Όσοι παρακολουθούν τα γεγονότα στην Ουκρανία, δεν μπορούν παρά να παρατηρούν εντυπωσιακές και άκρως διδακτικές εξελίξεις. Φοβόμαστε βεβαίως ότι σε αυτούς δεν ανήκουν ούτε οι νυν κυβερνώντες, ούτε η παρούσα αντιπολίτευση της χώρας μας.
Μεταξύ άλλων αναφερόμαστε εν προκειμένω στο εξής: πριν από λίγες εβδομάδες, όταν η Ρωσία φέρεται να ξεκίνησε την ενίσχυση των στρατευμάτων της στα σύνορα με την Ουκρανία, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι ήταν από τους πρώτους, που ξεκίνησαν να μιλούν για άμεσο κίνδυνο ρωσικής εισβολής, απευθυνόμενος για σωτηρία στις ΗΠΑ.
Ζήτησε άμεσες οικονομικές κυρώσεις, (παρα)κάλεσε για στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ στα εδάφη της πατρίδας του, τουλάχιστον σε ισχυρό αριθμό, για ΝΑΤΟϊκές εγγυήσεις και για οικονομική ενίσχυση. Η λογική του ήταν ότι η ρωσική επίθεση πρόβαλλε ως επικείμενη και ότι απαιτούνταν άμεσες πολιτικές αποτροπής, ακόμα και με στρατιωτικά μέσα, από πλευράς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Μάλιστα, κατέστησε εμβληματικό ζήτημα ως προς την ανεξαρτησία της πατρίδας του, την προοπτική ένταξής της στο ΝΑΤΟ, εν γνώσει του γεγονότος ότι τα περισσότερα κράτη-μέλη της συμμαχίας δεν την επιθυμούν, όπως και του κινδύνου που αυτή εγκυμονεί για νέα έκρηξη του πολέμου. Ήδη από την προηγούμενη χρονιά είχε υιοθετήσει την πολιτική της δια της βίας επανένωσης Κριμαίας-Ουκρανίας, ξέροντας ότι μια τέτοια πολιτική οδηγεί σε παγκόσμιο πόλεμο.
Ο πρόεδρος Ζελένσκι (εκλεγμένος αρχικώς ως διαλλακτικός προς την Ρωσία, ο οποίος γρήγορα μετατράπηκε σε «γεράκι») έμοιαζε να αντιγράφει την τακτική του πάλαι ποτέ προέδρου της Γεωργίας, Μιχαήλ Σαακασβίλι: να αξιοποιήσει ή και να προβοκάρει την ένταση με την Ρωσία, προκειμένου να πείσει την «Δύση» και ειδικότερα τις ΗΠΑ να πολεμήσουν ενεργά στο πλευρό της χώρας του. Πρόκειται για το θεώρημα, ότι ένας μικρός ή μεσαίος δρων θα καταστεί τόσο εμβληματικός και σημαντικός για έναν μείζονα δρώντα, ώστε τελικά θα υπαγορεύσει στον τελευταίο την πολιτική του.
Φυσικά, όπως ουκ ολίγες φορές έχει αποδειχτεί, το εν λόγω θεώρημα είναι απολύτως αποτυχημένο. Το μόνο το οποίο προκαλεί είναι ραγδαία περαιτέρω (νεο)αποικιοποίηση από την ισχυρότερη δύναμη, εν προκειμένω της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ, καθώς και ένταση της εχθρότητας με την αντίπαλη πλευρά, εν προκειμένω την Ρωσία, η οποία λαμβάνει το μήνυμα ότι αν δεν πετύχει μια αλλαγή στο πεδίο, θα βρεθεί σύντομα απέναντι σε μια ακόμα σαφέστερα, ντε φάκτο «Νατοποιημένη» Ουκρανία. Η Γεωργία το δοκίμασε και οδηγήθηκε σε έναν καταστροφικό πόλεμο, ενώ και οι Κούρδοι δοκίμασαν λίγη από την «φιλία» των ΗΠΑ.
Εκεί λοιπόν που ο πρόεδρος της Ουκρανίας συμπεριφερόταν «γερακίσια», τις τελευταίες εβδομάδες μοιάζει να ενοχλείται περισσότερο από την πολιτική των ΗΠΑ και της Βρετανίας, παρά από εκείνη της Ρωσίας. Η τελευταία του συνομιλία με τον πρόεδρο των ΗΠΑ δεν πήγε καθόλου καλά, όπως διέρρευσε μέσω CNN.
Ο Ουκρανός πρόεδρος αντιλαμβάνεται ότι έχει χάσει τελείως τον έλεγχο του κράτους του. Είναι ένας απλός τοποτηρητής, μάλλον προγραμμένος από την Ουάσιγκτον. Την ώρα που ο ίδιος διαπιστώνει, όπως λέει, ότι δεν προκύπτει άμεσος κίνδυνος εισβολής από τη Ρωσία, οι ΗΠΑ ανακοινώνουν κάθε μέρα, πως οι Ρώσοι «ζεσταίνουν» τις μηχανές των τεθωρακισμένων για να μπουν στο Κίεβο, ενώ η ουκρανική οικονομία καταρρέει.
Ταυτοχρόνως είναι αμφίβολο κατά πόσο ελέγχει τον στρατό και το ηγεμονευόμενο από την ακροδεξιά, σύμπλεγμα των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών, των μισθοφόρων και στρατιωτικών συμβούλων από τις ΗΠΑ, των ολιγαρχών και των παρακρατικών. Φήμες θέλουν στην πρώτη ευκαιρία να ανατρέπεται. Η προσπάθειά του άλλωστε να διώξει ποινικά τον προκάτοχό του, Πέτρο Ποροσένκο αποδείχτηκε μέχρι σήμερα ανεπιτυχής και η δημοφιλία του υποχωρεί. Είναι επίσης αμφίβολο αν μπορεί να χαλιναγωγήσει τελικά όλους εκείνους που φιλοδοξούν να ξαναπάρουν τις ανατολικές περιοχές του Ντονμπάς δια της βίας.
Κάπως έτσι, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, άβουλος αντάμα και μοιραίος, αντιμετωπίζει τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δεν αποτελεί σύμμαχο, αλλά πιόνι, τόσο ο ίδιος, όσο και ο λαός του, στα χέρια των ΗΠΑ και των ολιγαρχών. Τι θα συμβεί από εδώ και πέρα; Ή ο Ουκρανός πρόεδρος θα αναγκαστεί να στραφεί σε μια ανεξάρτητη πολιτική, πραγματικής συνεννόησης με τη Ρωσία, οπότε και μάλλον η πρεσβεία των ΗΠΑ μαζί με τις κυρίαρχες δυνάμεις στην Ουκρανία θα αποπειραθεί να τον ανατρέψει ή θα αποδεχτεί πλήρως τον ρόλο του ενεργούμενου της Ουάσιγκτον.
Σε αυτήν την τελευταία περίπτωση φυσικά, εκτός από το δικό του κεφάλι, παίζεται και η πρωτεύουσα της χώρας του. Αυτή ωστόσο είναι η μοίρα όσων αποφασίζουν να γίνονται υπηρέτες ξένων συμφερόντων. Να τα ακούμε εμείς και η διακομματικά αμερικανόδουλη «ελίτ» μας. Όσο χρήσιμες υπηρεσίες και αν προσφέρει, αναντικατάστατη δεν θα γίνει ποτέ, όπως και κανένας υπηρέτης, όσο καλός και αν είναι στην δουλειά του.
