στις κακόφημες φυλακές Άμπου Γκρέιμπ στο Ιράκ. Διόλου περίεργα από τις τελευταίες «ξεπήδησαν» λίγα χρόνια αργότερα οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» του τότε αρχηγού τους, Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι…
Αξίζει να σημειωθεί πως το κολαστήριο του Γκουαντάναμο άνοιξε ακριβώς τέσσερις μήνες μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη (11 Ιανουαρίου 2002). Σε αυτές μαρτύρησαν 780 έφηβοι και άνδρες Μουσουλμάνοι από δεκάδες χώρες του κόσμου, εκ των οποίων αργότερα οι 731 αφέθηκαν δίχως κατηγορίες, οι 39 φυλακίστηκαν και ως σήμερα μόλις δύο καταδικάστηκαν.
Οι «τρόφιμοι» στα κολαστήρια των ΗΠΑ δημιουργούνταν από τις απαγωγές πολιτών που οδηγούνταν και βασανίζονταν στη διάρκεια ανάκρισης σε μυστικές φυλακές της CIA σε χώρες της Ασίας, της Ευρώπης (ιδιαίτερα ανατολικής και κεντρικής), της Αφρικής.
O Ντέιβιντ Κόουλ, καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Τζορτζτάουν στο βιβλίο του «Λιγότερο Ασφαλείς, Λιγότερο Ελεύθεροι» (“Less Safe, Less Free”) αναφέρει ότι μόνον στις ΗΠΑ, λίγο μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη, συνελήφθησαν πάνω από 5.000 ξένοι μετανάστες (οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι) χωρίς κατηγορίες, χωρίς δίκη, οι περισσότεροι με λευκό ποινικό μητρώο. Μόνο και μόνο επειδή θεωρήθηκαν «ύποπτοι» στο πλαίσιο «προληπτικής δράσης» που άνοιξε ο ασκός του Αιόλου μέσω του πολύ-τρομονόμου Patriot.
Η τρομο-υστερία έλυσε τα χέρια της κυβέρνησης Τζ.Ου.Μπους ώστε να ξεκινήσει η NSA τις μαζικές παρακολουθήσεις εκατομμυρίων Αμερικανών πολιτών στο έδαφος της χώρας, γεγονός (ως τότε…) πρωτοφανές για τα δεδομένα των ΗΠΑ. Το ίδιο έπραξαν (ενδεχομένως λιγότερο ωμά) και οι αρχές σε χώρες της ΕΕ
Είκοσι χρόνια μετά, τίποτε δεν έμεινε ίδιο.
Τίποτε δεν έμεινε όρθιο.
Αν κάτι μπορεί κανείς να διδαχθεί και από την ιστορία των επιθέσεων της 11ης Σεπτέμβρη είναι πως τίποτε, μα τίποτε, στον κόσμο αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο. Εκτός, ίσως, από ένα: Η αλλαγή είναι η μόνη σταθερά και ο αγώνας για πρόοδο και ελευθερία διαρκής, χωρίς επανάπαυση…
