Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην πατρίδα μας θύμωσε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να υπερψηφίσει την συμφωνία για την αμερικανική κατοχή στην Ελλάδα – ή αλλιώς την συμφωνία περί αμυντικής συνεργασίας, βάσει της οποίας δίνουμε γη και ύδωρ στην Ουάσιγκτον, με αντάλλαγμα επιστολή.
Δεν χάνει την ευκαιρία να καρφώσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως προς το ότι ο τελευταίος διαπραγματεύτηκε την εν λόγω συμφωνία. Εδώ που τα λέμε, η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ προς την συμφωνία διόλου τυχαία εντοπίζεται μόνο στην διάρκεια. Όχι στην ουσία της γενικευμένης κατοχής.
Ωστόσο ο εκνευρισμός του Τζέφρι Πάιατ αποδεικνύει πόσο ανεξέλεγκτος πλέον νιώθει ο ξένος παράγοντας ώστε να παρεμβαίνει ανοιχτά στα εγχώρια πολιτικά τεκταινόμενα, “νουθετώντας” τις πολιτικές δυνάμεις.
Ενώ λοιπόν αυτά συμβαίνουν, το εγχώριο πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν εξεγείρεται απέναντι στις παρεμβάσεις αυτές, αλλά επιπλέον επιλέγει να σιωπά απέναντι στην οφθαλμοφανέστατη “κερκόπορτα” των υποτιθέμενων συμμαχιών μας, η οποία είναι φυσικά η εγκατάλειψη της Κύπρου.
Η Τουρκία έστειλε ένα πολύ σαφές τελεσίγραφο στην πλευρά του Ελληνισμού: τυχόν γεώτρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα αντιμετωπιστεί με επέμβαση τουρκική. Τι χαρακτήρα και έκταση ακριβώς μια τέτοια επέμβαση θα έχει, μένει να αποδειχτεί, ωστόσο είναι σαφές ότι θα συνεπάγεται δραματικό περιορισμό των δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας ή και της εναπομείνασας κυριαρχίας της ακόμα.
Η Τουρκία δείχνει ότι λαμβάνει και αξιοποιεί το μήνυμα από την πλευρά της Ελληνικής Δημοκρατίας: η συμφωνία αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής με την Γαλλία, δεν καλύπτει την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία την ίδια στιγμή αποστασιοποιείται ολοένα ταχύτερα από παραδοσιακές συμμάχους χώρες, όπως η Ρωσία.
Έχοντας υπόψιν δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων, του τύπου “άλλο Ελλάδα, άλλο Κύπρος” αλλά και την πρακτική της αδράνειας μπροστά στις παλαιότερες παρεμβάσεις της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, η Άγκυρα επιχειρεί να εκτροχιάσει την διεθνή πολιτική μας δια της Κύπρου.
Δείχνει να θυμάται καλύτερα από την Αθήνα, πως δεν υφίσταται ελληνική άμυνα χωρίς να συμπεριλαμβάνει και την κυπριακή άμυνα. Ότι δεν υπάρχει εσωτερική πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα, αν η Κύπρος κινδυνεύει ή ακόμα χειρότερα υποστεί νέο Αττίλα. Και κυρίως ότι ασχέτως του τι πραγματικά προβλέπεται, οποιαδήποτε συμφωνία θα καταρρεύσει αν η Κυπριακή Δημοκρατία μείνει ανυπεράσπιστη.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία επιχειρεί να παρακάμψει τις συμφωνίες της ελληνικής πλευράς, ιδίως δε με την Γαλλία, δια της Κύπρου. Το ερώτημα λοιπόν είναι: αδυνατούσε το ελληνικό κατεστημένο να προβλέψει το (τόσο) προφανές; Ή απλώς, είτε λόγω αδυναμίας να πείσει τους συμμάχους μας και “συμμάχους” μας, είτε προκειμένου να αφήσει χώρο στην Τουρκία, επέλεξε να αφήσει την Κύπρο στο διαπραγματευτικό πεδίο χωρίς θωράκιση;
Σε κάθε περίπτωση, η Κύπρος μετατρέπεται σε όμηρο της Τουρκίας ξανά και αποδεικνύει ότι η ελληνική αμυντική και εξωτερική πολιτική μπάζει. Αντί να έχει σχεδιαστεί ώστε να υπερασπίζεται συνολικά τον Ελληνισμό, τον ακρωτηριάζει δια της εγκατάλειψής της Κύπρου και με την υπαγωγή της πατρίδας μας σε ξένα και όχι σε εθνικά συμφέροντα – ιδίως ως προς τις ΗΠΑ. Αυτά βλέπει η Τουρκία και αυτά θα αξιοποιήσει.
