Την ώρα που οι πολιτικές δυνάμεις στην υπόλοιπη φάση του κομματικού κι ιδεολογικού φάσματος παραδράμουν, θρυμματίζονται και δοκιμάζονται από τις επιπτώσεις που έχει στις ευρωπαϊκές κοινωνίες ο άλυτος υγειονομικός γρίφος της πανδημίας, οι ακροδεξιές δυνάμεις απεναντίας συσπειρώνονται και δημιουργούν ένα συμπαγές μέτωπο, που σχεδιάζει μία εκτεταμένη επίθεση κατά των συντεταγμένων με την ΕΕ δυνάμεων.
Τo προηγούμενο Σάββατο στην Πολωνία, δεκατρείς ηγέτες ισάριθμων ακροδεξιών κομμάτων συναντήθηκαν στη Βαρσοβία με πρωτοβουλία του Πολωνικού Κόμματος Νόμου και Δικαιοσύνης (PiS)και συμφώνησαν στην πρόθεση «να συγχρονισθούν οι ατζέντες τους ώστε να προταθεί μία εναλλακτική λύση στην Ευρώπη εκείνη που έχει επικεφαλής της τη Γερμανία, τον Εμανουέλ Μακρόν και την Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν».
Το επόμενο στάδιο για τον συντονισμό αυτό θα πραγματωθεί στην Ισπανία, σύμφωνα με τον ίδιο τον επικεφαλής του Vox, Σαντιάγο Αμπασκάλ, πιθανότερα μέσα στον Ιανουάριο. Και εκεί, στην Ισπανία, σε τόπο και ημερομηνία ακόμη ρευστούς, θα συναντηθούν στο ίδιο τραπέζι ο επικεφαλής του PiS, Γιάροσλαβ Κατσίνσκι, ο Πολωνός πρωθυπουργός, Ματέουζ Μοραβέτσκι, ο Ούγγρος ομόλογός του Βίκτορ Ορμπάν και η επικεφαλής του γαλλικού κόμματος «Εθνική Συσπείρωση» (Rassemblement National), Μαρίν Λεπέν.
Προφανής στόχος των ηγετών της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς δεν είναι άλλος από τη συγκρότηση της δικής τους ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο. Όσον αφορά δε τις προθέσεις του Vox, που με ενθουσιασμό αγκάλιασε αυτή την πρωτοβουλία και προσβλέπει σε μία ακόμη πιο πλατιά δέσμευση των δυνάμεων του χώρου στο προσκλητήριο για τον αγώνα, που θα έδινε τέλος μία και καλή στην «ανησυχητική ιδέα» μιας Ευρώπης που θα «κυβερνάται από τις ελίτ της παγκοσμιοποίησης» σε βάρος των εθνικών κρατών.
Για αυτόν τον λόγο, είναι απόλυτη ανάγκη τα ομοειδή σε ιδεολογία και πολιτικές θέσεις κόμματα τούτα να κατατάσσονται πλέον σε μία συμπαγή ευρωπαϊκή ομάδα, που συντονισμένα θα προωθεί την ατζέντα τους. Γιατί σήμερα τα 13 αντισυστημικά δεξιά και ακροδεξιά κόμματα που συναντήθηκαν στη Βαρσοβία και θα ανανεώσουν το ραντεβού τους στη Μαδρίτη τον Ιανουάριο, βρίσκονται χωρισμένα είτε στην ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR), είτε στην ομάδα Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID) του Ευρωκοινοβουλίου. Με αποτέλεσμα κάποιες φορές να βιώνουν μία «κρίση ταυτότητας» κάθε φορά που οι αντισυστημικές τους απόψεις συγκρούονται με τις αποφάσεις των ομάδων αυτών και/ή ταυτίζονται με την γνώμη των άλλων.
Η ευρω-ομάδα του ECR περιλαμβάνει κόμματα όπως το Vox, το Fratelli d’Italia (το ιταλικό νεοφασιστικό κόμμα με ηγέτιδα τη Τζόρτζα Μελόνι) και το Prawo i Sprawiedliwość (PiS, το κυβερνών κόμμα στην Πολωνία), ενώ η ID συναθροίζει κόμματα όπως το Rassemblement National της Λεπέν, την ιταλική Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, το αυστριακό Freiheitliche Partei Österreichs (FPÖ) και τους Γερμανούς ακροδεξιούς του Alternative für Deutschland (AfD).
Πλέον, με την αμιγή τούτη ακροδεξιά και αντισυστημική/ αντιευρωπαϊκή ομάδα οι ακροδεξιοί φιλοδοξούν να παύσει τούτος ο διχασμός αυτός της προσωπικότητας που βιώνουν στο Ευρωκοινοβούλιο. Γιατί, αν και χωρισμένα σε διαφορετικές ομάδες, τα κόμματα τούτα μοιράζονται ένα κοινό ιδεολογικό υπόστρωμα. Έτσι το περασμένο καλοκαίρι υπέγραψαν την «Κοινή Διακήρυξη για το Μέλλον της Ευρώπης». Στο κείμενο καυτηρίαζαν την «επικίνδυνη ροπή για την επιβολή ενός ιδεολογικού μονοπωλίου» στην Ε.Ε.. Επιπλέον με επικεφαλής τους Σαλβίνι, Λεπέν, Ορμπάν, οι ακροδεξιοί στο ίδιο κείμενο, εξέφραζαν θέσεις που στηρίζουν την «παράδοση, τον σεβασμό στον πολιτισμό και την ιστορία των ευρωπαϊκών κρατών, την ιουδαιοχριστιανική κληρονομιά της Ευρώπης και τις κοινές αξίες που ενώνουν τα έθνη μας», απέναντι σε όσους επιδιώκουν και δρομολογούν την «καταστροφή» τους.
Τα ακροδεξιά κόμματα καλλιεργούν συστηματικά την ανάκρουση στο ευρωπαϊκό ιδεώδες , στα ερείπια της αποτυχίας της ιδέας για μία ευρωπαϊκή ενοποίησης, οικοδομημένης πάνω στη βάση της εμπορικής πρώτα και κοινωνικής κατά ελάσσονα κλίμακα σύμπραξης μεγαλύτερων (οικονομικά και πληθυσμιακά) κρατών με μικρότερα, κι όχι μεταξύ Εθνών με την ιστορική τους σημασία. Σε συνδυασμό με τις αποτυχίες της ΕΕ σε οικονομικό και διπλωματικό, γεωστρατηγικό επίπεδο, αυξήθηκε η νοσταλγία προς το κράτος-έθνος και η παλλινόστηση των εκάστοτε λαών στην ρομαντική εικόνα του «πεπολιτισμένου γενετικά από το παρελθόν του» και πνευματικά ανώτερου των άλλων.
Μία αντίληψη νεο-Χερντεριακά εδραιωμένη στο δόγμα της συνέχειας και διάσωσης χάρη στη Θρησκεία και τη Γλώσσα, την ταυτότητα. Μία ταυτότητα που οικοδομήθηκε πάνω στην ψευδαίσθηση για μία «ομοιογένεια» (Gleichschaltung) πληθυσμιακή και μία προσυπογεγραμμένη εξάρτηση από μία Υψηλή Κουλτούρα.
Τούτη η, εγγενής, Υψηλή Κουλτούρα (HochKultur) φέρεται να είναι εκείνη που διαφοροποιεί ριζικά κι εξυψώνει την ευρωπαϊκή ιουδαιο-χριστιανική Ευρώπη έναντι των «πνευματικώς υπανάπτυκτων», ή «ακρωτηριασμένων» ταυτοτικά και εθνικά άλλων λαών. Προτάσσεται δε και το «ανήκειν» σε έναν ομογενή, «ενιαίο και πατροπαράδοτο τόπο», αναλλοίωτο στον χαρακτήρα και τα σύνορα, που διεκδικήθηκαν και κατακτήθηκαν μέσα από τους πολέμους και τις εθνεγέρσεις (από τον 19ο αιώνα και δώθε, συν τους αλύτρωτους τόπους).
Εκείνο δε, που έχει καλλιεργηθεί όλον τούτον τον καιρό είναι ένας «ρατσισμός, χωρίς ρατσισμό», που επιπλέον αρνείται την υπαγωγή του «ξεχωριστού» αυτού τόπου σε μία οικονομική, πολιτιστική, «πνευματική» ομοιογένεια, όπως αντιλαμβάνονται τούτοι την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Κι η μόνη λύση για αυτά είναι η συσπείρωση ώστε να ανακατακτηθούν αυτές οι αξίες.
Μάλιστα, πολλά στελέχη του Vox, που πρωτοστατεί σε όποιου αυτού του είδους πρωτοβουλίες για τη συσπείρωση των ακροδεξιών ομάδων βρίσκονται στα σπάργανα, όχι μόνον στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και ομόδοξα κόμματα στη Νότιο Αμερική ( καθώς ήδη από το 2020 έχει συνταχθεί από το ακροδεξιό κόμμα η «Χάρτα της Μαδρίτης» για τον πόλεμο κατά του κομμουνισμού στις ισπανόφωνες χώρες) , έχουν αρχίσει να μιλούν για μία νέα «Ανακατάκτηση» (Reconquista).
Μία έκφραση με βαρύ σημασιολογικό, συμβολικό, ιστορικό και κυρίως ιδεολογικό μήνυμα. Γιατί αναφέρεται σε μία έννοια άκρως εθνικιστική, που ιστορικά ανάγεται στην ανακατάληψη από τους βασιλείς της Αραγώνας και Καστίλλης των εδαφών της Ισπανίας που κατείχαν οι Μουσουλμάνοι του Εμιράτου της Ανδαλουσίας και σε δεύτερη φάση οδήγησε στην «εθνοκάθαρση», πρώτα από τους Moros και στη συνέχεια από τους Εβραίους-που πολλοί Λαντίνος κατέφυγαν για να θυμόμαστε στη Θεσσαλονίκη. Το έπος του Ελ Θιδ, η ιδεολογικο-συμβολική τούτη αναπαράσταση του θρησκευτικού και κατακτητικού πολέμου, απέναντι στους ετερόδοξους κάθε είδους, αναβιώνει στην Ισπανία, όπου οι εθνικιστές βλέπουν εχθρούς παντού–μετανάστες, Καταλανοί, Βάσκοι, Αριστεροί, ΛΟΑΤΚΙ κλπ.
Μάλιστα, ένας ευρωβουλευτής του Vox, ο γνωστός για τις προκλητικά εθνικιστικές του δηλώσεις πρώην δημοσιογράφος, Έρμαν Τερτς, προανήγγειλε στο Twitter πως «η ανακατάκτηση της Ευρώπης όσον αφορά τις αξίες που την οικοδόμησαν έχει ξεκινήσει», έπειτα «από δεκαετίες απόλυτης παράδοσης στον πολιτισμικό μαρξισμό και την αντεθνική, αντιχριστιανική και ελευθεροκτόνο φοβία».
Μετά το ταξίδι αυτό, ο Αμπασκάλ τόνισε το Σάββατο, την ανάγκη για «σύνθεση μίας συμμαχίας μεταξύ των Ευρωπαίων πατριωτών». Αυτές τις δηλώσεις απηχούν και όσα έγραψε ο επικεφαλής της ομάδας του Vox στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Χόρχε Μπουσαδέ, ο οποίος χαρακτήρισε «καρποφόρα» τη συνάντηση ως προς την «καθιέρωση γραμμών μόνιμης συνεργασίας μεταξύ των διαφορετικών κομμάτων που εκπροσωπούνται» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Το Vox άλλωστε ενισχύει από πολλού καιρού τις σχέσεις του με τα κόμματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, και καλλιεργεί τις επαφές του. Ο ηγέτης του Vox ανέκαθεν υποδείκνυε την Πολωνία και την Ουγγαρία ως δύο συμμάχους του και μόλις πριν από δύο εβδομάδες ταξίδεψε στη Βουδαπέστη για να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό της χώρας Βίκτορ Όρμπαν, με τον οποίο επιβεβαίωσε την «απόλυτη σύμπτωση απόψεων» τους και συμμερίσθηκαν την ανάγκη να προστατεύονται τα σύνορα των κυρίαρχων κρατών.
Παράλληλα, ο Αμπασκάλ δεν σταματά τελευταία να φέρνει ως παράδειγμα προς μίμηση και την πολωνική κυβέρνηση του συντηρητικού Αντρέι Ντούντα, για το «πώς μία χώρα μπορεί να υπερασπισθεί την εθνική κυριαρχία και τη μεθόριό της απέναντι στην οργανωμένη μεταναστευτική εισβολή», με αφορμή τη μεταναστευτική κρίση στα σύνορα με τη Λευκορωσία. Άλλωστε, με το που έφθασε στη Βαρσοβία, το βράδυ της Παρασκευής, ο ηγέτης της ισπανικής σκληρής δεξιάς έσπευσε να συναντηθεί με τον Πολωνό πρωθυπουργό, Ματέους Μοραβιέτσκι. Ο Αμπασκάλ διαβεβαίωσε τον οικοδεσπότη του για τη «στήριξή» του στη «μεταναστευτική εισβολή και τον εκβιασμό των φιλελεύθερων γραφειοκρατών από τις Βρυξέλλες». Η συνάντηση αυτή έρχεται να επιστεγάσει με την «επιτυχία» της την προηγούμενη που είχαν οι δύο ηγέτες τον περασμένο Μάιο, όταν μίλησαν για το μέλλον της Ευρώπης, την ενίσχυση της «άμυνας των κυρίαρχων εθνών». Κυρίως όμως η συνάντηση απετέλεσε τον καλύτερο «άμβωνα» για να κηρύξει ο Αμπασκάλ την πολιτική του και τις θέσεις του κυρίως για τον έλεγχο της μετανάστευσης και τις πολιτικές για τις γεννήσεις και τις αμβλώσεις, που πρεσβεύει το Vox, στην ατζέντα του για το 2030.
Θέματα, που η διάτορη προώθησή τους έφερε το Vox σε θέση ρυθμιστή των εξελίξεων μετά την επιτυχή πορεία του στις περιφερειακές εκλογές της Μαδρίτης. Εκεί όπου, με τη συνέργεια της Περιφερειάρχου του ΡΡ Ισάβελ Ντίαθ Αγιούσο έχει κατορθώσει να επιβάλλει την ιδεολογική του ατζέντα σε ό,τι αφορά την ιστορική μνήμη και τον Φρανκισμό, τα σχολικά προγράμματα, τον διωγμό των «ασυνόδευτων παιδιών μεταναστών» και των «συμμοριών» ( κατά το Vox) των νέων στις περιφέρειες της πρωτεύουσας. Ιδιαίτερα μετά τη σύμπραξή του με την Αγιούσο για την έγκριση του προϋπολογισμού στη Μαδρίτη, ακόμη και μέσα στο Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) φοβούνται ότι το Vox αποσκοπεί να επηρεάσει τις εσωκομματικές εξελίξεις, ασκώντας έμμεσο «πόλεμο φθοράς» στον ηγέτη του Πάβλο Κασάδο, στην αναμέτρησή του με την Περιφερειάρχη για τον έλεγχό του.
