Πληροφορίες για την ύπαρξη ενός μαζικού τάφου τουλάχιστον 200 Παλαιστινίων αμάχων που εξολοθρεύθηκαν από τις δυνάμεις Εβραίων Σιωνιστών ενόπλων το 1948 σε χώρο του πρώην παλαιστινιακού χωριού Ταντούρα που σήμερα έχει μετατραπεί σε υπαίθριο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων στην περιοχή Dor Beach από τις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις φέρνει στο φως το ντοκιμαντέρ του Ισραηλινού ερευνητή Άλον Σβαρτζ.

Το ντοκιμαντέρ Ταντούρα προβλήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance της Γιούτα και προκάλεσε την προσοχή μίας μικρής μερίδας του ισραηλινού Τύπου που συνηθίζει να σπάει την «ομερτά» που τηρεί επί δεκαετίες το οικονομικό, πολιτικό και ακαδημαϊκό κατεστημένο του Ισραήλ.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ ισραηλινών ΜΜΕ, η εκατόμβη θυμάτων του κατεστραμμένου σήμερα παλαιστινιακού χωριού ψαράδων (που βρισκόταν οκτώ χλμ βορειοδυτικά του Ζίκχρον Για’ακοβ) προκλήθηκε κατά την περίοδο της Νάκμπα, της Καταστροφής των Παλαιστινίων το 1948.

Τότε το μικρό, ψαράδικο παλαιστινιακό χωριό Ταντούρα ήταν ένα από τα εκατοντάδες χωριά Παλαιστινίων που εξαφανίστηκε ουσιαστικά από το «χάρτη» καθώς οι περισσότεροι κάτοικοί του σφαγιάστηκαν εν ψυχρώ από τις ισραηλινές δυνάμεις.

Τη σφαγή καταγράφει στο ομώνυμο ντοκιμαντέρ Ταντούρα ο Ισραηλινός κινηματογραφιστής-ερευνητής Αλόν Σβαρτς που κατάφερε να συγκεντρώσει υλικό αποκτώντας πρόσβαση σε 100 ώρες ηχογραφημένων συνεντεύξεων του έτερου Ισραηλινού ερευνητή Τέντι Κατς με πρώην στρατιώτες της λεγόμενης Ταξιαρχίας Alexandroni αλλά και με Παλαιστίνιους αυτόπτες μάρτυρες του αιματοκυλίσματος, που αποσιωπούσε το πολιτικό και ακαδημαϊκό κατεστημένο του Ισραήλ επί δεκαετίες.

Ο Σβαρτς με βάση αυτό το υλικό προχώρησε την έρευνα γύρω από ένα ακόμη ατιμώρητο έγκλημα πολέμου παίρνοντας συνεντεύξεις από τον πρώτο Ισραηλινό ερευνητή της σφαγής, Τέντι Κατς και όσους Ισραηλινούς πρώην στρατιώτες της ταξιαρχίας Αλεξανδρόνι κατάφερε να βρει εν ζωή.

Σε κάποιο σημείο του ντοκιμαντέρ από τα πρώτα λεπτά ακούγεται ένας Ισραηλινός βετεράνος να ομολογεί πως όλοι γνώριζαν για τη σφαγή των Παλαιστινίων αλλά τηρήθηκε «ομερτά» και όλοι έκαναν πως δεν συνέβη κάτι ασυνήθιστο.

«Κι όμως η σφαγή έγινε όταν οι Άραβες μαχητές που υπερασπίζονταν το χωριό τους παραδόθηκαν το Μάη του 1948. Ήμουν ένας δολοφόνος. Δεν πήραμε αιχμαλώτους. Με το πιστόλι τους σκοτώναμε ακόμη και όταν σήκωναν τα χέρια ψηλά για να παραδοθούν. Τους πυροβολούσαμε όλους. Δεν μέτρησα ποτέ πόσοι ήταν. Είχα ένα αυτόματο πυροβόλο με 250 σφαίρες. Δεν μπορώ να ξέρω πόσους πολλούς σκότωσα» ακούγεται να λέει ένας Ισραηλινός βετεράνος στρατιώτης.

Ένας άλλος ομολογεί πως έβαζαν  τους Παλαιστίνιους μαχητές σε ένα μεγάλο βαρέλι και τους πυροβολούσαν εν ψυχρώ, τον έναν μετά τον άλλο. Παραδέχθηκε, χρόνια μετά από την σφαγή στο χωριό, πως δεν συμπεριφέρθηκαν σαν άνθρωποι στο χωριό Ταντούρα αλλά σαν κτήνη…

Ένα από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για το γύρισμα του ντοκιμαντέρ ήταν η διατριβή του Τεοντόρ Καντζ που την υπέβαλε το 1998 στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα και έφερε τον τίτλο «Η έξδος των Αράβων από τα χωριά στους πρόποδες του Όρους Καρμέλ το 1948».

Δύο χρόνια μετά, κάποιοι δημοσιογράφοι έκαναν περίληψη της διατριβής του και τη δημοσίευσαν στην ισραηλινή εφημερίδα  Μα’αριβ με αποτέλεσμα ο Κατζ να γίνει στόχος ευρείας επίθεσης από μέρους του πολιτικού και ακαδημαϊκού κατεστημένου. Οργάνωση βετεράνων της ταξιαρχίας Αλεξανδρόνι δεν δίστασε να του κάνει μήνυση για συκοφαντία διεκδικώντας αποζημιώσεις 321.000 δολαρίων (σε σημερινή αξία) . Το Πανεπιστήμιο της Χάιφα τον άφησε εκτεθειμένο, επιτροπή του οποίου έπαυσε την εξέταση της διατριβής και του αρνήθηκε κάθε στήριξη. Ο Κατζ τελικά έπαθε έμφραγμα λίγες βδομάδες πριν το πρώτο δικαστήριο εξαιτίας της μεγάλης πίεσης που δέχθηκε πανταχόθεν.

Ένας από τους ελάχιστους που τον υποστήριξε  ήταν ο Ισραηλινός ιστορικός Ιλάν Παππέ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα, ο οποίος και αυτός στη συνέχεια μπήκε στο στόχαστρο του ακαδημαϊκού κατεστημένου και εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από τη θέση του στο πανεπιστήμιο επειδή επέμεινε πως η σφαγή των εκατοντάδων Παλαιστινίων στο χωριό Ταντούρα δεν ήταν προπαγάνδα αλλά ιστορικό γεγονός.

Χρόνια μετά, το 2019, η ισραηλινή εφημερίδα Χα’άρετζ αποκάλυψε πως στο υπουργείο Αμυνας υπάρχει ένα τμήμα «ασφαλείας» που συστηματικά σφράγισε ντοκουμέντα αρχείων που σχετίζονταν με τη Νάκμπα (την καταστροφή) των Παλαιστινίων για τουλάχιστον μία δεκαετία.

Ορισμένα από αυτά τα ντοκουμέντα κατέγραφαν με ακρίβεια τις σφαγές και τις λεηλασίες χιλιάδων Παλαιστίνιων, τις διώξεις και τις κατεδαφίσεις των χωριών τους από ένοπλους Εβραίους. Κάποιες από αυτές τις μαρτυρίες συμπεριελήφθησαν αργότερα (και αφού βεβαίως είχαν περάσει πολλά χρόνια…) στο βιβλίο του Ισραηλινού ιστορικού Μπένι Μόρις, «The Birth of the Palestinian Refugee Problem, 1947–1949» (Cambridge Middle East Library, Series Number 15) Paperback – 24 Feb. 1989.

Πέρα από το τμήμα «ασφαλείας» του υπουργείου Άμυνας του Ισραήλ υπήρχε πλειάδα μηχανισμών και μέσων για κατάπνιξη της ιστορικής αλήθειας σε σχέση με εγκλήματα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.

Είναι χαρακτηριστικό πως το 2011 η ισραηλινή Κνέσετ (βουλή) ψήφισε νόμο, γνωστό ως «Νόμο Νάκμπα» που προέβλεπε ανάσχεση κρατικής, οικονομικής και άλλης υποστήριξης σε κρατικά ιδρύματα που επιτρέπουν εκδηλώσεις μνήμης για τη Νάκμπα που συμπίπτει με την μέρα της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ…