Είμαστε κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο 24 ώρες το 24ωρο, χωρίς καμία ελευθερία κινήσεων. Μπορείς να δεις από το παράθυρο. Οι άνθρωποι συνεχίζουν τη ζωή τους…και αυτό είναι βασανιστήριο για εμάς. Ξέρετε, το μόνο που θέλουμε είναι το ίδιο πράγμα που κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι. Αλλά χωρίς λόγο αυτό το δικαίωμα μας αφαιρεθεί εδώ και εννέα χρόνια. Το φαγητό είναι απαίσιο και ως επί το πλείστον μη βρώσιμο. Μερικές φορές υπάρχουν υπάρχουν σκουλήκια, κάποιες φορές είναι άλλα έντομα. Μερικές φορές μυρίζει τόσο άσχημα… Και πολλές φορές μας προκαλεί διάρροια και πόνους στο στομάχι.
Ισμαήλ Χουσεΐν, πρόσφυγας κρατούμενος «ενός δωματίου» στο Melbourne’s Park Hotel.
Σε μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες για ανάδειξη των απάνθρωπων συνθηκών στις οποίες διαβιούν πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης της Αυστραλίας έχει αναχθεί η υπόθεση του παγκοσμίου φήμης τενίστα Νόβακ Τζόκοβιτς (Novak Djokovic), ο οποίος βρίσκεται για τρίτη ημέρα στο Melbourne’s Park Hotel, γνωστό και ως εναλλακτικός τόπος κράτησης (Alternative Place of Detention – APOD) για πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, που έγινε ευρέως γνωστό ως «ξενοδοχείο για τον περιορισμό της πανδημίας».
Στην πραγματικότητα ωστόσο, το κέντρο αποτελεί μέρος της αντιπροσφυγικής πολιτικής της Αυστραλίας, και ένα από τα πολλά σημεία κράτησης αιτούντων άσυλο, οι οποίοι εν τέλει αναγνωρίστηκαν επισήμως ως πρόσφυγες και μεταφέρθηκαν «για ιατρικούς λόγους» σε κέντρα στην ηπειρωτική Αυστραλία όπου διαβιούν σε απάνθρωπες συνθήκες.
«Είναι η στιγμή που ο κόσμος μπορεί να δει πώς μας φέρονται» ανέφερε σε επιστολή του προς στο Al Jazeera ο Τζαμάλ, πρόσφυγας και κρατούμενος στο Park Hotel επί ένα χρόνο, ο οποίος έφτασε στην Αυστραλία με πλοίο το 2013 και το καθεστώς του παραμένει άλυτο περισσότερα από οκτώ χρόνια μετά την άφιξή του. Κατά το ίδιο δημοσίευμα, πολλοί από τους πρόσφυγες στο ξενοδοχείο όπου τώρα βρίσκεται ο τενίστας κρατούνται εκεί για σχεδόν τρία χρόνια, αφού τους αρνήθηκαν επ’ αόριστον τη βίζα για την Αυστραλία, επειδή έφτασαν στη χώρα με πλοίο.
Σημειώνεται ότι η συγκεκριμένη πολιτική έρχεται ως συνέχεια μιας σειράς συμφωνιών που συνήψε το 2013 η αυστραλιανή κυβέρνηση με τους γείτονές της στον Νότιο Ειρηνικό, το Ναουρού και την Παπούα Νέα Γουινέα, για τη σύλληψη τυχόν αιτούντων άσυλο που φτάνουν με βάρκα, απαγορεύοντας παράλληλα στους πρόσφυγες να εγκατασταθούν μόνιμα στην Αυστραλία.
«Το μήνυμά μου προς αυτόν είναι να μιλήσει… και να ενθαρρύνω άλλους ανθρώπους, άλλες χώρες, τη χώρα του και κάθε ένα από τα μέσα ενημέρωσης να συνεχίσουν να μιλούν για εμάς», είπε ο Αμίν, ένας Άραβας πρόσφυγας από το Ιράν που κρατείται σε άλλο κέντρο κράτησης στο Μπρίσμπεϊν, υπογραμμίζοντας ότι ο Τζόκοβιτς έχει τώρα την μοναδική ευκαιρία να βοηθήσει τους πρόσφυγες να πολεμήσουν για την ελευθερία τους.
«Η αβεβαιότητα μας σκοτώνει»
Σύμφωνα με τον Τζαμάλ, το μόνο μέρος του κτιρίου που έχει ανοιχτό χώρο είναι ο χώρος καπνίσματος, «ο οποίος είναι επιβλαβής για το σώμα μας, επομένως είμαστε κλειδωμένοι μέσα στους τοίχους. Το ίδιο το ξενοδοχείο έχει μυρωδιά, μερικές φορές η μυρωδιά γίνεται τόσο χειρότερη που δεν μπορείς να αναπνεύσεις», ανέφερε στην επιστολή του.
Με πιάνει ασφυξία, δεν μπορώ να αναπνεύσω. Λόγω του «αόριστου» χρονικού πλαισίου της κράτησης, ο καθένας μας έχει αναπτύξει κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, τάσεις αυτοτραυματισμού και αυτοκτονικότητα.
«Η αβεβαιότητα είναι αυτό που μας σκοτώνει», σημείωσε ο Χουσεΐν προσθέτοντας πως «δεν ξέρουμε πόσο καιρό πρέπει ακόμη να περιμένουμε. Μερικές φορές ακόμη και εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν είναι μέρα ή νύχτα. Είμαι απλώς ξαπλωμένος στο κρεβάτι.»
Ακόμη και πριν φτάσουν στο ξενοδοχείο, οι πρόσφυγες ήδη υφίστανται κακομεταχείριση, σύμφωνα με την Άλισον Μπάτισον (Alison Battisson), επικεφαλής του τμήματος Human Rights for All, η οποία εκπροσωπεί αρκετούς από τους πρόσφυγες που κρατούνται στο Park Hotel.
«Βρίσκονται σε ένα φορτηγάκι χωρίς σήμανση με καλυμμένα παράθυρα… έτσι φτάνουν όλοι στο Park Hotel. Χωρίς προσωπικά αντικείμενα ή φάρμακα, και συχνά χωρίς κανένα μέσο επικοινωνίας», ανέφερε η ίδια στο Al Jazeera.
Τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, ορισμένα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορονοϊού εντοπίστηκαν στο κέντρο, με αποτέλεσμα ο ιός να μεταδοθεί σε περισσότερους από τους μισούς πρόσφυγες που διαμένουν στον χώρο.
Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα των τελευταίων χρόνων. Σκεφτόμουν ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας λόγος εξαιτίας του οποίου μπορεί να πεθάνω χωρίς να χρειαστεί να βλάψω τον εαυτό μου. Αλήθεια, έτσι ακριβώς μισώ αυτό το μέρος, έτσι ακριβώς σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Το μόνο που ήθελα είναι να δοθεί ένα τέλος σε αυτόν τον πόνο και δεν ήθελα να κάνω κακό στον εαυτό μου.
Ένας σκληρός, αργός θάνατος
Πρόσφυγας που κρατείται στο Μπρίσμπεϊν, περιέγραψε στο Al Jazeera την κατάστασή του με τους όρους «σκληρότητα, βασανιστήρια μέχρι θανάτου και ένας αργός θάνατος» καθώς ικέτευε τον Τζόκοβιτς για βοήθεια.
«Δεν ξέρεις το μέλλον σου, δεν έχεις ιδέα πόσο καιρό θα μείνεις υπό κράτηση και κανείς δεν θα απαντήσει στις ερωτήσεις σου. Σκέφτεσαι κάθε μέρα: Τι έκανα λάθος;»
Από την Πέμπτη, που ο τενίστας μεταφέρθηκε στο Park Hotel, πλήθος έχει συγκεντρωθεί και διαμαρτύρεται για την κράτησή του, το υπουργείο Εξωτερικών της Σερβίας προχώρησε σε «προφορική διαμαρτυρία» και η οικογένειά του καταφέρθηκε δριμύτατα κατά της κυβέρνησης, χαρακτηρίζοντάς τον ως «κρατούμενο» στο αυστραλιανό σύστημα.
«Το θέμα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις με πρωτοσέλιδα σε όλα τα μέσα ακόμη και με διατλαντικές ειδήσεις. Κι όμως, η αυθαίρετη κράτηση ανθρώπων και η αφαίρεση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των παιδιών, για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν ήταν ποτέ πρωτοσέλιδο» υπογραμμίζει ο μουσικός και συνήγορος των προσφύγων Ντον Μπάρινγκτον (Dawn Barrington).
Η επικεφαλής του Human Rights For All χαρακτήρισε τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει γύρω από το πρόσωπο του Τζόκοβιτς ως την «τέλεια ευκαιρία» για την αυστραλιανή κυβέρνηση προκειμένου να «αλλάξει πορεία και να δημιουργήσει ένα πολύ πιο ανθρώπινο καθεστώς μετανάστευσης και κράτησης», προτείνοντας «ένα μοντέλο που δεν θα κοστίζει δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο για την κράτηση ανθρώπων που δεν αποτελούν απειλή για την Αυστραλία, και που σε πολλές περιπτώσεις προσπαθούν ενεργά να εγκαταλείψουν την Αυστραλία για μια ασφαλή τρίτη χώρα».
Ωστόσο για πολλούς από τους πρόσφυγες που κρατούνται από το αυστραλιανό καθεστώς είναι μάλλον πολύ αργά, καθώς φέρουν ήδη σωματικές και ψυχικές βλάβες από τις καταστάσεις στις οποίες καλούνται να αντεπεξέλθουν επί σειρά ετών.
«Τώρα έχω υπέρταση. Έχω διαβήτη, έχω πρόβλημα με το συκώτι. Υπάρχουν πράγματα με τα οποία πρέπει να ζήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου, που δεν είχα πριν έρθω εδώ. Σας παρακαλώ αφήστε μας να φύγουμε, πριν αποτελειωθούμε» ζήτησε μέσω του Al Jazeera ο Χουσεΐν απευθύνοντας έκκληση προς την αυστραλιανή κυβέρνηση.
«Είμαστε στο τέλος της διαδρομής. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε άλλο. Δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλο. Είμαστε πολύ κουρασμένοι. Ας είμαστε ελεύθεροι».
