Η Λωρίδα της Γάζας είναι ένας μία στενή παραθαλάσσια χέρσα λωρίδα γης που βρέχεται από την Ανατολική Μεσόγειο. Εκτείνεται βόρεια των ανατολικών συνόρων της Αιγύπτου μήκους 41 χιλιομέτρων και πλάτους μεταξύ 6 και 12 χιλιομέτρων, με συνολική έκταση 360 τ.χλμ.

Πολλοί συνηθίζουν να την αποκαλούν σαν την “μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή παγκοσμίως”. Δεν έχουν άδικο καθώς από μία άποψη η Λωρίδα της Γάζας είναι ένα κομμάτι γης, ποτισμένο με αίμα από τις χιλιάδες ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές (μικρότερες ή μεγαλύτερες) που έχει αποκλειστεί από τον υπόλοιπο κόσμο από τον Ιανουάριο του 2008.

Έκτοτε κανείς Παλαιστίνιος δεν μπορεί να βγει ή να μπει στη Λωρίδα της Γάζας δίχως την άδεια των ισραηλινών αρχών, η οποία (περιττό να αναφερθεί) δίνεται σπάνια και σε ελάχιστες περιπτώσεις.

Η Λωρίδα της Γάζας βομβαρδίστηκε για τελευταία φορά ανηλεώς τον περασμένο Μάιο μετά από προκλητικές επιθέσεις των κατοχικών αρχών και των Εβραίων εποίκων στο τέμενος αλ Άκσα και στη συνοικία Σέιχ Τζαράχ της κατεχόμενης Ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Οι προκλητικές επιθέσεις προκάλεσαν την αναμενόμενη αντίδραση της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ με αποτέλεσμα τις εκτοξεύσεις βροχής ρουκετών προς τη μεριά του Ισραήλ, που απείλησαν ακόμη και την Ιερουσαλήμ. Ακολούθησε το σφοδρό, ανηλεές σφυροκόπημα της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας σε κατοικημένες περιοχές της Λωρίδας της Γάζας σε αντίποινα με αποτέλεσμα πάνω από 200 νεκρούς (ανάμεσά τους δεκάδες παιδιά) και χιλιάδες τραυματίες.

Όμως δεν υπάρχει μόνον η Γάζα του πολέμου και της ανείπωτης καταστροφής.

Όταν δύει ο ήλιος και το λιγοστό φως κρύβει από τη θέα τα ερείπια από τα βομβαρδισμένα κτίρια και τη φτώχεια των εργατικών συνοικιών της χέρσας γης, αποκαλύπτεται ένας άλλος κόσμος, πιο όμορφος. Γεμάτος χρώματα και ήχους από τα κύματα της Μεσογείου.

Αυτή τη Γάζα ήρθε να μας γνωρίσει απόψε ο νεαρός Παλαιστίνιος Μουχάμαντ Σμίρι, που δηλώνει γεννημένος δημοσιογράφος.

Λίγο πριν το τελευταίο φως της μέρας, μετά τη δύση του ήλιου, οι περίπου 2.000.000 εγκλωβισμένοι Παλαιστίνιοι της Λωρίδας της Γάζας μπορούν να αρχίσουν να ονειρεύονται έναν κόσμο μακριά από τα εμπάργκο και τους βομβαρδισμούς των κατοχικών δυνάμεων.

Η ελπίδα, όπως λένε, πεθαίνει πάντα τελευταία…