Η επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη θα έχει πολλές αναγνώσεις. Συνιστά μια εξέλιξη που δεν είναι ορατές όλες οι επιπτώσεις της.

Υπάρχει μία πρώτη, προφανής και θετική κατά την άποψή μου πλευρά. Ένας νέος πολιτικός, με διαδρομή στο κόμμα του, αλλά χωρίς οικογενειακή εκλογική παράδοση, αναδείχθηκε αρχηγός, νικώντας ένα από τα πιο ιστορικά ονόματα της ελληνικής πολιτικής.

Η επίκληση ενός γυμνού ονόματος (nomina nuda tenemus, για να θυμηθούμε τον Ουμπέρτο Έκο) από το περιβάλλον του Γιώργου Παπανδρέου και μάλιστα για πολιτικές που μάλλον ήταν σε πλήρη αντίθεση με τις πολιτικές παρακαταθήκες του πατέρα του, κινητοποίησε έναν κόσμο και μάλιστα με φανατισμό. Όμως και αν ακόμα δεν ληφθεί υπόψη το σχετικό ηθικό ζήτημα ή θεωρηθεί πως δεν υπάρχει, τίθεται ένα ζήτημα πολιτικής νοοτροπίας. Πώς είναι δυνατόν σε δημοκρατικούς πολίτες να έχει τόσο μεγάλη ισχύ το ήθος των βασιλοφρόνων; Είναι γνωστό ότι η νοοτροπία να αναδεικνύονται γόνοι οικογενειών ταιριάζει σε βασιλόφρονες, και η σχετική παρατήρηση υπάρχει στα Πολιτικά του Αριστοτέλη (εκεί που αναφέρεται στο «βασιλευτόν πλήθος»).

Την ίδια στιγμή, ένας άλλος γόνος, ο Πρωθυπουργός, επίσης δοκιμάζεται, Όσο και αν καμώνονται στη ΝΔ ότι δεν τους αφορά, η ήττα του Γιώργου Παπανδρέου είναι ένα καμπανάκι. Τουλάχιστον.

Πρόβλεψη είναι σήμερα δύσκολο να γίνει. Ο Νίκος Ανδρουλάκης ως αρχηγός της εκσυγχρονιστικής πτέρυγας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ είχε την ευελιξία και την οξυδέρκεια το 2007 να ενταχθεί στον αγώνα τότε εναντίον της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος. Βεβαίως η μετέπειτα διαδρομή του δεν ήταν ριζοσπαστική, αλλά στην ηγεσία τα αντανακλαστικά του μπορεί να λειτουργήσουν.

Έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να είναι αυτό που αδυνατεί να γίνει ο Αλέξης Τσίπρας: Υποδοχέας της δυσαρέσκειας. Βεβαίως η κύρια δυσαρέσκεια από τη ΝΔ κινείται σε πλαίσια παραδοσιακά, δύσκολα προσεγγίσιμα από τον πολιτικό λόγο ενός πρώην εκσυγχρονιστή. Αλλά η ύπαρξη πολιτικού ανταγωνιστή στο κέντρο στενεύει τα περιθώρια ελιγμών του πρωθυπουργού.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσε ως τώρα να ενσωματώσει οργανικά τους πρώην ΠΑΣΟΚους που τον προσέγγισαν. Ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει με καχυποψία όχι τόσο τις μεταγραφές στελεχών (άλλωστε σε αυτές δεν έχει λόγο), αλλά την μαζική συμμετοχή κατώτερων στελεχών στις οργανώσεις του. Οι δημοκρατικοί πολίτες που δεν κατηχήθηκαν στον εθνομηδενισμό και στο… lgbt είναι περίπου ανεπιθύμητοι. Καλοί, αλλά μόνο ως εκλογική βάση, στο όνομα των αντιδεξιών (αντιακροδεξιών κατά βάση) επικλήσεων.

Αν όμως ο Αλέξης πάψει να είναι ο μόνος πολιτικός ανταγωνιστής του Κυριάκου και, κυρίως, αν το ΚΙΝΑΛ- ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη δείξει τάσεις ανόδου, το «είμαστε Πασόκοι» θα υπερισχύσει του «ψηφίζουμε Αλέξη εναντίον της δεξιάς». Και αυτό αν επιβεβαιωθεί ως τάση, μπορεί να γίνει χιονοστιβάδα.

Όλα αυτά βέβαια είναι σήμερα απλώς ένα σενάριο. Κυρίως όμως αυτό το ενδεχόμενο βρίσκεται στα χέρια του νέου προέδρου του ΚΙΝΑΛ. Διότι βασική προϋπόθεση είναι μια πολιτική τοποθέτηση του που θα κινηθεί σε μια κατεύθυνση επικοινωνίας με τον λαϊκό πατριωτισμό των Ελλήνων και την αναπτυσσόμενη και μη εκφραζόμενη κοινωνική διαμαρτυρία.

Το ερώτημα είναι αν ο Ανδρουλάκης θα παραμείνει απλώς Νίκος, ενώ πιθανόν έχει την ευκαιρία να γίνει Νικόλαος.