Τι κοινό έχουν η φορολόγηση, ο έρωτας και η απαξιωτική αντιμετώπιση των πολιτών από τις κυβερνήσεις; Τις καμπύλες!
Και, στ’ αλήθεια, συνδέονται.
Προειδοποίηση: Οι απόψεις στο παρόν άρθρο εκφράζουν αποκλειστικά τον συντάκτη.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να προειδοποιήσω, καθώς τις προάλλες δέχθηκα το εξής μήνυμα: “Τον τελευταίο καιρό, τα βλέπεις πολύ σωστά!”
Χάρηκα.
Αδίκως, όμως.
Αποστολέας, ήταν ο οφθαλμίατρός μου…
Μέσα από -ίσως- ένα λοξό πολιτικό βλέμμα δεν αποτελεί έκπληξη η διαπίστωση ότι οι “οικονομικές καμπύλες Λάφερ”, έχουν εφαρμογή όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην πολιτική. Ακόμα και στις ανθρώπινες σχέσεις.
Για όσους τυγχάνει να μην γνωρίζουν, ο Άρθουρ Μπετζ Λάφερ είναι Αμερικανός οικονομολόγος και συγγραφέας που πρωτοεμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ρόναλντ Ρέιγκαν ως μέλος του Συμβουλευτικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής του.
Τι απεφάνθη ο μίστερ Λάφερ, με τις (οικονομικές) καμπύλες του;
Ότι όταν ο φορολογικός συντελεστής είναι μηδέν, το κράτος δεν εισπράττει καθόλου έσοδα και όταν είναι ίσος με 100% πάλι το κράτος δεν εισπράττει έσοδα, λόγω του ότι οι φορολογούμενοι δεν έχουν κανένα κίνητρο να δουλέψουν, από τη στιγμή που το κράτος θα τους πάρει όλα τα χρήματα μέσω της φορολογίας.
Κάτι από “μνημονιακή φορολόγηση”, δηλαδή.
Το ίδιο, κι ας μην έχει ρομαντική βάση (συγγνώμη, κιόλας), παρατηρείται και στον έρωτα: Η ασφυκτική πίεση προς τον/την σύντροφο και από την άλλη η αδιαφορία, οδηγούν στην ίδια … είσπραξη: Στην απουσία του άλλου.
Αυτό το δίπολο παρατηρείται και στην αντιμετώπιση των πολιτών από το κράτος (με αδερφή τη βία, κατά τους αρχαίους ημών προγόνους).
Μοναδική όσο και ουσιώδης διαφορά είναι ότι οι πολίτες δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα να απουσιάσουμε γι’ αυτούς που αναζητούν κομματική πελατεία, ενώ εμμονικά συμπεριφέρονται κατ’ αυτό τον τρόπο…
Πώς αποτυπώνονται οι πολιτικές καμπύλες και πώς τελικά καταλήγουν σε ευθεία, ισοπεδωτική γραμμή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ακόμη και της ζωής;
– Υγειονομική κρίση: Είτε με lockdown, είτε χωρίς αυτό όσα μέτρα κι αν λάβει η κυβέρνηση, στο τέλος της ημέρας οι ευθύνες για την εξάπλωση του κορονοϊού βαρύνουν μόνο τους πολίτες.
– Ακραία φυσικά (ή και αφύσικα φαινόμενα): Είτε το κράτος λαμβάνει μέτρα, είτε όχι η αρχή είναι μια: απαγόρευση κυκλοφορίας και εκκένωση. Σε κάθε περίπτωση, ο πολίτης που δεν βρίσκεται εκεί, δεν κινδυνεύει και το κράτος επαίρεται για την προστασία του.
– Ασφάλεια: Η απουσία της αστυνομίας είναι ηχηρή για τους πολίτες, ενώ η αδικαιολόγητα έντονη παρουσία της είναι σε πολλές περιπτώσεις τουλάχιστον απειλητική γι’ αυτούς. Τελικά συναντάμε με βεβαιότητα την ασφάλεια μόνο στον οικιακό πίνακα του ηλεκτρικού ρεύματος.
– Υγεία: Είτε με πανδημία, είτε χωρίς αυτήν, σε ράντζα καταλήγουμε αφού το σύστημα υγείας ασθενεί διαχρονικά
– Μεταφορές: Θεοποιούνται ή δαιμονοποιούνται από τους αρμόδιους κατά το δοκούν. Κι εμείς, ασφυκτικά αγκαλιασμένοι σε λεωφορεία και συρμούς του μετρό σε ένα θλιβερό “to know us better”, κατά τον Χρόνη Εξαρχάκο.
– Περιβάλλον: Από τη μια μπαίνουν φαρδιές πλατιές κυβερνητικές τζίφρες για την έναρξη δραστηριοτήτων που καταστρέφουν το περιβάλλον και από την άλλη κηρύσσεται οικολογική επανάσταση, αρχής γενομένης, από τα πλαστικά καλαμάκια του φρέντο (ή του φραπέ, δεν κρίνουμε). Το περιβάλλον, μια φορά, δεν προστατεύεται.
– Εργασιακά: Με έναν τρόπο μαγικό, είτε το κράτος αδιαφορεί, είτε ενδιαφέρεται καταλήγουμε στην καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Και, όχι, κανείς δεν δουλεύει τετραήμερο για να φύγει από το γραφείο ή το εργοστάσιο την Πέμπτη, πανηγυρίζοντας (βλέπε νόμο Χατζηδάκη).
– Συγκεντρώσεις: Το κράτος αποδέχεται τις πολιτικές όπου γίνεται η μέτρηση στα “κουκιά” όχι όμως τις διαδηλώσεις όπου γίνεται η αναμέτρηση για τα δικαιώματα. Τελικά στον δρόμο θα πρέπει βγαίνουμε μόνο ως καταναλωτές ή χειροκροτητές.
– Οφειλές: Από το κράτος προς τους πολίτες (είτε εφορία, είτε συντάξεις) είναι ξεχασμένες, μετά συγχωρήσεως πάντα.
Αντιθέτως, οι οφειλές πολιτών προς το κράτος αυξάνονται, πληθύνονται, σταθερά τοκίζονται και μας χτυπούν την πόρτα (ή το κινητό τηλέφωνο) σε κάθε ευκαιρία. Οφειλές υπάρχουν πάντα. Και προς την Μιχαλού, κατά το κοινώς λεγόμενο, καθώς οι αρμόδιοι, λαμβάνουν αποφάσεις οι οποίες με τον έναν ή το άλλο τρόπο παράγουν οφειλές.
