Πριν από λίγες ημέρες έλαβε χώρα μια ηρωική απόδραση έξι Παλαιστινίων κρατουμένων από τις φυλακές της Ισραηλινής κατοχής. Επρόκειτο για εκείνες τις στιγμές υπερηφάνειας του Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ, ο οποίος διαθέτει μερικούς από τους εγκληματικότερους παγκοσμίως μηχανισμούς καταστολής και εθνοκάθαρσης, όπως και ένα ευρύτατο δίκτυο παρακολουθήσεων, όχι μόνο προς τους εχθρούς του αλλά και προς τους συμμάχους του.
Η απόδραση έστρεψε φυσικά τα φώτα εκ νέου στο σύστημα φυλακίσεων και διοικητικών κρατήσεων το οποίο εφαρμόζει το Ισραήλ ως κατοχική δύναμη, με κεκαλυμμένα και με απροκάλυπτα βασανιστήρια, αυθαιρεσία, με πολιτικές τύπου απαρτχάιντ και με διαμόρφωση μιας πανοπτικής τυραννικής εξουσίας.
Επιπλέον κατέδειξε αυτές τις τόσο σημαντικές νίκες των εξεγερμένων, οι οποίες αναζωογονούν την αντίσταση. Μια αντίσταση η οποία εδώ και δεκαετίες δεν κάμπτεται παρά τις όποιες πρόσκαιρες υποχωρήσεις.
Στην πραγματικότητα, η απόδραση των έξι, έρχεται να τροφοδοτήσει ακόμα περισσότερο την αναβάθμιση εδώ και καιρό της παλαιστινιακής αντίστασης. Οι αντιδράσεις, τόσο οι αμιγώς στρατιωτικές στην Γάζα, όσο και οι στρατιωτικές και κινηματικές στην Δυτική Όχθη αλλά και εντός των συνόρων του 1967, από Παλαιστινίους των κατεχομένων και Παλαιστινίους με ισραηλινή υπηκοότητα, κατά την διάρκεια του πιο πρόσφατου πολέμου οδήγησαν το Ισραήλ σε εσπευσμένη ανακωχή και την ισραηλινή κοινωνία στο να δείξει το πραγματικό πρόσωπό της: αυτό μας δηλητηριασμένης από το μίσος της το ίδιο κοινωνίας φόβου. Έδειξε ότι η στρατηγική εθνοκάθαρσης του Ισραήλ δοκιμάζεται και επιπλέον πως ο περιφερειακός συσχετισμός ισχύος τροποποιείται σε βάρος του.
Η παλαιστινιακή ενότητα βρίσκει νέα σημεία σύνθεσης, αλλά και παράγει γενιές αγωνιστών, με φαντασία και τόλμη.
Τα πράγματα ωστόσο είναι ακόμα πιο άσχημα για το Ισραήλ: Η ήττα του στον πρόσφατο πόλεμο στην Γάζα κατέδειξε το αδιέξοδό του. Δεν μπορεί να συνεχίσει να πολεμά στο διηνεκές και να μην ηττάται ολοένα συχνότερα. Δεν μπορεί να συνεχίσει να βασίζεται σε έναν συνδυασμό αεροπορικής υπεροχής, δυνάμεων ελίτ στο έδαφος και πανάκριβων αντιαεροπορικών συστημάτων. Και δεν μπορεί να στηρίζεται σε ό,τι έχει να κάνει την περιφερειακή του ασφάλεια, σε ανασφαλείς μοναρχίες και σε μια αρκετά ασταθή Αίγυπτο, την οποία φέρνει σε διαρκώς πιο δύσκολη θέση σε ό,τι αφορά το εσωτερικό της ακροατήριο.
Για να έχουμε μια συνολικότερη εικόνα, πρέπει να σημειώσουμε ότι λίγο πριν από την προαναφερθείσα απόδραση είχε λάβει χώρα η πρώτη συνάντηση του ισραηλινού πρωθυπουργού με τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Με καθυστέρηση μιας ημέρας λόγω των γεγονότων στο Αφγανιστάν, δηλαδή της αμερικανικής αποχώρησης – κάτι το οποίο δείχνει την παρούσα ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μέσα στις ΗΠΑ.
Η συνάντηση εκείνη περιστράφηκε γύρω από τα διπλωματικά ειωθότα των διμερών σχέσεων, αλλά με ένα σύννεφο αμηχανίας να σκεπάζει τους δύο συνομιλητές και κυρίως τον ισραηλινό πρωθυπουργό.
Ο τελευταίος βρίσκεται επικεφαλής ενός ελάχιστα συνεκτικού κυβερνητικού συνασπισμού, του οποίου η μόνη κοινή συνισταμένη είναι πως ο Μπίμπι Νετανιαχου δεν πρέπει να γυρίσει πίσω στο αξίωμα. Κατά τα λοιπά, έχει κληρονομήσει όλα τα αδιέξοδα της οσραηλινής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα για αυτά.
Η συστηματική αποδόμηση (και πρακτικά καταστροφή) της “λύσης δύο κρατών” έχει διαμορφώσει συνθήκες ολοένα φρικτότερης κατοχής, η οποία πέραν του να εκθέτει το κράτος του Ισραήλ, το φθείρει και στρατιωτικώς. Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ αδυνατεί αφενός να ελέγξει τις πολιτικές δράσεις των παλαιστινιακών οργανώσεων παγκοσμίως και αφετέρου να καταστείλει την στρατιωτική πτέρυγα της αντίστασης, με δεδομένο ότι καμία στρατιωτική επιχείρησή του δεν έχει αποδειχτεί επιτυχημένη τα τελευταία 15 χρόνια, μετά την μοιραία επέμβαση στον Λίβανο εναντίον της Χεζμπολλάχ.
Η παρέμβαση του ισραηλινού λόμπι μέσα στην Ουάσιγκτον έχει μειωθεί παρότι παραμένει εξαιρετικώς ισχυρή. Οι διαρκείς απαιτήσεις προς τις ΗΠΑ, σε έναν μετα-αμερικανικό κόσμο κουράζουν και δυσκολεύουν τους Αμερικανούς προέδρους, εκ των οποίων τουλάχιστον οι δύο τελευταίοι αποδεικνύουν ότι επιθυμούν να “ξεμπερδεύουν” με την Μέση Ανατολή, ενώ οι τέσσερις τελευταίοι σε διαφορετικές περιόδους έδειξαν ότι δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να πολεμήσουν με το Ιράν.
Το ίδιο το Ισραήλ, πέραν του να ανακοινώνει κάθε εξάμηνο, ότι εντός δύο μηνών το Ιράν αποκτά πυρηνική βόμβα και να απειλεί με μονομερή δράση, τρέχει πίσω από τις ΗΠΑ, προκειμένου οι τελευταίες να βγάλουν από την τρύπα το φίδι της πιθανής στρατιωτικής αντιπαράθεσης με την Ισλαμική Δημοκρατία, εισπράττοντας συστηματικώς αόριστες υποσχέσεις περί “όλων των επιλογών στο τραπέζι” αλλά τελικά την άρνηση εμπλοκής. Η μόνη επιλογή τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για το Ισραήλ είναι η ανανέωση της συμφωνίας για τα πυρηνικά. Όσο μάλιστα, αυτή καθυστερεί, το Ιράν μέσα από τις ευρασιατικές του συνεργασίες ανακαλύπτει άλλες μορφές οικονομικών συμπράξεις, ενώ παραλλήλως ενισχύει τις πυρηνικές του ικανότητες.
Η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν προκάλεσε ρίγη στα κράτη τα οποία θα συνέθεταν το “αραβικό ΝΑΤΟ” – ένα εργαλείο που ήταν κομβικό στον νέο σχεδιασμό για την περιφερειακή ασφάλεια του Ισραήλ και το οποίο φυτοζωεί.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε ελάχιστα (τουλάχιστον δημοσίως) να πει προκειμένου να καθησυχάσει τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, στο πρόσφατο ραντεβού τους. Μάλιστα, θα κληθεί κάποια στιγμή αρκετά σύντομα να αντιμετωπίσει τις πιέσεις για αντιστροφή της πλήρως σιωνιστικής πολιτικής Τραμπ. Είναι αμφίβολο ότι θα προβεί σε οποιαδήποτε εντυπωσιακή κίνηση. Το πρόβλημα του Ισραήλ ωστόσο παραμένει και μεγαλώνει: χρειάζεται ολοένα ισχυρότερη και ολοένα πιο μονόπλευρη υποστήριξη από τις ΗΠΑ, ενώ οι τελευταίες θέλουν απελπισμένα να μειώσουν το αποτύπωμά τους στην περιοχή.
Το πιθανότερο είναι ότι το κράτος του Ισραήλ θα αναγκαστεί να ζητήσει τις υπηρεσίες και περιφερειακών δυνάμεων, όπως αυτές της Τουρκίας, με δεδομένο μάλιστα ότι ο περιφερειακός συσχετισμός ισχύος μεταβάλλεται ραγδαία και όχι προς όφελός του.
Σε αυτό το πλαίσιο μάλιστα και ακόμα χειρότερα για το Ισραήλ, η αντίσταση των Παλαιστινίων συνδέεται με τον περιφερειακό νέο συσχετισμό. Δεν μιλούμε για έναν μοναδικό μεν στην ιστορία, απομονωμένο δε σχετικώς αγώνα. όπως ήταν στις αρχές του 21ου αιώνα, αλλά για τμήμα μιας συνολικότερης μετατόπισης ισχύος.
Τέλος, οι πρόσφατες συμφωνίες των ΗΠΑ με Ηνωμένο Βασίλειο και Αυστραλία αποδεικνύουν ότι η Ουάσιγκτον θα συνεχίσει να μετατοπίζει τον προσανατολισμό της προς την Κίνα, μην λαμβάνοντας υπόψιν συχνά τα συμφέροντα των συμμάχων της. Το πρόβλημα για το Ισραήλ δεν είναι μόνο ότι οι ΗΠΑ θα δίνουν λιγότερη σημασία, από την άποψη της δικής τους άμεσης εμπλοκής, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή. Είναι επιπλέον ότι προκειμένου να περιορίσει την επέκταση της κινεζικής επιρροής η Ουάσιγκτον θα πρέπει, αν θέλει να έχει σοβαρές ελπίδες επιτυχίας, να διασπάσει τον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό διεθνοπολιτικό χώρο. Αν λοιπόν δεν πρόκειται να πετύχει αλλαγή καθεστώτος σε κρίσιμους κρίκους, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και το Ιράν φυσικά, θα πρέπει σταδιακά να εξαπολύσει μια επίθεση φιλίας. Καθόλου καλά νέα για το Τελ Αβίβ.
Το στρατηγικό αδιέξοδο λοιπόν του Ισραήλ επιδεινώνεται, ενώ αντικειμενικά το τελευταίο κάνει ό,τι μπορεί για να βυθιστεί περισσότερο σε αυτό. Η πρόσφατη συνάντηση στην Ουάσιγκτον ζωγραφίζει την αμηχανία στις σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ. Δεν πρόκειται περί ρήξης φυσικά, αλλά για την δυστοκία σε επίπεδο στρατηγικής, η οποία στην Ισραηλινή περίπτωση λαμβάνει χαρακτηριστικά αδιεξόδου, μέσα σε μια υπό διαμόρφωση, νέα Μέση Ανατολή.
Αυτά -και- για τους εδώ, διακομματικούς αγαπημένους της πρεσβείας του Ισραήλ που πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα, αντί των ελληνικών.
