Ένα πάγιο αίτημα των κατοίκων του Πειραιά ικανοποιήθηκε με την κήρυξη ως διατηρητέο νεότερο μνημείο, των εγκαταστάσεων της παλαιότερης σωζόμενης βιομηχανίας του Πειραιά, της κλωστοϋφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα στη Λεύκα.
Το εργοστάσιο Ρετσίνα είναι το μοναδικό σωζόμενο από τα πέντε εργοστάσια της εταιρείας, που λειτουργούσαν στον Πειραιά από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Κτίστηκε το 1872 από τους αδελφούς Θεόδωρο, Αλέξανδρο και Δημήτριο Ρετσίνα, γιούς του εμπόρου και ποτοποιού, Γεωργίου Ρετσίνα, ενός από τους πρώτους οικιστές της πόλης. Απασχόλησε χιλιάδες εργαζόμενους κυρίως γυναίκες.
Σήμερα, στην κεντρική όψη, επί της οδού Ρετσίνα, σώζεται το λιθόκτιστο ισόγειο κτήριο γραφείων, το θυρωρείο, αποθήκες, και η κεντρική δίφυλλη συρόμενη πύλη του εργοστασίου. Στη μέση του συγκροτήματος σώζεται μεγάλη ενότητα κτηρίων με δίρριχτες στέγες και καμινάδες, που αποτελούσαν τους κύριους παραγωγικούς χώρους του εργοστασίου και είχαν χτιστεί στο διάστημα 1875-1935: κλωστήριο, υφαντήριο, βαφείο, λεβητοστάσιο-μηχανοστάσιο. Κατά μήκος της οδού Υμηττού διατηρείται συστοιχία κτηρίων με δίρριχτες στέγες. Δεν σώζεται δυστυχώς το αρχικό μεγάλο τριώροφο κλωστήριο της πρώτης εγκατάστασης και το μηχανουργείο. Πολλά κτήρια έχουν σημαντικές φθορές, ενώ έχει αποξηλωθεί το σύνολο σχεδόν του μηχανολογικού εξοπλισμού.
To κτίριο ανήκει στην Εθνική Τράπεζα και αποτελεί μαζί με το Κεραμοποιείο Δηλαβέρη, το Νηματουργείο Λυγινού-Πειραϊκή Πατραϊκή και το Εργοστάσιο-Μηχανοστάσιο ΟΣΕ – Μουσείο Σιδηροδρόμων ένα υψηλής αξίας και μεγάλης έκτασης ιστορικό βιομηχανικό σύμπλεγμα στην καρδιά των εργατικών συνοικιών του Πειραιά, ανάμεσα στα Καμίνια, τα Μανιάτικα και την Παλιά Κοκκινιά.
Για τη διάσωση και κήρυξη του Ρετσίνα κινητοποιήθηκαν με εκδηλώσεις και παρεμβάσεις, ήδη από το 2010, πολλές Πειραιώτισσες και Πειραιώτες, σημαντικοί επιστήμονες -ιστορικοί και αρχιτέκτονες- το TICCIH-Ελληνικό Τμήμα, το Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος ΕΜΠ και παλιότερα το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών που διέσωσε το αρχείο της επιχείρησης, με την Επιτροπή Κατοίκων της 5ης Δημοτικής Κοινότητας να πρωτοστατεί.
Η απόφαση αποτελεί δικαίωση όσων αγωνίστηκαν για αυτό, την ώρα που τόσο οι ιδιοκτήτες όσο και οι δημοτικές αρχές της πόλης είχαν αφήσει για δεκαετίες τον σημαντικό αυτό χώρο να καταστρέφεται.
Πλέον εκκρεμεί ο προσδιορισμός της νέας χρήσης η οποία θα ταιριάζει με τον χαρακτήρα του μνημείου και η εισφορά σε γη και απόδοση ενός τμήματος ως δημόσιου χώρου πρασίνου από την Εθνική Τράπεζα στον Δήμο Πειραιά.
