Στο Μουντιάλ του 2016, η Εθνική Βραζιλίας υπέστη την πλέον ταπεινωτική ήττα της ιστορίας της, από την Γερμανία: 7-1, στο Μαρακανά. Για όσους παρατηρούσαν τον αγώνα υπήρχε ένα κρίσιμο σημείο: μετά το πρώτο εις βάρος της γκολ, η ομάδα της Βραζιλίας, αντί να ηρεμήσει το παιχνίδι και να ανασυνταχθεί έτρεχε άτσαλα να ισοφαρίσει. Το ίδιο μετά από κάθε γκολ. Επρόκειτο περί ποδοσφαιρικής τραγωδίας. Δεν έλειπε το ταλέντο, αλλά το καθαρό μυαλό και η οργάνωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αντίστοιχο της Βραζιλίας και η πολιτική ζωή δεν ταυτίζεται με το ποδόσφαιρο σε καμία περίπτωση. Κάποιες αναλογίες ωστόσο μπορούν να εξαχθούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια λανθασμένη επιλογή (τουλάχιστον δημοσκοπικά, αλλά και ουσιαστικώς πολιτικά) με την καταψήφιση της αμυντικής συμφωνίας με την Γαλλία. Αντί να προτάξει το ζήτημα της κάλυψης και του κυπριακού Ελληνισμού, της σύμπηξης διμερών συμμαχιών και με άλλα κράτη (π.χ. Ρωσία) των εξοπλισμών με τρόπο τέτοιο ώστε να συμφέρουν πραγματικά την εθνική άμυνα της πατρίδας μας, αντί να κινδυνεύει με αφοπλισμό δια των υπερεξοπλισμών, προέταξε μια γραμμή αφελούς αντιμιλιταρισμού, σαν να ασπάζεται την γραμμή περί “αντιπάλων υπο-ιμπεριαλισμών” του αριστερισμού.
Ιδίως δε, για ένα κόμμα του οποίου η κυβερνητική θητεία έχει πολλές σκοτεινές πτυχές σε ό,τι αφορά την υποστήριξη των σχεδίων των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή μας, η ανησυχία για το Σαχέλ κάθε άλλο παρά πειστική μπορεί να είναι.
Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, του κοστίζει. Αναδεικνύει επιπροσθέτως ένα βαθύ πολιτικό του πρόβλημα: όσο και αν θέλει να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ του ’80 ή έστω του ’90 (το ΠΑΣΟΚ του ’70 ήταν πολύ σκληροπυρηνικό ακόμα και για τον προ του 2015 ΣΥΡΙΖΑ) το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν παύει να ανήκει στον πυρήνα του στο ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς και του ευρωκομμουνισμού, όχι της πατριωτικής και σοσιαλιστικής αριστεράς. Στις δύσκολες καταστάσεις, ο ιδεολογικός του προσανατολισμός ο πραγματικός, έρχεται στην επιφάνεια, εκφραζόμενος από τα στελέχη της “αντιπολίτευσης” προς τον Αλέξη Τσίπρα πρωτίστως και δευτερευόντως και από τον ίδιο.
Αντί λοιπόν να ανασυνταχθεί, αυτό το οποίο επέλεξε είναι μια βιαστική επίθεση προς την κυβέρνηση, επιχειρώντας να μετατρέψει τον πρωθυπουργό σε Σεμπάστιαν Κουρτς νούμερο 2. Μια εξεταστική επιτροπή για την λίστα Πέτσα, εν μέσω κυβέρνησης ΝΔ δεν θα αποδώσει προφανώς τίποτα σε ό,τι αφορά την ίδια την ΝΔ αλλά πολύ εύκολα θα μετατραπεί σε κατηγορητήριο εις βάρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε σχέση με τα τεκταινόμενα επί ημερών Παππά.
Οι εκδότες και οι ιδιοκτήτες ιστοσελίδων οι οποίοι πήραν ζεστό χρήμα από τη ΝΔ, φυσικά και δεν θα δαγκώσουν το χέρι το οποίο και κυβερνά και τους ταΐζει. Θα δαγκώσουν ωστόσο το κόμμα, το οποίο, αφού ανέχτηκε και συνδιαλλάχθηκε με τους ολιγάρχες, αποπειράται σήμερα να δείξει διάθεση ξεκαθαρίσματος του τοπίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουμε γράψει και παλαιότερα, έχει το εξής πρόβλημα: συμφωνεί στα θεμελιώδη με την ΝΔ και επιχειρεί να το κρύψει είτε με κινήσεις εντυπωσιασμού, είτε με συγκρούσεις στα επιμέρους και στα σχετικώς πιο “μικρά”. Ωστόσο, οι απανωτοί συμβιβασμοί του με το κατεστημένο, όχι μόνο δεν επιβραβεύονται αλλά τον εκθέτουν ολοένα περισσότερο, όποτε αποπειράται να δείξει άλλο πρόσωπο.
Θα ήταν προτιμότερο αντί να τρέχει ασθμαίνοντας προκειμένου να “ισοφαρίσει” τη ΝΔ, να εισέλθει σε μια πραγματική διαδικασία ιδεολογικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης. Δεν (θα έπρεπε να) περιμένει κανείς να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ νέο ΠΑΣΟΚ, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας νέος Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν είναι επίσης κακό ένα κόμμα, εντίμως να επιστρέφει στις ιδεολογικές του καταβολές, παρότι μάλλον δεν θα αποδειχτούν πλειοψηφικές.
Είναι όμως πάντοτε αποτυχημένο να νομίζει ο οποιοσδήποτε ότι οι τακτικισμοί μπορούν να αποδειχτούν επαρκείς για την έλλειψη στρατηγικής. Αυτό είναι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και είναι πρόβλημα συλλογικό. Δεν του λείπουν οι μετεγγραφές πολιτευτών, ούτε οι “ειδικοί” και τα συμβούλια τα οποία α λα ΓΑΠ οραματίζεται από ό,τι αναφέρουν δημοσιογραφικές πληροφορίες ο πρόεδρός του. Στρατηγική, οργάνωση, αυτοκριτική και γείωση στον λαό λείπουν. Δηλαδή όλα εκείνα τα οποία χτίζουν πραγματικά, ισχυρά κόμματα.
