Ας μας επιτραπεί ένα σύντομο σχόλιο υπό την σκιά των 20.000 κρουσμάτων (ίσως 30.000 πλέον) και ενώ ο Πρωθυπουργός αναγκάζεται να διακόψει το μακρύ Σαββατοκύριακό του στην Ήπειρο, ψάχνοντας για «μέτρα» που θα θυμίζουν μέτρα: ίσως πρέπει να σκεφτούμε ότι η καλύτερη απάντηση στην αύξηση των μολύνσεων είναι να μην κάνουμε τίποτα το ιδιαίτερο. Ίσως με άλλα λόγια το καλύτερο μέτρο είναι τα «μη-μέτρα».
Να εξηγηθούμε: πρώτον, δεν είναι καθόλου σαφές αν οι περισσότερες μολύνσεις σηματοδοτούν επιδείνωση της νόσου ή αντιθέτως το πέρασμα από την πανδημία στην ενδημικότητα και σε ηπιότερη νόσηση τελικά, όπως κάποιες μελέτες υποδεικνύουν. Αν αυτό συμβαίνει, τότε η επικράτηση της Όμικρον ίσως δεν πρέπει να εμποδιστεί αλλά να επιτραπεί, ώστε να εκτοπίσει σοβαρότερες παραλλαγές. Δεν παριστάνουμε τους ειδικούς, αλλά μήπως πρέπει να μελετηθεί αυτό το ενδεχόμενο, προτού τρέξουμε να υιοθετήσουμε διάφορες ανοησίες, τις οποίες ξανά και ξανά εφαρμόζουμε, ρημάζοντας κλάδους της οικονομίας;
Δεύτερον, τα κρούσματα της 28ης Δεκεμβρίου διαπιστώθηκαν σε υπερπολλαπλάσια τεστ ως προς τις προηγούμενες μέρες – για την ακρίβεια σε 555.060. Άρα έχουμε θετικότητα 3,9%, ενώ την προηγούμενη ημέρα, όπως και όλες τις προηγούμενες, ο λόγος εξαιτίας του οποίου είχαμε λιγότερα καταγεγραμμένα κρούσματα ήταν απλώς τα λιγότερα τεστ. Π.χ. την 27η Δεκεμβρίου αναφέρθηκαν 9284 θετικά τεστ επί συνόλου 95.000 τεστ, άρα ο βαθμός θετικότητας υπολογίζεται στο 10%.
Κοινώς, το καλύτερο μέτρο είναι τα πολύ περισσότερα, δωρεάν τεστ για όλους. Τόσο απλό και τόσο φτηνό για την οικονομία μας σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα.
Τρίτο και σημαντικότερο ίσως: οι μανιχαϊστικοί διαχωρισμοί, η γενίκευση του διάχυτου φόβου και τα «μέτρα ηλιθίων» (όπως τα έχουμε χαρακτηρίσει και σε προηγούμενο άρθρο) έχουν ξεπεράσει τα όριά τους. Αντί για νέα διοικητικά πρόστιμα τα οποία θα συνοδεύουν τα «νέα», παλαιά «μέτρα», ίσως πρέπει να εμπιστευθούμε τους εαυτούς μας. Όλοι ξέρουμε ότι πεθαίνει κόσμος τόσο λόγω της πανδημίας, όσο και λόγω του ότι δεν έχουμε επαρκές σύστημα υγείας. Ξέρουμε παρεμπιπτόντως και τους υπευθύνους για όλα αυτά.
Μήπως λοιπόν να σκεφτεί η κυβέρνηση και να πράξει το πιο έντιμο και απλό; Τα δεδομένα είναι γνωστά σε όλους, όπως και ότι για ένα απροσδιόριστο διάστημα θα ζούμε μαζί με τον ιό. Όποιος θέλει από τις πιο ευάλωτες ηλικίες, θα πρέπει με τρόπους που υπάρχουν να υποστηριχθεί εφόσον επιλέξει να αποστασιοποιηθεί κοινωνικά. Η υπόλοιπη οικονομία μπορεί να μείνει ορθάνοιχτη, χωρίς κανέναν διοικητικώς επιβαλλόμενο περιορισμό, ενώ παράλληλα θα πρέπει να υποστηριχθεί λόγω της μειωμένης κίνησης και να επεκταθεί εκεί που είναι εφικτό η τηλεργασία. Είμαστε κατά βάση μια κοινωνία ενηλίκων. Αν έχουμε το δικαίωμα (και την «ατομική ευθύνη»…) να ψηφίζουμε ακόμα και μια κυβέρνηση όπως η σημερινή, προφανώς έχουμε δικαίωμα να αποφασίζουμε το να θα βγούμε έξω ή όχι, γνωρίζοντας ότι κινδυνεύουμε να πεθάνουμε.
