Γίνεται όλο και πιο οδυνηρό να γράφει κανείς για τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα, στο μέτρο που δεν είναι παρά οι εκδηλώσεις – στους πιο διαφορετικούς τομείς – μιας συνεχιζόμενης βαθύτατης κρίσης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, του κράτους, του ελληνικού έθνους, κατά τη γνώμη μας της σοβαρότερης και καθολικότερης τους δύο αιώνες της – τύποις τουλάχιστον – κρατικής ανεξαρτησίας μας.
Είναι επίσης οδυνηρό να γράφει κανείς για τα «λάθη» της πολιτικής, γιατί εύκολα καταλαβαίνει ότι τέτοια «λάθη» είναι τόσο εξωφρενικά που δεν μπορεί να είναι λάθη. Θα ήταν αδύνατο να γίνουν αν η ελληνική πολιτική τάξη είχε ένα ελάχιστο έστω, πραγματικό ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στη χώρα που οι Έλληνες πολιτικοί διοικούν ή θέλουν να διοικήσουν ή να την αντιπροσωπεύσουν. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους.
Εκτός από οδυνηρό είναι και πολύ δύσκολο να γράψει κανείς. Κινδυνεύει να μην τον πιστέψουν, τόσο εξωφρενικά είναι αυτά που συμβαίνουν. Αφήστε που, μαζί με την «αγορά», τον «δήμο», την «κοινωνία», το «έθνος», αποσυντίθεται, εξαφανίζεται, το ίδιο το πλαίσιο αναφοράς που προϋποθέτει μια «εθνική συζήτηση», παραμορφώνονται ακόμα και τα ίδια τα γεγονότα. Η κοινωνία διασπάται και αντικαθίσταται από διάφορες φυλές φανατικών, με τη δική τους παραλλαγή εκάστη συνήθως fake αληθειών, που δεν διαλέγονται μεταξύ τους. Τέλος πάντων γράφουμε ελπίζοντας ότι σε κάτι ωφελεί να συντηρούμε και να προστατεύουμε όσα στοιχεία συνείδησης και αλήθειας παραμένουν ζωντανά στη συνείδηση της κοινωνίας. Ίσως κάποια στιγμή να χρησιμεύσουν σε κάποια αφύπνιση και κάποια δράση.
Σε προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στο ναυάγιο του σχεδίου του EastMed που, μαζί με την αναζήτηση υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και τις τριμερείς υποτιθέμενες συνεργασίες με την Κύπρο, υπήρξε η νέα «Μεγάλη Ιδέα» των Ελλαδιτών και Κυπρίων ιθυνόντων την περασμένη δεκαετία, καθ’ υπαγόρευσιν βέβαια του άξονα ΗΠΑ – Ισραήλ. Λέμε υποτιθέμενες συνεργασίες με το Ισραήλ, διότι κανείς δεν μας έχει επιδείξει όχι ένα, αλλά μισό δείγμα κάποιου ωφέλους για την Αθήνα και τη Λευκωσία από όλα αυτά. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για συνεργασίες, πολύ περισσότερο στρατηγικές, αλλά μάλλον για μια σταδιακή «απορρόφηση» της Κύπρου και της Ελλάδας στον χώρο ενός «Μεγάλου Ισραήλ», με παράλληλη παροχή προσωπικών ανταλλαγμάτων στους πολιτικούς Κύπρου και Ελλάδας που οργανώνουν την υποδούλωση των δύο κρατών.
Εμείς δεν είμαστε αντίθετοι στην ανάπτυξη σχέσεων με το Ισραήλ. Είμαστε όμως αντίθετοι στην ακραία υποτέλεια που χαρακτηρίζει τις συναλλαγές των Κυπρίων και Ελλαδιτών πολιτικών, όλων των παρατάξεων, μαζί του.
Ο αγωγός που δεν θα γινόταν ποτέ
Για να ξαναγυρίσουμε στην υπόθεση του EastMed, το περίεργο δεν είναι το ναυάγιό του που άλλωστε προβλέψαμε ευθύς εξ αρχής σε σειρά άρθρων μας. Ο αγωγός δεν είχε καμία πιθανότητα να πραγματοποιηθεί. Πρώτον γιατί δεν έχει διαπιστωθεί η ύπαρξη κοιτασμάτων που να μπορούν να τον χρηματοδοτήσουν. Δεύτερο γιατί δεν είχε την πολιτική στήριξη της Ευρώπης και τη στρατιωτική του Ισραήλ και των ΗΠΑ, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τις απολύτως προβλέψιμες και εκδηλωθείσες τουρκικές αντιδράσεις. Τρίτον, γιατί δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να κατασκευασθεί ένας τέτοιος αγωγός χωρίς οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου από τις οποίες θα περάσει και ότι μπορεί να γίνει μια τέτοια οριοθέτηση.
Όλα τα σάιτ και οι περισπούδαστοι φιλοαμερικανοί, φιλοΝΑΤΟϊκοί και φιλοισραηλινοί «αναλυτές» της κακιάς ώρας που βομβάρδιζαν επί χρόνια τα μυαλά των Ελλήνων, σχεδόν μονοπωλώντας τη συζήτηση, και που τώρα είτε βυθίστηκαν σε αιδήμονα σιωπή είτε σε άσχετη λογοδιάρροια για το θέμα, μαζί και όλα τα κύρια ελληνικά και κυπριακά κόμματα, που υποστήριξαν τις ανοησίες του EastMed και τις ψήφισαν μάλιστα στη Βουλή, είτε δεν ήξεραν τι έλεγαν και τι έκαναν, είτε έλεγαν και έκαναν ότι τους έλεγαν να λένε και να κάνουν. Κρατήστε το συμπέρασμα γιατί θα σας χρειαστεί για να καταλάβετε εγκαίρως τι μας περιμένει μετά το ναυάγιο.
Δώσαμε μόνοι μας στην Τουρκία αυτά που διεκδικούσαμε
Το πράγμα όμως με τον EastMed είναι ακόμα πιο καταπληκτικό για έναν άλλο λόγο. ‘Εστω, ας υποθέσουμε ότι οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες υπολόγισαν λάθος, θεώρησαν ότι ο αγωγός μπορεί να γίνει και ότι υπάρχουν πιθανώς σημαντικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο, ανατολικά του συγκροτήματος του Καστελλόριζου, που αξίζει η Αθήνα να τα διεκδικήσει (κάτι που έως τώρα ουδείς, περιλαμβανομένων των τουρκικών ερευνών, δεν έχει επιβεβαιώσει – στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει κάτω από τον βυθό της περιοχής). Το λάθος θα ήταν τερατώδες, αλλά θα ήταν ακόμα λάθος. Εδώ όμως συνέβη το εξής καταπληκτικό. Ενώ η Αθήνα, ακολουθώντας αυτή την πολιτική, έφτανε, το καλοκαίρι του 2020, στα πρόθυρα αναμέτρησης με την Τουρκία, ταυτόχρονα παραχωρούσε στην Άγκυρα ότι διεκδικούσε στην Ανατολική Μεσόγειο, ερχόμενη με τον τρόπο αυτό στα πρόθυρα σύγκρουσης με την Τουρκία.
Πώς το έκανε αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη – Δένδια; Υπογράφοντας μια συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο, που απέδιδε σε ένα πολύ μεγάλο νησί, την Κρήτη, μοναχό του απέναντι στην ακτή της Αφρικής, μόνο 70% επήρεια στη διανομή των θαλασσίων ζωνών. Αν όμως η Ελλάδα αναγνώρισε μόνη της τόσο περιορισμένα δικαιώματα στην Κρήτη, εμμέσως πλην σαφώς, δέχτηκε ότι το Καστελόριζο, ένα μικρό νησάκι δίπλα σε έναν τεράστιο τουρκικό χερσαίο όγκο, δεν διαθέτει καμία επήρεια πέραν των χωρικών υδάτων του.
Επειδή όχι μόνο δεν υπάρχει λογική πίσω από τις ενέργειες αυτές, αλλά και ο παραλογισμός τους είναι εντελώς κραυγαλέος και έκδηλος, η μόνη εναπομένουσα ερμηνεία που εμείς μπορούμε να δώσουμε είναι δυστυχώς η συνήθης. Η ελληνική κυβέρνηση πήρε εντολή από την Ουάσινγκτον και την εφήρμοσε. Σημειωτέον ότι η ίδια ερμηνεία εξηγεί πολύ καλά – και είναι η μόνη που το εξηγεί – και το τι έπαθε ξαφνικά ο κ. Δένδιας και βγήκε στα καλά του καθουμένου, τον Απρίλιο του 2021, να δηλώσει σε σαουδαραβική εφημερίδα ότι η Ελλάδα, μετά από δέκα χρόνια φασαρίας για τα πετρέλαια της Ανατολικής Μεσογείου έπαυσε να ενδιαφέρεται. Προφανώς, η νεά κυβέρνηση Μπάιντεν, που διαδέχθηκε τον Ιανουάριο την κυβέρνηση Τραμπ – Νετανιάχου στην Ουάσινγκτον είχε άλλη άποψη για τα θέματα και της Ανατολικής Μεσογείου και των υδρογονανθράκων και ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών ενημερώθηκε και ευθυγραμμίστηκε, μετατρεπόμενος ξαφνικά από μαχητικό, εθνικόφρονα διεκδικητή υδρογονανθράκων που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του σε οικολόγο πράσινο.
Το καλοκαίρι του 2020 δεν υπήρχε όμως ακόμα κυβέρνηση Μπάιντεν. Υπήρχε ο κ. Πομπέο, νεοσυντηρητικός, στενός φίλος του κ. Νετανιάχου, πιο γεράκι και από τα γεράκια, γνωστός για την υπερήφανη δήλωσή του «Ψευδολογούσαμε, Εξαπατούσαμε, Κλέβαμε…». Και όπως όλα δείχνουν ο Πομπέο ήταν που μεσολάβησε ώστε να υπογραφεί η συμφωνία για την ΑΟΖ με το Κάιρο.
Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών κατάφερε μάλιστα με ένα σμπάρο πολλά τριγόνια:
– Διατήρησε με τη συμφωνία την ένταση στη Μεσόγειο, αφού η ‘Αγκυρα θεώρησε ότι παραβιάστηκε το μορατόριουμ Μητσοτάκη – Μέρκελ – Ερντογάν
– Έδωσε στη Γερμανία να καταλάβει, ακόμα μια φορά, ποιος κάνει κουμάντο στην ανατολική Μεσόγειο (όπως και ο Χόλμπρουκ στην κρίση των Ιμίων το 1996, όπως και οι Νούλαντ και Πάιατ το έκαναν με την Ουκρανία, το 2014)
– Και μοίρασε ατύπως τις θαλάσσιες ζώνες της ανατολικής Μεσογείου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας κατά τρόπο ευνοϊκό για την Τουρκία. ‘Όταν, κάποια στιγμή στο μέλλον, η Άγκυρα θα συμφιλιωθεί με τις ΗΠΑ, με αυτό ή με ένα άλλο καθεστώς, θα έχει λαμβάνειν τις θαλάσσιες ζώνες ανατολικά της γραμμής της μερικής οριοθέτησης με την Αίγυπτο, του 28ου μεσημβρινού, δηλαδή ανατολικά της Κρήτης και των Δωδεκανήσων. Γι’ αυτό και η ελληνική κυβέρνηση δεν προχωρά σε οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών με την Κύπρο, με την οποία εμείς μεν διαφωνούμε, αλλά θα έπρεπε εκείνη να το πράξει, αν ήταν συνεπής προς τις απόψεις της. Δεν το πράττει όμως διότι της το έχουν απαγορεύσει οι Αμερικανοί.
Αυτή είναι η τραγική κατάσταση στην οποία περιήλθαμε εξαιτίας της τυφλής εξάρτησης του ελληνικού πολιτικού (και μιντιακού) προσωπικού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από το Ισραήλ. Κοντέψαμε να φτάσουμε σε πόλεμο για να πάρουμε τα ελάχιστα από όσα ούτως ή άλλως θα δικαιούμαστε στην ανατολική Μεσόγειο, έχοντας στο μεταξύ ξυπνήσει όλες τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο που ο κ. Ερντογάν είχε κρατήσει εν υπνώσει επί δύο δεκαετίες σχεδόν και έχοντας ξεκινήσει έναν ανταγωνισμό εξοπλισμών που δεν θα σώσει την Ελλάδα από τουρκική εισβολή, θα δώσει τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία και τον ελληνικό λαό.
Καταστρέψαμε ταυτόχρονα τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και όλα τα εναλλακτικά κέντρα ισχύος παγκοσμίως και κάναμε εξαιρετικά επικίνδυνες για την εθνική μας ασφάλεια και απολύτως απαράδεκτες για κράτος που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του παραχωρήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Δεν τα λες ακριβώς επιτυχία αυτά.
