Η Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ δημοσίευσε στις 6 Δεκεμβρίου 2021 την απόφασή της όσον αφορά την ατομική προσφυγή του αντιρρησία συνείδησης Λάζαρου Πετρομελίδη, κρίνοντας ότι υπήρξαν πολλαπλές παραβιάσεις του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ΔΣΑΠΔ).
Σύμφωνα με την Απόφαση, το ελληνικό κράτος έχει υποχρέωση να παρέχει στον Λάζαρο Πετρομελίδη αποτελεσματική επανόρθωση και συνεπώς πλήρη αποκατάσταση η οποία θα πρέπει να περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη διαγραφή του ποινικού του μητρώου, την επιστροφή όλων των ποσών που έχει καταβάλει ως πρόστιμα (δηλ. χρηματικές ποινές αντί φυλάκισης) και την παροχή αποζημίωσης.
Συνολικά, από το 1992 έως και το 2014 ο Λάζαρος Πετρομελίδης καταδικάστηκε πέντε φορές για ανυποταξία, βρέθηκε υπό κράτηση σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις και κατέβαλε δύο χρηματικές ποινές αντί φυλακίσεων.
Η Διεθνής Αμνηστία υιοθέτησε επανειλημμένα τον Λάζαρο Πετρομελίδη ως κρατούμενο συνείδησης και διεξήγαγε μακροχρόνια εκστρατεία για τον τερματισμό των παραβιάσεων εις βάρος του και εις βάρος όλων των αντιρρησιών συνείδησης.
Με την πρόσφατη απόφασή της, η Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ έκρινε ότι στην υπόθεση του Λάζαρου Πετρομελίδη υπήρξαν παραβιάσεις:
Του άρθρου 18, παρ. 1. του ΔΣΑΠΔ, περί ελευθερίας σκέψης, συνείδησης και θρησκείας, καθώς η ελληνική πολιτεία δεν του παρείχε δυνατότητα ως αντιρρησία συνείδησης για μια εναλλακτική υπηρεσία που να μην είναι τιμωρητική και να μη συνιστά διάκριση.
Του άρθρου 9, παρ. 1. του ΔΣΑΠΔ περί αυθαίρετης κράτησης, για τις περιπτώσεις που στερήθηκε την ελευθερία του είτε ως προφυλακισμένος είτε έπειτα από καταδίκη.
Του άρθρου 14, παρ. 7 του ΔΣΑΠΔ, λόγω παραβίασης της αρχής ne bis in idem, δηλαδή επανειλημμένης τιμωρίας για το ίδιο αδίκημα.
Του άρθρου 12 παρ. 2 του ΔΣΑΠΔ, όσον αφορά μακροχρόνια απαγόρευση εξόδου από τη χώρα εξαιτίας των διώξεων και καταδικών για ανυποταξία, ως αποτέλεσμα θεμιτής άσκησης του δικαιώματός του στην αντίρρηση συνείδησης.
Περαιτέρω, η Επιτροπή επανέλαβε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αναθεωρήσει τη νομοθεσία της ώστε να διασφαλίσει αποτελεσματικά το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης, για παράδειγμα, παρέχοντας τη δυνατότητα για εναλλακτική υπηρεσία η οποία να μην είναι τιμωρητική και να μη συνιστά διάκριση.
ΠΗΓΗ: Left.gr
