Οταν η επικαιρότητα εμπνέει την τέχνη το αποτέλεσμα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Μιλά κατευθείαν στην καρδιά και βάζει το μυαλό σε ακόμη περισσότερες σκέψεις για το ρατσιστικό ή έμφυλο έγκλημα της “διπλανής πόρτας”. Γι’αυτό που συμβαίνει δίπλα μας. Ή και για αυτά που διαβάζουμε (δυστυχώς ολοένα και πιο συχνά) στις εφημερίδες, ή παρακολουθούμε στις οθόνες της τηλεόρασης ή του κινητού μέσα από τις πλατφόρμες των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.
Κατά αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος ή αδιάφορος βλέποντας την έκθεση Ματωμένα Πορτρέτα που παρουσιάζει στο εργοστάσιο Καχραμάνογλου (Κωσταντινουπόλεως 51, Κερατσίνι) ο εικαστικός Δημήτρης Αστερίου .
Εκεί θα δεις τα πορτραίτα ανθρώπων που δεν είναι αποκύημα καλλιτεχνικής φαντασίας.
Είναι πρόσωπα υπαρκτά που πλέον δεν βρίσκονται στη ζωή, λόγω κρατικής βίας, ομοφοβικής ή ρατσιστικής ή έμφυλης επίθεσης.
Ο ίδιος μιλώντας πρόσφατα σε δημοσιογράφο του Popaganda με αφορμή την τελευταία του έκθεση που γίνεται υπό την αιγίδα του Δήμου Κερατσινίου εξήγησε τι θα δει κάποιος μπαίνοντας στην αίθουσα.
«Ο κόσμος που έρχεται στην έκθεση, το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσει είναι τρία πανό να κείτονται στο έδαφος, πανό τα οποία φέρουν πάνω τους πορτραίτα ανθρώπων που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, εξαιτίας της κρατικής βίας ή κάποιας ομοφοβικής επίθεσης και ρατσιστικής επίθεσης, καθώς και γυναικοκτονίες. Τα τρία πανό δημιουργούν τρεις δρόμους, που οδηγούν στο κέντρο της έκθεσης. Διασχίζοντας τον διάδρομο με τα πορτραίτα, είναι σαν να συμπορευόμαστε μαζί με τους ανθρώπους που κείτονται στα πανό και οδηγούμαστε μαζί στον αγώνα και το μαρτύριο τους, καταλήγοντας σε μια κυκλική εγκατάσταση από τριάντα στήλες οι οποίες φέρουν από ένα βαμμένο κόκκινο πουκάμισο που είναι σύμβολο της απώλειας.
Ο κύκλος αυτός, είναι μια αναφορά στον αρχαίο χορό και στο αρχαίο δράμα, και λειτουργεί σαν περιφρούρηση της μνήμης. Όταν φεύγει ένας δικός μας άνθρωπος, συνήθως πετάμε ή δίνουμε τα πράγματα του, πάντα όμως κρατάμε ένα του ρούχο.
Περπατώντας δεξιά του κύκλου, μπορεί κάποιος να διαβάσει τα στοιχεία των ανθρώπων που αποτυπώνονται στην έκθεση. Το πρώτο πορτραίτο που βλέπουμε είναι του Τεμπονέρα και επιλέχθηκε στη θέση αυτή μιας και είναι το πρώτο θύμα κρατικής βίας, σύμβολο για κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Έπειτα, όλα τα υπόλοιπα πορτραίτα δεν έχουν χρονολογική σειρά. Όλα μαζί αποτελούν ένα ματωμένο πρόσωπο.
Σε άλλο σημείο της έκθεσης συναντά κανείς εμβόλιμα μεταξύ των πορτραίτων καθρέφτες που φέρουν την ίδια ενστάλαξη με το κόκκινο χρώμα που έχουν και τα σκίτσα.
Ο καλλιτέχνης εξηγεί πως αυτό έγινε ώστε ο επισκέπτης της έκθεσης που πηγαίνει από το ένα πορτραίτο στο άλλο, να βλέπει ξαφνικά τον εαυτό του και να κατανοήσει ότι πολύ εύκολα μπορεί εκείνη ή εκείνος να γίνει ένα ματωμένο πορτραίτο.
Υπάρχουν τρεις καθρέφτες ανάμεσα σε όλα τα πορτραίτα που είναι το 3% των γυναικών που κακοποιούνται και συνήθως οδηγούνται στον θάνατο.
Ειδική αναφορά έχει κάνει στους γονείς παιδιών που δολοφονήθηκαν. Όπως λέει ο ίδιος:
«Από γονείς, έχω χρησιμοποιήσει τον Ανδρέα, τον πατέρα του Βαγγέλη Γιακουμάκη, μια μορφή ομηρική που είπε τα πάντα για τον θρήνο του, μέσα απ’ τη σιωπή. Το ίδιο και ο πατέρας του Λουκμάν. Το πορτραίτο της Μάγδας Φύσσα, δημιουργήθηκε τη μέρα που βγήκε η απόφαση στο Εφετείο. Την αποτύπωσα σαν αγία που «στεφανώνεται» με χελιδόνια, συμβολίζοντας με τον τρόπο αυτό, ότι η Άνοιξη τελικά μπορεί και να έρθει».
Τα Ματωμένα Πορτρέτα του εικαστικού Δημήτρη Αστερίου μας περιμένουν έως το τέλος του Οκτώβρη στο παλιό Εργοστάσιο Καχραμάνογλου στο Κερατσίνι, που εδώ και μερικά χρόνια δίνει χώρο για την πραγματοποίηση ποικίλων πολιτιστικών εκδηλώσεων.
