Οι σχολές των «ελίτ» της ναζιστικής Γερμανίας, οι οποίες ιδρύθηκαν για να εκπαιδεύσουν τους μελλοντικούς ηγέτες του Τρίτου Ράιχ, βασίστηκαν σε βρετανικά παιδαγωγικά μοντέλα κολεγίων, όπως το Ίτον και το Χάροου. Αυτό υποστηρίζει στο νέο της βιβλίο η Βρετανή ιστορικός, Έλεν Ρος, η οποία συνέγραψε την πρώτη ολοκληρωμένη μελέτη για την ιστορία των σχολών της ναζιστικής «ελίτ», γνωστές ως Napola (συντομογραφία για το Nationalpolitische Lehranstalt – Εθνικό Ινστιτούτο Πολιτικής Διαπαιδαγώγησης).
Η Έλεν Ρος ανέτρεξε στα αρχεία έξι κρατών μαζί με περισσότερες από 100 μαρτυρίες πρώην μαθητών αυτών των σχολών. Διαπίστωσε ότι η ηγεσία των Ναζί ήταν ιδιαίτερα πρόθυμη να μάθει και να ακολουθήσει το παράδειγμα διαπαιδαγώγησης των βρετανικών «ελίτ».
Σύμφωνα με τη Βρετανή ιστορικό από το 1934 έως το 1939 γίνονταν συνεχείς ανταλλαγές μαθητών μεταξύ των βρετανικών και γερμανικών κολεγίων. Βρετανοί μαθητές από τα έγκριτα κολέγια, Ίτον και Χάροου, πέρασαν μακρές χρονικές περιόδους στις σχολές Napola των Ναζί. Η αναπληρώτρια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Ντάραμ, Έλεν Ρος, αναφέρει στο βιβλίο της ότι διακαής πόθος του διοικητικού συμβουλίου των Napola ήταν να δημιουργήσουν ένα παιδαγωγικό μοντέλο ανώτερο του βρετανικού.
Όπως σημειώνει η Έλεν Ρος τα ιδιωτικά κολέγια του Ηνωμένου Βασιλείου εκπαίδευαν «τους μελλοντικούς ηγέτες με τις αρχές της αποικιοκρατικής Βρετανίας» και οι Γερμανοί οραματίζονταν να «γαλουχήσουν τους ηγέτες του Ράιχ της επόμενης χιλιετίας».
Οι πρώτες τρεις Napola ιδρύθηκαν το 1933 ως δώρο γενεθλίων από τον τότε υπουργό Πολιτισμού της Πρωσίας, Μπερνχάρντ Ραστ, στον Αδόλφο Χίτλερ. Μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία λειτουργούσαν 40 τέτοιες σχολές, εκ των οποίων οι τέσσερις ήταν θηλέων.
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς της, η Βρετανή καθηγήτρια διαπίστωσε ότι οι σχολές Napola ήταν πιο αποτελεσματικές στην πολιτικοποίηση των μαθητών από ό,τι για παράδειγμα η Χιτλερική Νεολαία. Αυτό σύμφωνα με το βιβλίο της Ρος συνέβαινε διότι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών στη Γερμανία ξεκινούσε από πολύ μικρότερη ηλικία αλλά και γιατί ήταν αυστηρά εσώκλειστες.
Η διαβίωση ήταν σκληρή. Ένας από τους πρώην μαθητές μίλησε στη Ρος για το καθεστώς στη Napola Rügen στο Πούτμπους. Μια συνηθισμένη δοκιμασία κατά τη διάρκεια των εισαγωγικών εξετάσεων, είπε ο «απόφοιτος», ήταν να αναγκάζουν 10χρονα παιδιά που δεν γνώριζαν κολύμπι να περπατούν σε μια προβλήτα μήκους 80 μέτρων και να πηδούν από μια σανίδα καταδύσεων μήκους ύψους τριών μέτρων στη Βαλτική Θάλασσα.
Από τους πιο ένθερμους οπαδούς της ανταλλαγής μαθητών μεταξύ Βρετανίας και Γερμανίας ήταν ο σχολικός επιθεωρητής, Ογκούστ Χαϊσμέγερ. Πίστευε ότι «η ανταλλαγή μαθητών θα έκανε τους νέους να βλέπουν τη Γερμανία με άλλα μάτια. Πίστευε ότι η ανταλλαγή διεύρυνε τους ορίζοντες των μαθητών καθώς επέστρεφαν γεμάτοι νέες εμπειρίες. Βοηθούσε τους εκπαιδευτικούς να εντοπίζουν τις αδυναμίες των μαθητών τους και να τις διορθώνουν. Πίστευε ότι ο Γερμανός μαθητής μάθαινε να αγαπά ακόμα περισσότερο την πατρίδα». Ο διευθυντής αυτών των σχολών της ναζιστικής «ελίτ» αντιμετωπιζόταν ως η «ενσάρκωση του Φύρερ».
Οι μαθητές που φοιτούσαν στα ιδιωτικά κολέγια της Βρετανίας αποκαλούνταν «πολιτιστικοί πρέσβεις της νέας Γερμανίας». Η Έλεν Ρος σημειώνει πάντως ότι πολλοί από τους Βρετανούς νέους γύριζαν εντυπωσιασμένοι και κατενθουσιασμένοι από τη Γερμανία των Napola. Στην πορεία βέβαια οι σχέσεις των δύο κρατών άλλαξαν… αναγκαστικά.
Πηγή: The Guardian
