Είστε ηλικιωμένος. Δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να βγείτε από το σπίτι σας, ζείτε στο προσωπικό σας «απαγορευτικό» και αναλαμβάνετε την ευθύνη για αυτό. Ο πρωθυπουργός έρχεται και σας παίρνει 100 ευρώ τον μήνα. Γιατί; Επειδή μπορεί.
Ταυτοχρόνως σας περιγράφει ως εν δυνάμει βάρος για το σύστημα υγείας προτείνοντας στους γείτονές σας (εμμέσως πλην σαφώς) να σας αντιμετωπίσουν με τον ίδιο τρόπο. Στο κοντινό μέλλον, μπορεί το ποσό να αυξηθεί. Ή και να πληρώνετε τυχόν νοσηλεία σας. Ή και να μην μπαίνετε στο νοσοκομείο.
Είστε εμβολιασμένος. Δεν κάνετε κανένα τεστ και δεν υποφέρετε από κανένα σύμπτωμα. Ωστόσο κουβαλάτε τον ιό και μολύνετε κόσμο. Έστω σε βαθμό μικρότερο ως προς τους ανεμβολίαστους. Κανένα πρόβλημα. Μπορείτε να μπαίνετε όπου θέλετε, όποτε θέλετε.
Μέχρι πριν μία βδομάδα, τα μέτρα περιορισμού για τους ανεμβολίαστους αρκούσαν για την καταπολέμηση της πανδημίας. Από σήμερα δεν φτάνει ούτε το προσωπικό απαγορευτικό, η ατομική απομόνωση.
Πιστεύει κανείς ότι το 100ευρω αποτελεί ιατρική αναγκαιότητα; Δηλαδή ο πλούσιος άνω των 60 δεν κολλάει δίνοντας ένα κατοστάρικο, οπότε και κυκλοφορεί ελεύθερα; Αν ο σκοπός των μέτρων περιορισμού της κίνησης των ανεμβολίαστων ή των περισσοτέρων τεστ είναι υγειονομικός πώς μπορεί να τιμολογείται;
Ας το κάνουμε συνταγματικώς πιο ξεκάθαρο. Τι ελέγχουμε σε ένα μέτρο περιορισμού δικαιωμάτων; Την αναγκαιότητα και την αναλογικότητα ως προς τον σκοπό. Ποιος είναι ο σκοπός; Η προστασία της δημόσιας υγείας. Επομένως μπορεί να επιβληθούν επί της αρχής, μάσκες, μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, επιτάξεις, διενέργεια διαγνωστικών τεστ. Να ξέρουμε ποιος ασθενεί. Αυτή είναι η αναγκαιότητα.
Τι ελέγχουμε κατόπιν; Είναι η παρέμβαση, η μικρότερη δυνατή στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης του επιδιωκόμενου σκοπού; Αν παραδείγματος χάριν πρέπει να φοράμε μάσκα όταν βρισκόμαστε στην ερημιά, μόνοι μας, το μέτρο είναι δυσανάλογο. Σε κλειστό χώρο το μέτρο είναι όντως αναλογικό.
Τι εξυπηρετεί το κατοστάρικο; Προάγεται η δημόσια υγεία; Όχι βέβαια. Έχεις τα λεφτά, τα δίνεις και τελείωσε εκεί η υπόθεση. Καμία αναγκαιότητα. Είναι αναλογικό; Ούτε. Ο έχων και ο μη έχων δίνουν το ίδιο.
Για την κυβέρνηση το κράτος είναι ο τιμωρός. Οι από κάτω είναι είτε υπάκουοι είτε εχθροί.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για το άνοιγμα ενός δρόμου: διαρκής μανιχαϊσμός και διαρκής κοινωνική σύγκρουση για διαιώνιση της πανοπτικής εξουσίας. Φυσικά για όλα υπάρχει ένας Μανιτάκης να τα δικαιολογεί. Είναι κι αυτή μια κάποια δουλειά για όσους έχουν πάρει διαζύγιο μεταξύ άλλων και με την επιστήμη τους.
Οι υπόλοιποι να αναλογιστούμε για το πώς επιτρέψαμε να μας κυβερνούν με τέτοιες μεθόδους απατεώνων και τι θα κάνουμε.
