Μια πραγματική βόμβα έχει σκάσει στην Ουάσιγκτον, με το βιβλίο του Bob Woodward, “Peril”, δημοσιογράφου εμβληματικού από την υπόθεση Watergate ακόμα. Το βιβλίο αυτό περιγράφει εκείνο που είχαμε σημειώσει από τον Ιανουάριο ακόμα: ότι στις ΗΠΑ έλαβε χώρα ένα “βελούδινο”, αλλά πλήρες πραξικόπημα, με τις ένοπλες δυνάμεις στο επίκεντρο αυτού, εναντίον του προέδρου Τραμπ, μετά τις τελευταίες εκλογές.
Στο βιβλίο, αποσπάσματα του οποίου έχουν διαρρεύσει, μαθαίνουμε ότι ούτε λίγο ούτε πολύ ο επικεφαλής του γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, στρατηγός Mark Milley, μετά τα γεγονότα της εισβολής διαδηλωτών στο Καπιτώλιο αποφάνθηκε μόνος του ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν έστεκε καλά στα μυαλά του. Δεν τον είδε να κυκλοφορεί ντυμένος μέγας Ναπολέων, αλλά τον είδε να φωνάζει και (το πιο ακραίο από όλα) να επιμένει ότι είχε γίνει νοθεία κατά την διάρκεια των εκλογών του 2020.
Είχαμε λοιπόν θυμό και “θεωρίες συνωμοσίας”. Επομένως, ο στρατηγός βάσει των ψυχιατρικών γνώσεων τις οποίες αναμφίβολα έχει, αποφάνθηκε μόνος του ότι ο πρόεδρος Τραμπ δεν βρισκόταν σε κατάσταση ικανή να ασκεί πλήρως τις εξουσίες του. Τι έκανε κατόπιν; Ακολούθησε την περιβόητη ιεραρχία και τις θεσμικές διαδικασίες πράγματα για τα οποία η Ουάσιγκτον είναι τόσο περήφανη; Όχι φυσικά.
Συγκάλεσε μυστική σύσκεψη με επιτελάρχες, ζητώντας τους να μην υπακούν σε τυχόν εντολές του προέδρου, όχι μόνο σχετικές με την χρήση πυρηνικών αλλά και εν γένει, εκτός και αν ο ίδιος ο στρατηγός συναινούσε.
Συνεννοήθηκε με την πρόεδρο της Βουλής Νάνσι Πελόζι διασφαλίζοντας και σε εκείνην ότι δεν θα εκτελούνταν οι εντολές του προέδρου. Και ακόμα συνομίλησε μυστικά με τον Κινέζο ομόλογό του, εγγυώμενος ότι θα τον ενημέρωνε αν επρόκειτο να εξαπολυθεί επίθεση από τις ΗΠΑ εναντίον της Κίνας και ότι θα εμπόδιζε όποια τέτοια πρωτοβουλία του προέδρου.
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ο πρώην πρόεδρος είναι μια γκροτέσκα προσωπικότητα. Όμως τίποτα από όσα μέχρι σήμερα έχουμε δει δεν υποδηλώνουν άνθρωπο ο οποίος χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης, σε βαθμό τέτοιο τουλάχιστον, ώστε να μην δύναται να ασκήσει τα προεδρικά καθήκοντα. Από όσα έχουν δημοσιοποιηθεί δεν προκύπτει ούτε ότι είχαν ξεκινήσει προπαρασκευαστικές εργασίες για οποιοδήποτε στρατιωτικό πλήγμα από πλευράς ΗΠΑ.
Και κυρίως προκύπτει ότι ένας στρατηγός, ως επικεφαλής ενός συστήματος εξουσίας ισχυροτέρου του εκλεγμένου προέδρου μπλόκαρε και παράκαμψε τις αρμοδιότητές του. Προφανώς δεν ήταν ένας στρατηγός. Ήταν το βαθύ κράτος, το οποίο άλλωστε φέρεται να δρα μαζί του με τρόπο ο οποίος δεν μπορεί να περιγραφεί αλλιώς από πραξικόπημα.
Μάλιστα, το γεγονός ότι συστημικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να εμφανίσουν τον στρατηγό ως σωτήρα από έναν πυρηνικό πόλεμο, για τον οποίο από όσα μέχρι σήμερα έχουν δημοσιοποιηθεί δεν προκύπτει καμία ένδειξη, αποδεικνύει ότι υφίσταται σαφής πολιτικός και ιδεολογικός άξονας, ο οποίος πιστεύει ότι οι ένοπλες δυνάμεις στις ΗΠΑ πρέπει να έχουν ρόλο στην πολιτική ζωή, όποτε κάποιος πρόεδρος για όποιους λόγους κάνει κάτι μη προβλεπόμενο και προβλέψιμο. Εν προκειμένω αυτό το μη προβλεπόμενο γεγονός, ήταν η μη αναγνώριση του αποτελέσματος και οι διαμαρτυρίες της 6ης Ιανουαρίου στο Καπιτώλιο. Διαμαρτυρίες, οι οποίες ξεχνούμε πως αντιμετωπίστηκαν και με πραγματικά πυρά, με θύματα. Αύριο μπορεί να είναι ένα εξόφθαλμα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα – κομμουνιστικό για τις ΗΠΑ.
Με άλλα λόγια έχουμε ψυχιατρικοποίηση της συμπεριφοράς ενός προέδρου, με ταυτόχρονη κινητοποίηση του βαθέος κράτους ή παρακράτους, μη τήρηση των προβλεπομένων από το σύνταγμα διαδικασιών και συνωμοτικές κινήσεις, οι οποίες έφτασαν να συμπεριλάβουν και μια μεγάλη δύναμη του εξωτερικού, προκειμένου να μην διαταραχθεί όχι η πολιτειακή λειτουργία αλλά οι βασικές ορίζουσες του διακομματικού, καθεστωτικού πολιτικού προγράμματος.
Δεν έχει καμία σημασία ότι ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν αυτός που ήταν. Το σημαντικό (και ίσως αυτή είναι μια ιστορική του συνεισφορά μοναδική) είναι ο Ντόναλντ Τραμπ μας έδειξε τον τρόπο που λειτουργεί το αμερικανικό σύστημα εξουσίας. Πώς μπαίνουν πρώτα παγίδες, μικρές νάρκες, προκειμένου να τις πατήσει ο πρόεδρος, ενώ παραλλήλως τα μέσα ενημέρωσης βάζουν μπροστά τις μηχανές και τελικά ο μηχανισμός του πραξικοπήματος μπαίνει μπροστά.
Αν κάποιοι νομίζουν δε, ότι αυτό διασφαλίζει την σταθερότητα κάνουν λάθος: διότι κάποια στιγμή θα δούμε τον ίδιο μηχανισμό, όχι μόνο να στρέφεται κατά προοδευτικών και φιλειρηνικών προέδρων και πολιτικών ηγεσιών αλλά επιπλέον δομικά να θέτει την μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη σε ταλάντωση μεγαλύτερης αστάθειας. Και αυτό δεν είναι καλό για κανέναν.
