Μετά την πορεία της στις ελληνικές θερινές αίθουσες, και την επιτυχημένη προβολή της σε 200 κινηματογράφους σε ολόκληρη τη Γερμανία, η ταινία Ράφτης της Σόνιας Λίζας Κέντερμαν, βάζει υποψηφιότητα για καλύτερη ξένη ταινία της χρονιάς στην Ιαπωνία.
Τις υποψηφιότητες ανακοίνωσε η Ιαπωνική Ακαδημία Κινηματογράφου για τα βραβεία που απονέμονται κάθε χρόνο από το 1978 και έπειτα, ενώ μια ματιά στις τέσσερις άλλες ταινίες που διεκδικούν την συγκεκριμένη διάκριση, πείθει για την σπουδαιότητα αυτής της επιλογής: πρόκειται για το Nomadland της Κλόε Ζάο, το No time to die του Κάρι Φουκουνάγκα, το Dune του Ντενί Βιλνέβ και το Minari Λι Άιζακ Τσανγκ.
Στην πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, η Σόνια Λίζα Κέντερμαν, η Ελληνογερμανίδα σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος, που έχει κερδίσει τις εντυπώσεις με τις μικρού μήκους ταινίες «Νικολέτα» (2013) και “Λευκό Σεντόνι” (2014), υφαίνει με μαεστρία μία αισιόδοξη ιστορία με φόντο την κρίση, όπως τη βιώνει σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο ο συγκινητικός και αναπάντεχα δυνατός πρωταγωνιστής της.
Στον κεντρικό ρόλο της ταινίας, ο Νίκος (Δημήτρης Ήμελλος) ένας τελειομανής, εκκεντρικός και κοινωνικά απομονωμένος ράφτης, περνά τον χρόνο του μέσα στην οικογενειακή επιχείρηση που διατηρεί με τον πατέρα του (Θανάσης Παπαγεωργίου). Θέλει να διατηρήσει το οικογενειακό τους ραφείο, με καλής ποιότητας κοστούμια όμως γρήγορα συνειδητοποιεί ότι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο. Τότε επεμβαίνει Μίρα (Ταμίλλα Κουλίεβα) που δίνει τον τόνο για τη συνέχεια του επαγγέλματος του Νίκου σε μια εποχή που η αυτοματοποίηση και τα ετοιματζίδικα απειλούν να καταστρέψουν τη δουλειά του. Με ένα χειροποίητο ραφτάδικο σε δύο ρόδες, ο Νίκος γυρνά στις γειτονιές της Αθήνας, αλλάζοντας μαζί με τις νύφες της τη ζωή και την τέχνη του.
