-“Το ήξερες ότι οι ελέφαντες κρύβονται πίσω από τις μαργαρίτες;”
-“Μα, είναι δυνατόν; Ποτέ δεν είδα ελέφαντα πίσω από μαργαρίτα.”
-“Είδες, πόσο καλά κρύβονται;”
Με αυτό το παλιό ανέκδοτο, αποθέωση της λογικής του… παραλόγου, επιχειρεί η κυβέρνηση (όπως και όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις) να πείσει τους πολίτες ότι κανένα από τα μέτρα που έχει λάβει στα εργασιακά δεν έχουν επιπτώσεις στους εργαζόμενους. Και ας τις ζουν στο πετσί τους.
Ακόμη και τις ξεκάθαρες, δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων τα χρόνια του μνημονίου, προσπαθούσαν (ανεπιτυχώς) να βαφτίσουν “εξορθολογισμό δαπανών”.
Όμως, όπως οι ελέφαντες δεν κρύβονται πίσω από τις μαργαρίτες, έτσι και οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Όχι, κανένα από τα δάχτυλα, δεν φημίζεται ως ασφαλές πολιτικό καταφύγιο.
Με αφορμή τις εξαιρετικά δυσμενείς εξελίξεις στον κλάδο των ταχυμεταφορών (delivery/κούριερ), με τις ομαδικές απολύσεις και την βίαιη επιχείρηση αλλοίωσης των εργασιακών σχέσεων, η κυβέρνηση διά του υπουργού Εργασίας Κωστή Χατζηδάκη προσπαθεί κυριολεκτικά να βαφτίσει το κρέας, ψάρι.
Πάντως οι…. κακόπιστοι εργαζόμενοι στον κλάδο, πραγματοποιούν σήμερα πανελλαδική στάση εργασίας από τις 12 το μεσημέρι έως τις 4 το απόγευμα και μοτοπορεία με αφετηρία το Πεδίον του Άρεως στις 11 το πρωί.
Πρόκειται για μια τεράστια παρεξήγηση; Όχι.
Είναι, ακριβώς, αυτό που φάνηκε εξ αρχής. Εργοδότες, εκμεταλλεύονται τις νέες δυνατότητες που τους έχει δώσει ο πρόσφατος εργασιακός νόμος. Απλώς, πάνω στον ενθουσιασμό τους, δεν το έκαναν με… τακτ και εξέθεσαν την κυβέρνηση.
Ο Κωστής Χατζηδάκης, όπως και οι προκάτοχοι του, προκαλούν όσους τους καταγγέλλουν να παρουσιάσουν “μια λέξη που να αποδεικνύει ότι…” (στο σημείο αυτό μπορούμε να προσθέσουμε τα πάντα).
Στην προκειμένη περίπτωση, ο υπουργός Εργασίας προκαλεί τους επικριτές του, να του “φέρουν μια λέξη από το νόμο για την Προστασία της Εργασίας που περιορίζει την προστασία των εργαζομένων στα delivery”.
Πριν από λίγο καιρό προκαλούσε να του φέρουν μια διάταξη που καταργούσε το οκτάωρο και εμπόδιζε την συνδικαλιστική δράση.
Προκάτοχοι του, δήλωναν με στόμφο ότι πουθενά στα νομοθετήματα τους δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, την διευκόλυνση των απολύσεων και την δραματική ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Λοιπόν, έχουν δίκιο. Δεν υπάρχει ούτε μια λέξη που να αναφέρει ρητά κάτι τέτοιο.
Αντίθετα, στους νόμους (όπως και στον πρόσφατο) περιλαμβάνονται διατάξεις για την διατήρηση των δικαιωμάτων.
Και εδώ τελειώνουμε με την… μαργαρίτα και περνάμε στον ελέφαντα, που δεν λέει να κρυφτεί ο αθεόφοβος.
Σε όλα αυτά τα πονηρά νομοθετήματα , οι κατά τους υπουργούς προστατευτικές διατάξεις πηγαίνουν αντάμα με πλειάδα ρυθμίσεων που τις ξηλώνουν!
Αυτό το “ναι μεν, αλλά” των λεπτομερειών που κρύβουν τον διάβολο. Αυτές οι “καλές προθέσεις” που στρώνουν τον δρόμο για την εργασιακή κόλαση. Ή απλούστερα, η κολοσσιαία διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης.
Στην πράξη, λοιπόν, ο Κωστής Χατζηδάκης κάνει λόγο για αθέμιτη πρακτική εκ μέρους της εταιρείας απασχόλησης ταχυμεταφορέων, ενώ παραδέχεται ότι “σε αυτές τις δουλειές μπορείς να είσαι είτε μισθωτός ορισμένου ή αορίστου χρόνου είτε ελεύθερος συνεργάτης”, προσθέτοντας ότι απασχολούμενοι ως μισθωτοί και ως ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν ίδια δικαιώματα.
Άρα, πού ακριβώς εντοπίζεται η αθέμιτη πρακτική; Αφού έχουν τα ίδια δικαιώματα… γιατί διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι;
Στον πρόσφατο εργασιακό νόμο, υπάρχει διάταξη μέσω της οποίας επαναβεβαιώνεται το πενθήμερο-οκτάωρο. Σε αυτήν έρχονται να κολλήσουν διατάξεις για αυξομείωση του χρόνου εργασίας με ατομικές συμβάσεις, μείωση της αμοιβής των υπερωριών και αύξηση των κλάδων με απασχόληση τις Κυριακές.
Επίσης, η απεργία παραμένει ως συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Όμως, σειρά διατάξεων την καθιστά απαγορευτική στην πράξη,
Όσο οι κυβερνήσεις ξετύλιγαν στη Βουλή τα μνημόνια, διαβεβαίωναν ότι η συλλογική έκφραση και διεκδίκηση των εργαζομένων, προστατεύεται. Δέκα χρόνια μετά, πολλοί εργασιακοί χώροι βρίσκονται χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση, λειτουργούν εργοδοτικά σωματεία και ενώσεις προσώπων, ενώ οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας, ως είδος προς εξαφάνιση, βρίσκονται πολύ κοντά στο να αποτελέσουν έκθεμα στο… Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Η πλήρης εργασία, δεν καταργήθηκε. Με νόμο. Στην πράξη, όμως, ενισχύθηκαν οι λεγόμενες και ευέλικτες μορφές εργασίας των 200, 300 και 400 ευρώ, οι οποίες δεν αποτελούν πλέον την εξαίρεση του κανόνα της απασχόλησης, αλλά οδυνηρή καθημερινότητα για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, υπερφαλαγγίζοντας ποσοστιαία ακόμη και την πλήρη απασχόληση κατά καιρούς.
Οι απολύσεις, δεν απελευθερώθηκαν με ρητή πρόβλεψη. Όμως, καταργήθηκαν όλες οι προστατευτικές διατάξεις για τους εργαζόμενους, καθιστώντας την εκπαραθύρωση τους γρήγορη και φθηνή.
Ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας και το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, δεν καταργήθηκαν. Αποθεώθηκαν με διατάξεις και δηλώσεις. Στην καθημερινή πρακτική, όμως, αποτελούν εδώ και πολύ καιρό για τους εργαζόμενους ότι οι επαύλεις και οι ακριβοί εξωτικοί προορισμοί: Μέρη που δεν πρόκειται να επισκεφθούν, ποτέ.
