Τα διαβατήρια της νέας γενιάς μεταναστών, σφραγίζει η κυβέρνηση.
Αν απομακρυνθούμε από τη βουή της καθημερινότητας και των οξύτατων κοινωνικών προβλημάτων, θα μπορέσουμε να ακούσουμε ξεκάθαρα την κραυγή των παιδιών.
Κυρίως τα μεγαλύτερα παιδιά του Δημοτικού.
Όχι αυτά που μέσα στην αθωότητα και τον αυθορμητισμό των πρώτων τάξεων του Δημοτικού σχολείου, απαντώντας στο ερώτημα τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις σε κοιτάζουν και με σιγουριά σε πληροφορούν, αφοπλιστικά: «ασθενοφόρος», «αεροπλάνος» ή «Μπάτμαν», αλλά τα παιδιά των δύο κρίσεων.
Τα παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού, η γενιά που σαν το αυγό στα δύο λιθάρια στριμώχτηκε ανάμεσα δύο κρίσεις στην πιο ευαίσθητη ηλικία και ζει τις τραγικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των μνημονίων και της υγειονομικής κρίσης.
Ίσως για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, οι δάσκαλοι συζητώντας μέσα στην τάξη με τα παιδιά αυτά σχετικά με τον επαγγελματικό δρόμο που θα ήθελαν να ακολουθήσουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με μαθητές οι οποίοι δεν αναφέρονται μόνο στο επάγγελμα αλλά και στη χώρα όπου θέλουν να το ασκήσουν!
Η εποχή των απαντήσεων του τύπου: «Γιατρός». «Δικηγόρος». «Μηχανικός», έχει παρέλθει.
Πλέον οι εκπαιδευτικοί διαπιστώνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις ο επαγγελματικός δρόμος διασταυρώνεται με τη… λεωφόρο της μετανάστευσης: «Ιστορικός στη Νέα Υόρκη». «Μηχανικός αεροσκαφών στη Γερμανία» ή «Χορεύτρια στο Παρίσι».
Πού οφείλονται αυτές οι απαντήσεις;
Στον υπερβάλλοντα ρομαντισμό της ηλικίας;
Στη φαντασία;
Στην παγκοσμιοποίηση, η οποία περιόρισε τις αποστάσεις;
Μάλλον όχι.
Τα παιδιά ζουν στην ίδια κοινωνία με τους ενήλικες και μεταφέρουν τα βιώματά τους στο σχολικό περιβάλλον.
Δεν μπορούν να εξηγήσουν τι σημαίνει «βίαιη φτωχοποίηση των εργαζομένων», μπορούν όμως να το ζήσουν βλέποντας την αγωνία των γονιών τους.
Δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την «αγοραστική δύναμη των μισθών», μπορούν όμως να διαπιστώσουν ελλείψεις σε βασικά καταναλωτικά αγαθά μέσα στο σπίτι τους.
Δεν μπορούν να αναλύσουν την «κοινωνία του ενός τρίτου», όμως αντιλαμβάνονται ότι κάποιοι (λίγοι) συνομήλικοι τους έχουν πολλά περισσότερα παιχνίδια ή ρούχα , ενώ κάποιοι άλλοι (αρκετοί) πολύ λιγότερα.
Αδυνατούν να αναλύσουν τους μακροοικονομικούς όρους, ζουν όμως κι αυτά την εξαιρετικά δύσκολη οικονομία της καθημερινότητας, η οποία ακυρώνει με τα απαγορευτικά «μη» και τα «δεν» των γονιών τους, παιδικές ανάγκες, επειδή λείπουν τα χρήματα.
Χάνουν φίλους που έφυγαν για το εξωτερικό με τους γονείς τους, χωρίς να έχουν καμία απολύτως τριβή με τα παραπονεμένα τραγούδια για την μετανάστευση του Στέλιου Καζαντζίδη. Έτσι μαθαίνουν την μετανάστευση.
Βλέπουν, ακούν, βιώνουν, αισθάνονται.
Ότι κάτι, δεν πάει καλά στη χώρα.
Το παιχνίδι, δεν έχει πλάκα.
«Κυνηγητό» από την εφορία, «κρυφτό» με τις τράπεζες, «μήλα» απλησίαστα μετά τις ανατιμήσεις, η καθημερινότητα «παιχνίδι επιβίωσης», χωρίς κρυφά όπλα και μπόνους για τον παίχτη και ο Άγιος Βασίλης άφαντος (ίσως με μειωμένη σύνταξη)…
Φυσικά δεν γνωρίζουν πολλά ή και απολύτως τίποτα σχετικά με τις «μικροδουλειές» (mini jobs) στη Γερμανία, τη «Μεγάλη παραίτηση» (big quit) στις ΗΠΑ ή το «lie flat» («είμαι ξαπλωμένος») της Κίνας.
Την εργασιακή χύτρα, δηλαδή, που τινάζει το καπάκι.
Αυτό που αισθάνονται, είναι ότι η μελλοντική εργασία τους και η μετανάστευση σε άλλη χώρα, ταυτίζονται.
Όσο για τον «σχολικό μικρόκοσμο» για τους ενήλικες, αλλά κόσμο ολόκληρο για τα πιτσιρίκια, οι παθογένειες είναι παραπάνω από ορατές. Είναι καθημερινό βίωμα.
Ελλείψεις, κενά, διοικητικά και οργανωτικά προβλήματα, δάσκαλοι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Τα παιδιά, μπορούν να πάρουν μια -πικρή κάποιες φορές- γεύση του κόσμου μέσα από το youtube («σύγχρονο Θουκυδίδη», το έχουν αποκαλέσει κάποιοι) για το τι συμβαίνει και το τι έρχεται.
Και τότε αφού αναρωτηθούν γιατί ενώ έχουν υπολογιστή στο σπίτι, δεν έχουν θέρμανση (διότι ο υπολογιστής αποκτήθηκε όταν ο μπαμπάς και η μαμά είχαν χρήματα, ενώ σήμερα δεν έχουν για πετρέλαιο), θα δουν αυτό που το ΠΑΜΕ χαρακτήρισε «σαπίλα και εξευτελισμό της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης».
Ένα βίντεο από τις ΗΠΑ για το που οδηγεί η πλήρης διάλυση της Δημόσιας Εκπαίδευσης, με δασκάλους, σαν σύγχρονους γελωτοποιούς -μονομάχους να κυλιούνται στο πάτωμα για λίγα δολάρια προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των σχολείων τους από μια δωρεά 5000 δολαρίων:
Και μόλις παρακολουθήσουν το βίντεο, ίσως καταλάβουν ότι ο μοναδικός «πολίτης του κόσμου» είναι οι δραματικές συνέπειες του καπιταλισμού.
