Όσο οι μέρες προχωρούν και η νεοψυχροπολεμική ένταση κλιμακώνεται, δύο δίδυμα χάσματα (προφανώς άλλης έντασης το κάθε ένα) αναδεικνύονται. Το πρώτο και το μείζον είναι μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Η Δύση φαίνεται διατεθειμένη να προσφέρει στην Ρωσία κατά το μέγιστο, ελάσσονες ρυθμίσεις: τοποθετήσεις οπλικών συστημάτων και ρυθμίσεις στο έδαφος επί της Ουκρανίας. Όλα αυτά θα ήταν ίσως αρκετά λίγα χρόνια πριν. Σήμερα ωστόσο, η ρωσική πλευρά θέτει κάτι διαφορετικό επί τάπητος. Μόνιμες, σταθερές εγγυήσεις, στο πλαίσιο συνθήκης, για μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ευρώπη.
Όσο η Δύση εμμένει στο πρώτο, στέλνει το μήνυμα στη Ρωσία περί παιχνιδιού καθυστερήσεων. Αυτό που ακριβώς φοβάται η Ρωσία. Στην πραγματικότητα, η Δύση δείχνει είτε να θέλει να ξεγελάσει, είτε ότι υποτιμά την ρωσική αντίδραση. Παρότι οι ανακοινώσεις και οι διαρροές περί επικείμενης ρωσικής επίθεσης ή δολιοφθορών δίνουν και παίρνουν, η στάση της Δύσης δεν δείχνει διάθεση για πραγματική διαπραγμάτευση – εκτός και αν αγνοούμε κάτι εντυπωσιακό. Όσο η καθυστέρηση παρατείνεται, ο πρόεδρος της Ρωσίας στριμώχνεται και ωθείται να δράσει. Η ρωσική οικονομία πλήττεται εν αναμονή του πολέμου, κάτι που θα συνεχίσει να οξύνεται όσο η προοπτική αυτή παραμένει ενεργή. Επίσης και πολιτικά, όσο η Ρωσία δεν προβαίνει σε κινήσεις πέραν του να συσσωρεύει στρατεύματα, απλώς θα επιταχύνει την ενίσχυση της Ουκρανίας και τον αντιρωσισμό της. Δεν πρόκειται μόνο για εικόνα αδυναμίας και όσα μια τέτοια συνθήκη μπορεί να προκαλέσει. Πρόκειται για διαδικασία αλλαγής του συσχετισμού επί του εδάφους, έστω εν μέρει.
Το ένα αυτό κενό συνεννόησης λοιπόν, ανοίγει το χάσμα και οξύνει την πιθανότητα σύγκρουσης.
Το δεύτερο κενό συνεννόησης, διαμορφώνεται μέσα στην Δύση, αν και ακόμα είναι ελεγχόμενο. ΗΠΑ, Βρετανία και «νέα Ευρώπη», κατά τον αλήστου μνήμης Ντόναλντ Ράμσφελντ, πλειοδοτούν στην κλιμάκωση (και με στρατιωτικούς όρους) της σύγκρουσης με την Ρωσία. Η Γαλλία και η Γερμανία δείχνουν να προκρίνουν μια διπλωματική προσέγγιση ή τουλάχιστον την αποφυγή της στρατιωτικοποίησης. Μάλιστα, η Γαλλία τις τελευταίες μέρες επιχειρεί να σταθεί στο προσκήνιο της υπόθεσης αυτής, ενώ μέχρι πριν λίγο έδειχνε παντελώς απούσα. Μέσα στην ήδη συρρικνωμένης σημασίας Ε.Ε., η Γαλλία έδειχνε να είναι ο τριτοκλασάτος εταίρος πίσω όχι μόνο από την Γερμανία αλλά και από τα νεότερα κράτη-μέλη. Βρισκόμαστε φυσικά μακριά από μια εσωτερική διάσπαση της Νατοϊκής πλευράς, ωστόσο, όσο τα πράγματα «ζορίζουν» οικονομικώς και στρατιωτικώς, οι ρωγμές έρχονται στην επιφάνεια.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ πιέζεται σε μικρότερο βαθμό από τον Ρώσο ομόλογό του, ωστόσο ούτε αυτός είναι εντελώς αμέριμνος. Ιδίως, κοιτώντας το τι συμβαίνει ανάμεσα στην Ταϊβάν και στην Κίνα έχει πολλούς λόγους να σκέφτεται την πιθανότητα συντονισμένης εξωτερικής πίεσης προς τις ΗΠΑ από τον αντίπαλο υπό διαμόρφωση ευρασιατικό άξονα, ενώ ο πληθωρισμός κατατρώει πέρα από εισοδήματα και την δημοφιλία του.
Αυτά τα κενά ως προς την συνεννόηση των βασικών δρώντων εντείνουν την ανασφάλεια. Ήδη, οι ΗΠΑ απειλούν με την πιθανότητα ανάπτυξης 8.500 στρατιωτών τους στην Ουκρανία, προσθέτοντας ακόμα μία πιθανή κλιμάκωση, όπως, εδώ που τα λέμε, κάθε μέρα συμβαίνει. Με άλλα λόγια, πετούν το γάντι στην Ρωσία να δράσει άμεσα, δεδομένων μάλιστα και των εξοπλισμών προς την ουκρανική πλευρά ή αλλιώς να αποδεχτεί ότι η δράση της θα επιταχύνει την Νατοποίηση στο σύνολο των δυτικών συνόρων της.
Η αστάθεια οξύνεται περαιτέρω. Τα αποτελέσματα της θα φανούν σύντομα.
