Όπως υπογράμμισα σε προηγούμενο άρθρο μου, προσπαθώ τα τελευταία δύο χρόνια να μην κάνω στον ΣΥΡΙΖΑ την κριτική που αξίζει και με το παραπάνω, ελπίζοντας ότι θα συμβάλλει στην ανάγκη να αντιμετωπισθεί κάπως η πρωτοφανής λαίλαπα της σημερινής κυβέρνησης. Χωρίς να είμαι καν βέβαιος ότι κάνω καλά, γιατί φυσικά δεν έχει σημασία μόνο να φύγει το ταχύτερο η σημερινή κυβέρνηση, έχει σημασία το τι θα κάνει και η επόμενη. Και επ’ αυτού, δυστυχώς, δεν έχουμε την παραμικρή ένδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (ή οποιοσδήποτε άλλος) έχει κάποιο αξιόλογο σχέδιο για τη χώρα, ή ότι έχει κάτι διδαχθεί από τα κολοσσιαία σφάλματα που διέπραξε στο παρελθόν (και εξαιτίας των οποίων έφυγε από την κυβέρνηση αλλά και δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις).
Αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση δεν σε αφήνει, κυριολεκτικά, να αγιάσεις, με όσα λέει και κάνει στα πιο διαφορετικά θέματα. Τις προάλλες επί παραδείγματι, συζητώντας με τον Αντώνη Μαρκόπουλο, στέλεχος της Επιτροπής Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην συντονιστή της, έμαθα για το άρθρο που έγραψε στην Αυγή ο Πάνος Τριγάζης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα θλιβερή υπεράσπιση του σιωνιστικού καθεστώτος και μια προσπάθεια να απορριφθεί η σύγκρισή του με το νοτιοαφρικανικό καθεστώς του απαρτχάιντ, μια σύγκριση που υιοθετείται πλέον διεθνώς όλο και περισσότερο, για παράδειγμα, από την (υπεράνω υποψίας) Διεθνή Αμνηστία μόλις πρόσφατα, αλλά και Αμερικανοεβραίους που, όλο και περισσότερο, έχουν το θάρρος και την αξιοπρέπεια και τάσσονται όλο και σαφέστερα εναντίον του καθεστώτος που έχουν επιβάλλει στα κατεχόμενα οι ομοεθνείς τους.
Mάλιστα, η παρούσα ισραηλινή κυβέρνηση κατηγορείται ότι έχει επιδοθεί σε μια πολιτική δολοφονιών αμάχων Παλαιστινίων που δεν εφαρμόστηκε ποτέ τα τελευταία 15 χρόνια.
Προσωπικά δεν γνωρίζω άλλον Έλληνα αριστερό να έχει κάνει τέτοια υπεράσπιση του ισραηλινού καθεστώτος και ούτε πιστεύω ότι ο Τριγάζης θα έγραφε κάτι που να ήταν αντίθετο με την πολιτική και τις διαθέσεις του ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Και πολλοί που έχουν τις ίδιες προτιμήσεις με τον Τριγάζη, «αριστεροί» ή μη, αποφεύγουν πάντως να εκτεθούν δημόσια. Έλληνες άλλωστε είμαστε, σπουδαίοι ιστορικοί δεσμοί μας ενώνουν με τους αραβικούς λαούς και τους Παλαιστινίους και πυροβολούμε τα πόδια μας όταν στηρίζουμε την Ισραηλινή κατοχή. Γιατί υπονομεύουμε, κάνοντάς το, τόσο την ακτινοβολία, την πολιτική ισχύ της χώρας μας, γεννήτρας των ιδεών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά και τη δυνατότητά μας να διαμαρτυρόμαστε αξιόπιστα για την κατοχή μέρους της Κύπρου από την Τουρκία. Όσο για τις περίφημες (κατά φαντασίαν και παρά φύσιν) «συμμαχίες» με το Ισραήλ απέδειξαν περίτρανα με τις περιπέτειες στην Αν. Μεσόγειο τι αξίζουν και θα το αποδείξουν ακόμα περισσότερο αν τυχόν υλοποιηθεί η εκκολαπτόμενη προσέγγιση Ισραήλ και Τουρκίας. Κανένα κόμμα της αριστεράς, αν είναι της αριστεράς πάντως, αλλά και οποιοσδήποτε δημοκράτης άνθρωπος, δεν μπορεί να συμφωνεί με το ίδιο το γεγονός της Κατοχής αλλά και τα όσα φοβερά, αναπόφευκτα διαπράττει το Ισραήλ όχι μόνο στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά και με τις διακρίσεις και απειλές κατά των Αράβων πολιτών του.
Μακάρι να κάνω λάθος, φοβάμαι όμως ότι το άρθρο Τριγάζη, όπως είπα, δεν αντανακλά μόνο τις προσωπικές απόψεις του αρθρογράφου, αλλά προδίδει και τις ιδιαίτερες σχέσεις που ανέπτυξε ο στενός ηγετικός πυρήνας της υποτιθέμενης ελληνικής «ριζοσπαστικής Αριστεράς» με το κράτος του Ισραήλ και τυχόν «εξυπηρετήσεις» προς αυτό. Ένα κράτος που, ιδίως επί Νετανιάχου, έκανε δυστυχώς μεγάλα βήματα προς μια καθαρά φασίζουσα κατεύθυνση, στον αντίποδα πλέον ακόμα και της αρχικής ιδεολογίας του, που ήταν μια σοσιαλιστική παραλλαγή του σιωνισμού, μια κατεύθυνση που θα κάνει ασφαλώς να γυρνάνε στους τάφους τους τα κόκκαλα των θυμάτων του Ολοκαυτώματος.
Οι «κακές γλώσσες» μάλιστα, λένε ότι οι Ισραηλινοί αναγνωρίζουν ότι ο Τσίπρας έκανε περισσότερα για αυτούς, ακόμα και από τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται εξάλλου να γνωρίζει, αν κρίνουμε από την πολιτική της, ότι δεν υπάρχει χειρότερο σφάλμα στρατηγικής για οποιαδήποτε δύναμη από το να εγκαταλείπει την ίδια τη βάση και τις θεμελιώδεις ιδέες της πολιτικής σου, το κέντρο της δύναμής σου και να περιφέρεσαι χωρίς μπούσουλα σε ξένα χωράφια, συναλλασσόμενος με δυνάμεις που θα σε ελέγξουν, θα σε χρησιμοποιήσουν και θα σε πετάξουν σα στυμμένη λεμονόκουπα στο τέλος.
Ο Μαρκόπουλος αγανάκτησε διαβάζοντας το άρθρο του Τριγάζη και, προς τιμήν του, του απάντησε, σε πολύ φιλικό τόνο γράφοντάς του μάλιστα πολύ λιγότερα από αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν. Το άρθρο του το βρήκαν ενδιαφέρον στην Αυγή, αλλά και στην Εφημερίδα των Συντακτών και του υποσχέθηκαν να το δημοσιεύσουν. Ακόμα περιμένει ο άνθρωπος. Δημοσιεύτηκε εν τέλει στην ιστοσελίδα της Παλαιστινιακής Πρεσβείας. Το αναπαράγουμε στη συνέχεια λόγω του πολλαπλού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει.
Η αλήθεια για το ισραηλινό Απαρτχάιντ
Του Αντώνη Μαρκόπουλου
Πριν λίγες ημέρες δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ ένα άρθρο του αγαπημένου σ. Πάνου Τριγάζη σχετικά με την επέτειο του τέλους του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και τον ρόλο του Νέλσον Μαντέλα στην αναγέννηση της πολύπαθης χώρας και κυρίως του μη ιδεολογικά λευκού πληθυσμού της.
Και εκεί που στο μυαλό μας ζωντάνευαν πένθιμες και ηρωικές εικόνες ξαφνικά εμφανίστηκε μια άκαιρη επισήμανση: η αιτιολόγηση του ΜΗ χαρακτηρισμού ως Απαρτχάιντ της μεταχείρισης από το ισραηλινό καθεστώς των παλαιστίνιων πολιτών του, με θριαμβευτικές κορώνες για την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους .
Στην αρχή νόμισα ότι δεν διάβασα καλά αλλά δυστυχώς δεν ήταν έτσι. Θυμήθηκα λοιπόν όλα όσα είχαμε δει με τα μάτια μας η επίσημη αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ που επισκεφτήκαμε, μετά από πρόσκληση της Παλαιστινιακής Αρχής, την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη το καλοκαίρι του 2016.
Η αντιπροσωπεία αποτελούνταν από τον τότε Γραμματέα Π. Ρήγα, τον τότε Υπεύθυνο της Πολιτικής Γραμματείας για τις Δ. Σχέσεις Γ. Μπουρνούς, τον τότε Συντονιστή του Τμήματος Εξ. Πολιτικής Α. Μαρκόπουλο, το μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Ν. Μπουγδάνη και τον βουλευτή Χίου, Γραμματέα της Διαθρησκευτικής Συνέλευσης, Α. Μιχαηλίδη.
Φιλοξενηθήκαμε με μεγάλη φροντίδα και προσοχή από τις παλαιστινιακές αρχές στο «χρυσό κλουβί» της Ραμάλα και με τη βοήθεια τους περιηγηθήκαμε σε καίρια σημεία του «κυρίαρχου» παλαιστινιακού κράτους βλέποντας με τα μάτια μας τα ανείπωτα ανθρωπιστικά όργια των ισραηλινών αρχών που μπροστά τους τα ανδρείκελα κρατίδια της Ν. Αφρικής την εποχή του Απαρτχάιντ (Ζουλουλάνδη, Λεσότο κλπ) και τα γκέτο ωχριούν ή απέχουν πολύ λίγο.
Κατ’ αρχήν με το που φτάνουμε στα όρια της Δυτικής όχθης μεγάλες κόκκινες πινακίδες προειδοποιούν ότι μπαίνουμε σε μη ασφαλή περιοχή. Στη συνέχεια αφού περάσουμε τις γιγάντιες καγκελόπορτες (οι πεζοί περνούν από σιδερένια τούνελ όπως τα λιοντάρια στα παλιά τσίρκο)και υποστούμε τον εξευτελιστικό έλεγχο, με το πολυβόλο στο στόμα, των 20χρονων ισραηλινών στρατιωτών (συχνά αιθιοπικής καταγωγής) τότε μπαίνουμε στην Παλαιστινιακή ας πούμε Επικράτεια. Ας πούμε γιατί χωρίζεται σε 3 τομείς (βλέπε συνημμένο χάρτη της περιοχής της Ιερουσαλήμ):
- την Α’ Ζώνη όπου τον έλεγχο έχει η παλαιστινιακή αστυνομία και αποτελεί μόλις το 25% του συνολικού εδάφους και κυρίως τα κέντρα των πόλεων αποκομμένα όμως από τα ισραηλινά σημεία ελέγχου, εξ ου και χρυσά κλουβιά. Σε αυτά διαμένει η παλαιστινιακή ελίτ και ηγεσία, υπάρχουν 5άστερα ξενοδοχεία και χλιδάτες τράπεζες με ότι αυτό σημαίνει για τον υπόλοιπο φτωχό παλαιστινιακό πληθυσμό.
- τη Β’ Ζώνη,50% του εδάφους, όπου τον έλεγχο έχει ουσιαστικά το Ισραήλ που διατηρεί πλήθος στρατιωτικών βάσεων και βρίθουν παράνομων εποικισμών ενώ πολύ μεγάλο μέρος του καλλιεργήσιμου εδάφους θεωρείται Εθνικός Δρυμός και
- τη Γ’ Ζώνη που υποτίθεται ότι διαχειρίζεται ο ΟΗΕ μετά τις συμφωνίες του Όσλο όπου η βρώμα, τα ναρκωτικά, η εγκληματικότητα και η αναρχία βασιλεύουν. Εκεί βρίσκονται και οι περισσότεροι προσφυγικοί οικισμοί και εκεί «βασιλεύουν οι ισραηλινές μπουλντόζες. Χαρακτηριστικά όταν φτάσαμε στα όρια της Α’ ζώνης της Ραμάλα (έκταση μισή από τον μικρό Δακτύλιο της Αθήνας) και μπήκαμε στην Γ’ Ζώνη τότε το αστυνομικό εξαφανίστηκε και συνεχίσαμε με δική μας ευθύνη.
Μια ξεχωριστή περιοχή από μόνη της αποτελεί η Γάζα αλλά από εκεί έχουμε περιέργως πολλές περισσότερες πληροφορίες μια και κυβερνά η «αναθεματισμένη» Χαμάς και πρέπει να μαθευτεί παγκοσμίως σε τι εξαθλίωση έχει οδηγήσει τον πληθυσμό η στάση της.
Παντού υπάρχει το τείχος το οποίο αγκαλιάζει όλους τους εποικισμούς και τις εκτάσεις τους, ενώνοντας τους και αποκόπτοντας τους από τα υπόλοιπα εδάφη.
Οι Παλαιστίνιοι πολίτες για να κινηθούν από και προς τα χωράφια τους σε απόσταση ευθεία 1 χλμ αλλά από την άλλη πλευρά του τείχους πρέπει να περιμένουν να ανοίξουν οι πόρτες του περάσματος 2 και 3 χιλιόμετρα μακριά, να κάνει αντίστοιχη απόσταση να καλλιεργήσει και το βράδυ να ξανακάνει το ίδιο. Δέκα χιλιόμετρα αντί για δύο.
Άλλοι όπως ο Αλί ζουν περίκλειστοι από ισραηλινό εποικισμό σε κλουβί 6 μέτρα ύψος σε 3 μέτρα απόσταση από το σπίτι τους και βγαίνουν σε ανοικτό έδαφος μόνο αν οι έποικοι ανοίξουν την καστρόπορτα. Πιέζεται δε να πουλήσει το χωράφι του που βρίσκεται πίσω από τον εποικισμό και πρέπει κάθε φορά να κάνει το γύρω για να πηγαίνει.
Χαρακτηριστικά στα παλαιστινιακά χωριά τα σπίτια έχουν στις στέγες τεράστια μαύρα ντεπόζιτα για να μαζεύουν το νερό ενώ στους ισραηλινούς εποικισμούς δεν έχουν ανάγκη, έχουν συνεχώς καθαρό τρεχούμενο νερό και καταλαμβάνουν τις κορφές των λόφων όπου και οι πηγές.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ ένας άνθρωπος χρειάζεται περίπου 10 λίτρα νερό την ημέρα, οι έποικοι καταναλώνουν 20, οι Παλαιστίνιοι έχουν 6 και στη Λωρίδα μόνο 2! Στη Χεβρώνα το κέντρο της πόλης (σαν να λέμε η περιοχή από την Πανδρόσου μέχρι τη Βιβλιοθήκη του Αδριανού και την Ρωμαϊκή Αγορά) έχει καταληφθεί από 1.500 εποίκους (που φυλάσσουν 2.500 στρατιώτες) οι οποίοι από τα παράθυρα τους πετούν πάνω στα κεφάλια των πολιτών στην αγορά σκουπίδια, απόβλητα, ακαθαρσίες κα.
Επίσης πριν 20 χρόνια ένας έποικος μπήκε στο τζαμί – τάφο του Ιμπραήμ (Αβραάμ) το 3ο ιερότερο μέρος για τους μουσουλμάνους και σκότωσε 20 Παλαιστίνιους. Από τότε απαγορεύτηκε η είσοδος στους … Παλαιστίνιους και τοποθετήθηκε ισραηλινή σημαία και πολυβολείο.
Για να κλείσουμε με τα «δικαιώματα» των Αράβων ισραηλινών πολιτών: ναι σίγουρα ψηφίζουν και μάλιστα μαζί με το ΚΚ Ισραήλ έχουν την Κοινή Λίστα, 3ο κόμμα στην Κνεσέτ, αλλά έτσι και λείψουν πάνω από 6 μήνες από το σπίτι τους, κατάσχεται και μπαίνουν έποικοι και χάνουν και τα δικαιώματα τους, ακόμα και αν το σπίτι βρίσκεται δίπλα στην είσοδο του Ναού της Αναστάσεως ή στην Οδό του μαρτυρίου δίπλα στο Αρμένικο Πατριαρχείο στην Παλιά Πόλη της Ανατολικής Ιερουσαλήμ όπου ΔΕΝ υπάρχουν ισραηλινά οικήματα καθόλου!
Φαίνεται από τον χάρτη ότι οι ισραηλινοί από καιρό προσπαθούν να αποκόψουν την Ανατολική Ιερουσαλήμ περικλείοντας την με ένα τείχος 139 χλμ. Και αν επικρατήσει το εξάμβλωμα του Τραμπ τότε οι Παλαιστίνιοι θα αποκοπούν από οποιαδήποτε παραγωγική περιοχή και πηγή ποσίμου ύδατος όπως ο Ιορδάνης. Σίγουρα δεν είναι το Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής αλλά κάτι πιο εξελιγμένο και χειρότερο: είναι ο εξευτελισμός των ανθρώπων και η κλοπή της γης τους.
Αντώνης Μαρκόπουλος
τ. Συντονιστής Τμήματος Εξ. Πολιτικής
ΣΥΡΙΖΑ περιόδου 2015 – 2016
