Ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι μια μυθιστορηματική φυσιογνωμία, η οποία είχε την τύχη ή την ατυχία να επισκιαστεί από εκείνη του Ανδρέα. Παρέχει πολλά μαθήματα και είναι κρίμα για τον ίδιο τον εγγονό του ότι δεν τα μελέτησε.
Ο «Γέρος της Δημοκρατίας» υπήρξε ένας από τους πλέον αφοσιωμένους αντικομμουνιστές του συστήματος εξουσίας. Τους αρχικούς όρκους του στην λαοκρατία ακολούθησαν τα «Δεκεμβριανά». Ο Γεώργιος Παπανδρέου έπαιξε τόσο καλά τον ρόλο που του έταξε ο ξένος παράγοντας και η εγχώρια παρασιτική ολιγαρχία, ώστε δεν μπορούσε καν να παραιτηθεί μπροστά στο αιματοκύλισμα του λαού του. Κάπου εκεί ίσως να συνειδητοποίησε ότι ήταν μοιραίος δευτεραγωνιστής: όχι προστατευόμενος, αλλά όμηρος.
Ο «Γέρος» όμως, ένας από εκείνους που έστρωσαν τον δρόμο για την επάνοδο στην εξουσία των σαπρόφυτων που συνεργάστηκαν με τους ναζί, δεν ανήκε στις τάξεις των τελευταίων, ούτε και ήταν ορντίναντσα της εγχώριας ολιγαρχίας. Έτεινε να ξεφεύγει από τον στενό ρόλο που του έτασσαν, ακόμα και με την Ένωση Κέντρου. Δεν περιοριζόταν στο να πλήξει την ΕΔΑ, ήθελε να ανατρέψει την Δεξιά, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου. Ακόμα χειρότερα για τον ίδιο, δεν συνέργησε στην προδοσία της Κύπρου. Το ήξερε και ο ίδιος πως ήταν προγραμμένος. Ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν ήταν ένας χρήσιμος ηλίθιος: ήταν ένας χρήσιμος, έξυπνος, αλλά αντιφατικός, συχνά τυχοδιωκτικός πολιτικός, με εχθρότητα προς τα πλέον προοδευτικά τμήματα των λαϊκών τάξεων. Έτσι κατέστη κατά τα Δεκεμβριανά όμηρος και το ’65 θύμα της παλατιανής συνομωσίας. Με τα μισά του βήματα, τα μπρος- πίσω του έβαλε το κεφάλι του στην καρμανιόλα και τράβηξε και το σκοινί. Ο κομμουνιστοφάγος των Δεκεμβριανών αποκαθάρθηκε εν μέρει φυσικά, ως ο «Γέρος της Δημοκρατίας».
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει τις ικανότητες του παππού του. Αλλά έχει τις ίδιες αντιφάσεις και τον τυχοδιωκτισμό. Ουδέποτε εμπιστεύθηκε ούτε το κόμμα του, ούτε τα πλέον ριζοσπαστικά στρώματα, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ. Ακόμα χειρότερα, δεν άντεξε ποτέ, γνήσια πολιτικοποιημένους και με παρρησία συντρόφους γύρω του. Μετά από λίγο καιρό, αναδιπλωνόταν σε κηπουρούς και σε δεξιούς. Αναφερθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο. Επιπλέον όμως όλων αυτών και σε συνέχεια όλων αυτών, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε επιλέξει και άλλους συμμάχους. Είχε συμμαχήσει με το ΔΝΤ (νομίζοντας ίσως ότι ήταν το ΔΝΤ του Στρος Καν, ενώ ήταν απλώς το ΔΝΤ με τον Στρος Καν) όπως και αργότερα με Καρατζαφέρη, Παπαδήμο και λοιπούς. Έπαιξε το παιχνίδι της διεθνούς ολιγαρχίας, η οποία τον κατέστησε όμηρό της. Τον χρησιμοποίησε και τον πέταξε, διότι όπως και ο παππούς του ήθελε να έχει έναν αυτόνομο ρόλο, καθώς και γιατί εφθάρη. Σε αντίθεση όμως με τον παππού του, όταν θα μπορούσε να υπερασπιστεί την δημοκρατία απέναντι στους διεθνείς και εγχώριους κύκλους δεν τόλμησε όσα είχε τολμήσει εκείνος. Τον δρόμο του Γιώργου, αντί για τον δρόμο του Γεωργίου, λίγα χρόνια μετά θα ακολουθούσε και ο Αλέξης Τσίπρας.
Μετά την ήττα του στον δεύτερο γύρο των εκλογών του ΚΙΝΑΛ ίσως και να τελειώνει ο «υπαρκτός Παπανδρεϊσμός». Σίγουρα τελειώνει η αυταπάτη περί ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ μέσα από αυτές τις απίθανες εκλογικές διαδικασίες του 3εύρου και του «είδα φως και μπήκα». Ο κόσμος ο οποίος ψήφισε είναι ηλικιακά μεγαλύτερος (ενώ η νεολαία βασικά απουσιάζει), κατατρύχεται από έναν αντι-ΣΥΡΙΖΑ οπαδισμό και (κρυφο-)κοιτάζει προς τον Μητσοτάκη. Άλλωστε, ελάχιστα ο ίδιος ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπάθησε να κρύψει την αγάπη της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη προς το πρόσωπό του.
Επίσης ο κόσμος ο οποίος προσήλθε στις κάλπες του ΚΙΝΑΛ είναι ένας κόσμος σε (λογικό και κατανοητό) αδιέξοδο. Πολιτική συζήτηση δεν έχει διεξαχθεί σε κανένα τμήμα του κέντρου και της αριστεράς εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια. Αρχές πολιτικές δεν υπάρχουν. Κάτι κοινοτοπίες περί «ευρωπαϊσμού» και πάλης κατά του «λαϊκισμού». Θα ψηφίσει επομένως οποιονδήποτε του υπόσχεται δικαίωση του οπαδισμού του. «Εμείς δεν φύγαμε ποτέ»: Θα μπορούσε να το διατρανώνει με περηφάνεια κάθε οργανωμένος της Θύρας 4, 13 κλπ. Όχι μέλος κόμματος με πολιτική συνείδηση.
Ο ίδιος ο νέος πρόεδρος-αρχηγός, υπερηφάνως δηλώνει σοσιαλδημοκράτης, κάτω από το κάδρο του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος δήλωνε: «Η Σοσιαλδημοκρατία έχει τόση σχέση με τον σοσιαλισμό, όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο». Βεβαίως ο νέος πρόεδρος κάποτε δήλωνε στα camping της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ «είναι τιμή του ελληνικού λαού, που τον κυβερνάει ο Κώστας Σημίτης».
Ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ θα αποδειχτεί πολύ αποτελεσματικός απέναντι στους αντιπάλους του μέσα στο κόμμα. Θα τους σαλαμοποιήσει και θα τους πετάξει έξω. Καλά θα τους κάνει, εδώ που τα λέμε. Θα κληθεί όμως να κολυμπήσει και στην ανοιχτή θάλασσα της πολιτικής ζωής, όπου απαιτείται σχέδιο. Και εκεί θα τα βρει σκούρα, οπότε θα προσφύγει στις φιλόξενες αγκαλιές της εγχώριας ολιγαρχίας. Η τελευταία θα προσπαθήσει να τον χρησιμοποιήσει για να διεμβολίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλλον δε θα τα καταφέρει – σε αυτό ο Γιώργος Παπανδρέου θα τα πήγαινε καλύτερα.
Η εγχώρια ολιγαρχία όμως έχει τον «ήλιο» στο τσεπάκι. Σε μεγάλο βαθμό τον είχε και πριν. Σήμερα πάντως ολοκληρώνει τον έλεγχο του χώρου. Όχι με ρεσάλτο, αλλά από μέσα. Η φράξια εκσυγχρονισμού- Βενιζέλου-Σαμαρά και πλέον Μητσοτάκη, επανέκαμψε. Μπορεί να τον κάνει αυτόν τον ήλιο (ο οποίος παραμένει βασιλεμένος) συγκυβέρνηση, καταλύτη οικουμενικής ή αντάρτικο έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Να μην ξεχνούμε άλλωστε, πως η επόμενη κυβέρνηση έχει μνημόνιο μπροστά της.
Ο λαός έχει μπροστά του ανήφορο και οι σοσιαλιστές έχουν έρημο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, δημοσκοπικό μήνα του μέλιτος. Ο Γιώργος Παπανδρέου την πολιτική μοναξιά. Ο Αλέξης Τσίπρας ασύγγνωστη και απερίσκεπτη ανακούφιση στην μιζέρια του (κατά πολύ) δεύτερου. Η εγχώρια ολιγαρχία, εφεδρείες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συμμάχους. Ο καθένας πορεύεται τον δρόμο του.
