Ο τελευταίος γραμματέας του ΠΑΣΟΚ και συνεργάτης του Νίκου Ανδρουλάκη, Στέφανος Ξεκαλάκης, αναφέρθηκε στο μέλλον του Κινήματος Αλλαγής, το ενδεχόμενο κυβερνητικών συνεργασιών και τα εθνικά θέματα.
Μέχρι τώρα έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ήπιας προεκλογικής περιόδου, με επίκληση της ενότητας από όλους τους υποψηφίους. Πιστεύετε πως και την επόμενη ημέρα των εσωκομματικών εκλογών θα υπάρχει η ενότητα στην οποία ομνύουν οι έξι υποψήφιοι για την ηγεσία του κόμματός σας;
Το θεωρώ αυτονόητο. Η ενότητα διασφαλίζεται όταν υπάρχει σεβασμός του ενός προς τον άλλον και ανεκτικότητα στις διαφορετικές απόψεις κι όταν η ηγεσία δεν περιχαρακώνεται σε ένα πολιτικό προσωπικό που την στήριξε, φαινόμενα που τα είδαμε την προηγούμενη περίοδο και στοίχισαν στην εκλογική μας ενδυνάμωση.
Αν το κόμμα λειτουργήσει σε μια θεσμική βάση και αποδειχτεί ικανό να συνθέσει απόψεις και να είναι ανεκτικό σε μειοψηφίες, αν καταφέρουμε να γίνουμε κόμμα μελών ξεπερνώντας τα αρχηγικά σύνδρομα που δεν βοήθησαν στο παρελθόν μπορούμε να διασφαλίσουμε στην πράξη την ενότητά μας.
Από την πλευρά σας χρησιμοποιείτε ως παραδείγματα ανάλογα του Νίκου Ανδρουλάκη εκείνα του Πέδρο Σάντσεθ και του Αντόνιο Κόστα. Στη συγκεκριμένη συγκυρία ωστόσο όπου κυβερνά η σοσιαλδημοκρατία το καταφέρνει σε συνεργασία με κόμματα του κέντρου ή της ριζοσπαστικής αριστεράς. Κατά πόσον λοιπόν είναι ρεαλιστική σε αυτό το πλαίσιο η αυτονομία του Κίνηματος Αλλαγής;
Είναι ένας ρεαλιστικός στόχος η αυτονομία και πρέπει να σημειώσω με αφορμή τα παραδείγματα που μου θέσατε πως και στις δύο περιπτώσεις τότι ο κόμμα που εκφράζει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στη χώρα του είναι η κυρίαρχη δύναμη, δίνοντας το πρόσημο της διακυβέρνησης.
Αυτή τη στιγμή το Κίνημα Αλλαγής βρίσκεται σε ένα ποσοστό της τάξης του 8% – 10%, επομένως ο κόσμος δεν φαίνεται να το εμπιστεύεται ακόμη για να αποτελέσει μια επιλογή διακυβέρνησης. Άρα, πρώτα ξαναδημιουργούμε το κόμμα μας σε μια βάση συλλογική και θεσμική, πρώτα το μαζικοποιούμε, ώστε να μπορέσουμε την επόμενη ημέρα να διεκδικήσουμε ρόλο στη διακυβέρνηση του τόπου.
Δεν θα ήταν ρεαλιστικότερο να δούμε μια αντιστρφή του μοντέλου που περιγράφετε; Δηλαδή να μπείτε εσείς ως μικρός εταίρος σε μια συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Πρώτα από όλα δεν μας έδωσε ο ελληνικός λαός εντολή διακυβέρνησης, αυτό το βάρος δεν πέφτει σε εμάς. Ο Νίκος Ανδρουλάκης το έχει πει πως είναι ύβρις να συζητάς για συνεργασίες χωρίς να σου έχει δώσει εντολή ο ελληνικός λαός πρώτα. Αν ο ελληνικός λαός λοιπόν επιθυμεί να αποτελέσει το κόμμα μας πυλώνας διακυβέρνησης θα το δείξει στην κάλπη.
Ας μιλήσω με παραδείγματα. Τον Μάιο του 2012 τα ποσοστά ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και ΝΔ ήταν πολύ κοντά. Τότε λοιπόν ο ελληνικός λαός έλεγε ναι, προχωρήστε σε μια συνεργασία. Όταν όμως δίνει σε ένα κόμμα 30-40% και σε ένα άλλο 6-7%, δεν υπάρχει καμία περίπτωση ακόμη κι αν υπάρχει καλή διάθεση από τον τον μεγάλο εταίρο να εφαρμοστεί το πολιτικό σου πρόγραμμα.
Άρα, εμείς οφείλουμε να έχουμε ρεαλιστικές και προοδευτικές πολιτικές θέσεις. Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε τον όρο «προοδευτικός» ή να τον χαρίζουμε σε άλλους χώρους, η παράταξή μας παραδοσιακά εξέφραζε τον προοδευτικό χώρο. Πρέπει λοιπόν να ασχοληθούμε με τα του οίκου μας και από εκεί και πέρα να δούμε πως θα κρίνει ο ελληνικός λαός την προσπάθειά μας. Κι εφόσον μας έχει δώσει μεγάλα ποσοστά να συζητήσουμε, όχι σε λογική «πάρε εσύ τέσσερις θέσει να πάρω εγώ δύο», αλλά σε λογική προγραμματική όπου θα δούμε αν μπορούν να υπάρξουν οι απαραίτητες συγκλίσεις και διασφαλίσεις για το σενάριο μιας συνεργασίας.
Μέχρι τότε όμως έχουμε δρόμο, κρίσιμο για εμάς είναι να ξαναφτιάξουμε ένα κόμμα μελών, όπου καθένα μέλος του θα έχει λόγο στα πεπραγμένα του.
Ο κ. Ανδρουλάκης έχει αναφερθεί θετικά για την ελληνογαλλική συμφωνία, και δηλώνει υπέρμαχος του ευρωστρατού. Παραδοσιακά μια μομφή κατά της σοσιαλδημοκρατίας από την ριζοσπαστική/κομμουνιστική Αριστερά ήταν ότι θέτει σε προτεραιότητα το εθνικό έναντι του διεθνιστικού. Εν προκειμένω σας ασκείται κριτική ότι λέτε «ναι» σε μια συμφωνία που πιθανόν να στείλει Έλληνες να πολεμήσουν στο Σαχέλ. Τι απαντάτε;
Το Κίνημα Αλλαγής σήμερα, το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα πάντα προέτασσε το εθνικό συμφέρον. Και τον Νίκο Ανδρουλάκη τον απασχολούν πολύ τα εθνικά ζητήματα, το έχει αποδείξει η παρουσία του στην Ευρωβουλή.
Όσον αφορά την ελληνογαλλική συμφωνία είναι θετική εξέλιξη, αν και δεν ήταν τόσο αποτέλεσμα σχεδιασμού της κυβέρνησης, όσο σπόντα ευρύτερων γεοπολιτικών αναταράξεων. Δεν γίνεται κ. Μαρινάκη όμως να ζητάμε από τους συμμάχους να διασφαλίσουν τα συμφέροντά μας δίχως να αναγνωρίζουμε τις υποχρεώσεις μας. Επομένως λογικό βρίσκω να ανταποκριθούμε κι εμείς στις προβλέψεις της συγκεκριμένης συμφωνίας.
Ως προς το διεθνιστικό καθήκον δε, θα σημείωνα πως κανείς από τους εταίρους μας δεν βιώνει τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε εμείς, δεν έχει απέναντί της την Τουρκία του Ερντογάν με ό,τι σημαίνει αυτό. Συνεπώς στην περίπτωσή μας νομιμοποιούμαστε να προτεραιοποιούμε το εθνικό.
