Ακτιβίστριες που ξεγελάστηκαν από μυστικούς αστυνομικούς της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου και έκαναν σχέση μαζί τους ώστε να μαθαίνουν οι τελευταίοι από πρώτο χέρι τις κινητοποιήσεις της περιβαλλοντικής οργάνωσης στην οποία συμμετείχαν κέρδισαν σήμερα την δικαστική μάχη, μετά από 10 χρόνια, αγώνα.
Η απόφαση, που θεωρείται σημαντική για τα δικαστικά χρονικά στο Ηνωμένο Βασίλειο και σημαντική νίκη για τα δικαιώματα ακτιβιστών κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας, αναλύεται λεπτομερώς σε 156 σελίδες από τους δικαστές του Δικαστηρίου Έρευνας της Εξουσίας (ΙΡΤ) στο Λονδίνο.
Οι δικαστές αποφάσισαν να δικαιώσουν την ακτιβίστρια Κέιτ Γουίλσον κρ΄ίνοντας πως έπεσε, μεταξύ άλλων, θύμα πλεκτάνης και απάτης από αστυνομικό προκειμένου να εξασφαλίσει ο τελευταίος πλήρη ενημέρωση για τις δραστηριότητες της οργάνωσης. Αναγνώρισε δε πως δεν επρόκειτο για “μεμονωμένη περίπτωση” αλλά για αυθαιρεσία- παρεπόμενο νόμου που ψηφίστηκε το 2000 ενισχύοντας τις εξουσίες των αστυνομικών, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την διενέργεια μυστικών επιχειρήσεων.
Όπως έγινε φανερό στη διάρκεια της πολυετούς δίκης, ο αστυνομικός Μαρκ Κένεντι είχε συστηθεί στην ακτιβίστρια Κέιτ Γουίλσον στο Νότινγκαμ το 2003 στο κοινοτικό κέντρο εθελοντών Sumac Centre σαν διοργανωτής εκστρατειών για το περιβάλλον”.
Όμως απεδείχθη πως ήταν παντρεμένος και είχε χρησιμοποιήσει ψεύτικο όνομα (“Μαρκ Στόουν”) και ταυτότητα προκειμένου να συνάψει σεξουαλικές σχέσεις μαζί της όπως είχε κάνει νωρίτερα και με άλλες 10 ακτιβίστριες ώστε να εξασφαλίζει “ενημέρωση” εκ των έσω που χρησιμοποιούσε στη συνέχεια ως αστυνομικός. Επί δύο χρόνια ο αστυνομικός έπαιζε “θέατρο” μέχρις ότου χώρισαν φιλικά όταν η Γουίλσον μετανάστευσε στην Ισπανία. Το 2010 η Γουίσλον έμαθε το πραγματικό του όνομα, την οικογενειακή του κατάσταση και το πραγματι΄κο του επάγγελμα…Όμως δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια.
Η Γουίλσον μήνυσε την Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου και το Συμβούλιο Αρχηγών της Εθνικής Αστυνομίας (NPCC) επικαλούμενη την καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων της (ιδιωτική ζωή, ελευθερία έκφρασης κ.α.) και την υποβάθμισή της ως άνθρωπο από την απαξιωτική συμπεριφορά και δράση του αστυνομικού.
Η Μητροπολιτική Αστυνομία και το NPCC αποδέχθηκαν την παραβίαση των δικαιωμάτων της Κέιτ Γουίλσον μόνον που επιχείρησαν να εμφανίσουν τον αστυνομικό Κένεντι και τον ανώτερό του σαν τάχα τους “μοναδικούς” γνώστες και δράστες της μυστικής επιχείρησης.
Τελικά το δικαστήριο αποφάνθηκε πως δεν επρόκειτο για μία υπόθεση με πρωταγωνιστή έναν αστυνομικό που “απλώς” παραστράτησε και επωφελήθηκε της μυστικής αποστολής του συνάπτοντας σεξουαλικές σχέσεις. Αλλά πως επρόκειτο για εξουσιοδότηση αποστολής που έγινε στο πλαίσιο του νόμου Ρύθμισης των Ερευνητικών Εξουσιών της αστυνομίας του 2000.
Τόνισε δε στο σκεπτικό της απόφασης πως η απαράδεκτη αστυνομική επιχείρηση ήταν “εντελώς εσφαλμένη αφού μία μυστική επιχείρηση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ως απαραίτητη σε μία δημοκρατική κοινωνία, αποκαλύπτοντας ενοχλητικές και λυπηρές αποτυχίες στα πιο βασικά επίπεδα”.
Η Κέιτ Γουίλσον ένιωσε δικαιωμένη. Σχολίασε εντούτοις πως τα γεγονότα της υπόθεσής της , μολονότι συνέβησαν χρόνια πριν, καταδεικνύουν την αποτυχία της αστυνομίας να προστατεύσει τις γυναίκες από σεξουαλικά αρπακτικά που βρίσκονται στους κόλπους της όπως και τις προσπάθειες της αστυνομίας να ποινικοποιήσουν τη δράση διαδηλωτών, πράγματα που όπως σημείωσε “παραμένουν πολύ αληθινά σήμερα”.
