Από το απόγευμα της Παρασκευής ξεκίνησε στη Βουλή των Ελλήνων η τριήμερη συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, που υπέβαλε την Πέμπτη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: «Μέσα σε μια συγκυρία διαδοχικών κρίσεων (πανδημία, ακρίβεια, διαχείριση κακοκαιρίας) ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί και επικίνδυνοι για τη χώρα».
Με αφορμή αυτή τη συζήτηση στη Βουλή, την αντιπαράθεση της δεξιάς παράταξης με τα κόμματα της αριστεράς και όσους διεκδικούν και θα συνεχίσουν να διεκδικούν τον πολιτικό χώρο του «κέντρου» παραθέτουμε μια πρόσφατη ανάρτηση του πρώην υπουργού Εργασίας των ΗΠΑ (επί προεδρίας Κλίντον), Ρόμπερτ Ράιχ. Ο διάσημος γκουρού της πολιτικής οικονομίας, καθηγητής στο Μπέρκλεϊ γράφει και σκιτσάρει: Ή Δεξιά ή Αριστερά – Το «πολιτικό Κέντρο» είναι φούμαρα.
Και εξηγεί: «Άκουσα τον Τζο Μάντσιν (Δημοκρατικός γερουσιαστής από τη Δυτική Βιρτζίνια) να λέει ότι ο Μπάιντεν πρέπει να κινηθεί προς το ‘κέντρο’. Διάβασα τον πολιτικό σύμβουλο Μάρκ Πεν στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» να υποστηρίζει πως ‘ο Μπάιντεν πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Μπιλ Κλίντον και να κινηθεί προς το κέντρο’. Έ βέβαια. Ποιος θέλει να βρεθεί σε ένα από τα δύο άκρα; Πολιτικές καριέρες σχεδόν καταστράφηκαν από ταμπέλες τύπου ‘αριστερός’ ή ‘δεξιός’. Οι πολίτες αισθάνονται ασφάλεια με έναν Πρόεδρο που διακηρύσσει τη δέσμευσή του στο ‘πολιτικό Κέντρο’. Ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ προσπαθούσε πάντα να εμφανίζεται ως ‘κεντρώος’. Το ίδιο έκανε ακόμα και ο Νίξον! Αλλά το να δηλώνεις ‘κεντρώος’ δεν είναι πολιτική θέση. Όλοι οι μεγάλοι, οραματιστές ηγέτες της Αμερικής γνώριζαν καλά ότι το ‘πολιτικό κέντρο’ είναι κάτι πλασματικό και φαντασιακό.
Ουδέποτε σε όποια απόπειρα ενός πολιτικού ηγέτη να ηγηθεί – δηλαδή να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις και την αφοσίωση του λαού του – δεν χρησιμοποιήθηκε η ρητορική του ‘κέντρου’ και της μέσης οδού. Αυτή είναι η ουσία της ηγεσίας. Ο Τέντι Ρούζβελτ δεν ανακάλυψε τα δεινά της βιομηχανικής υπερσυγκέντρωσης του πλούτου στο πολιτικό κέντρο. Ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ δεν έπλεξε το ‘δίχτυ ασφαλείας’ για τους φτωχούς και τους μη έχοντες, ούτε οδήγησε το έθνος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, από το κέντρο. Ο Κένεντι και ο Τζόνσον δεν ανακάλυψαν τα αίτια του ξεσηκωμού για τα πολιτικά δικαιώματα στο κέντρο. Ο Νίξον δεν βρήκε στήριξη στο ‘πολιτικό κέντρο’ για την αναγνώριση της Κίνας. Ούτε καν ο Ρέιγκαν κέρδισε υποσχόμενος περιορισμό του κράτους από τους ψηφοφόρους του κέντρου. Η ηγεσία, εξ ορισμού, παίρνει θέση και δεν βρίσκεται στο κέντρο, αλλά στα δύο άκρα: ή δεξιά ή αριστερά.
