Επιτρέψτε μας να εξηγήσουμε την επί της αρχής θέση μας: η διασφάλιση της νομιμότητας αποτελεί πρώτα και κύρια υποχρέωση του κράτους, τόσο υπό την έννοια της τήρησης των νόμων και των θεμελιωδών συνταγματικών αρχών, όσο και υπό την έννοια του υποδείγματος το οποίο θέτει. Κοινότοπο θα πει κανείς και θα έχει δίκιο, ωστόσο αυτή ακριβώς είναι η αρχή της νομιμότητας, η οποία παρεμπιπτόντως αποτελεί θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου και του συντάγματος.
Φυσικά κανένα κράτος, ποτέ, έτσι όπως τα κράτη δρουν δια των λειτουργών τους δεν συμμορφώνεται απολύτως με την εν λόγω αρχή. Εξ ου και έχουμε ανακαλύψει κάποια εργαλεία: εσωτερικές εγγυήσεις διασφάλισης της νομιμότητας, μέσα στα όργανα και στις υπηρεσίες που συναποτελούν το κράτος. Δυνατότητα του πολίτη ή όποιου υφίσταται την εξουσία του κράτους να προσφεύγει εναντίον των ενεργειών του τελευταίου και να παρίσταται ενώπιον των αρχών. Δίκαιη δίκη και διασφάλιση του δικαιώματος σε αυτήν για όλους ανεξαιρέτως. Δημοσιογραφική (από-) κάλυψη των ενεργειών των κρατικών λειτουργιών και του κράτους, ούτως ώστε η δημοσιοποίηση να δρα ελεγκτικώς και αποτρεπτικώς. Και βεβαίως- τελικά- η δράση των ίδιων των πολιτών.
Όταν τα παραπάνω πλην του τελευταίου, δεν δουλεύουν, από ένα κράτος που παραβιάζει την αρχή της νομιμότητας μεταβαίνουμε σε ένα κράτος- συμμορία και σε οργανωμένη κεντρικώς, κλεπτοκρατία. Η ελπίδα και η προοπτική εναπόκειται στην επαναστατική διάθεση των πολιτών, του λαού. Αυτό δε, δεν είναι μαρξισμός, αλλά κλασικός φιλελευθερισμός.
Αν και η τελευταία αυτή προοπτική εκλείπει, μπορούμε απλώς να περιμένουμε την στιγμή κατά την οποία το τραίνο με τα σπασμένα φρένα θα περάσει και από πάνω μας, προτού με ορμή βουτήξει στον γκρεμό.
Αυτού του είδους οι μετασχηματισμοί μέσα στην παρακμή, συνήθως λαμβάνουν χώρα με υπόγειες, διαβρωτικές μεθόδους. Αφορούν τους λιγότερο ή καθόλου προνομιούχους -κατά βάση και για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τουλάχιστον-με νομιμοποιητικά προσχήματα την επίκληση «κρίσεων», την ανάγκη της αποτελεσματικότητας και φυσικά του ψευτό- πατριωτισμού των απατεώνων. Στην πατρίδα μας έχουμε ισχυρή παράδοση τέτοιου μοντέλου κράτους. Επειδή δε, άρεσε πάρα πολύ στο κατεστημένο μας ιστορικώς, δεν αναιρέθηκε ποτέ, τουλάχιστον όχι πλήρως. Κάπως έτσι κατάφερε να επιστρέψει πλησίστιο και με ενισχυμένες δυνατότητες.
Είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ – και όχι μόνο- ότι το ελληνικό κράτος, με συνενοχή όχι μόνο της σημερινής αλλά και προηγουμένων κυβερνήσεων, εφαρμόζει την πολιτική των παρανόμων επαναπροωθήσεων μεταναστών και αιτουμένων ασύλου, τόσο παράτυπων όσο και μέρους εξ εκείνων που έχουν νομιμοποιητικά έγγραφα. Η πολιτική εφαρμόζεται στην στεριά και στην θάλασσα.
Στην ξηρά, οι παράνομες επαναπροωθήσεις γίνονται μέσα από ένα δίκτυο προαναχωρησιακών κέντρων και αστυνομικών τμημάτων στην Βόρεια Ελλάδα τα οποία καταλήγουν στον Έβρο. Εκεί συχνά με αρκετό ξύλο και αφαίρεση των χρημάτων των αλλοδαπών- κοινώς με λήστευσή τους- οι αλλοδαποί φορτώνονται σε φουσκωτά και ρίχνονται στην τουρκική όχθη. Γνωρίζουμε μάλιστα, ότι ενίοτε υπάρχει συνεργασία και με τον -κατά τα λοιπά προαιώνιο εχθρό μας- την Τουρκία, ιδίως όταν πρόκειται για Τούρκους αντικαθεστωτικούς, αρκετοί εκ των οποίων από την πατρίδα μας «επεστράφησαν» στα κελιά του Ερντογάν.
Στην θάλασσα, όπως αποκαλύφθηκε από μια ακόμα διεθνή έρευνα όχι μόνο έχουμε παράνομες επαναπροωθήσεις βαρκών, πίσω στα τουρκικά χωρικά ύδατα, αλλά επιπλέον και επιχειρούμενους πνιγμούς, με δεδομένο ότι μετανάστες πετιούνται στην θάλασσα για να κολυμπήσουν πίσω στην Τουρκία. Περιττεύει να επισημάνουμε ότι πρόκειται για εγκληματικές συμπεριφορές βάσει τόσο του εγχωρίου, όσο και του διεθνούς δικαίου- ιδιαίτερης μάλιστα χυδαιότητας πρέπει να προσθέσουμε.
Στις πρακτικές της στεριάς πρωταγωνιστεί η ΕΛ.ΑΣ., ενώ στις δεύτερες το λιμενικό. Το τελευταίο έχει μακρά ιστορία -και πλούσια- εμπλοκής τόσο σε παράνομες δραστηριότητες εκτεταμένης διαφθοράς, όσο και σε διάφορες χάρες προς το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Φυσικά κανείς δεν αλλάζει κάτι διότι το εφοπλιστικό κεφάλαιο, ξέρει να φροντίζει τους δικούς του.
Όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένες πρακτικές αλλά για ολοκληρωμένο σχέδιο «αποθάρρυνσης» των μεταναστευτικών ροών δια βασανισμών και δολοφονιών, εν γνώσει και με συνενοχή της ΕΕ.
Όταν το ζήτημα τέθηκε από μια Ολλανδή δημοσιογράφο- η οποία έπραξε το καθήκον της σε αντίθεση με το σύνολο των συστημικών Ελλήνων δημοσιογράφων- ο μεν πρωθυπουργός ο οποίος απαντά σε ερωτήσεις μόνο αν έχει υποβολέα, της εξήγησε στην πραγματικότητα ότι δεν απαντάει σε μη στημένες ερωτήσεις, τα μέσα ενημέρωσης δε, ξεκίνησαν μια διαδικασία δολοφονίας χαρακτήρα.
Η λογική του ξεπλύματος του εγκλήματος είναι σαφής: ο μόνος τρόπος να υπερασπιζόμαστε τα σύνορά μας είναι εγκληματώντας και ως εκ τούτου, το πατριωτικό μας καθήκον συνίσταται στο να κρύβουμε το έγκλημα ώστε να το συνεχίζουμε απρόσκοπτα. Πρόκειται στην πραγματικότητα για την λογική του κράτους- συμμορία και για γιγάντιο ψεύδος.
Πρώτον γιατί υπάρχουν νόμιμοι τρόποι φύλαξης των συνόρων.
Δεύτερον, διότι ο «πατριωτισμός» των απατεώνων το μόνο το οποίο προσφέρει είναι η δυσφήμηση της πατρίδας μας διεθνώς, η οποία -να μην έχουμε καμία αμφιβολία ως προς αυτό- όχι μόνο θα αναδεικνύεται διαρκώς από την Τουρκία αλλά θα βγει από το τσεπάκι και άλλων κρατών ή δρώντων, όποτε εκείνα το αποφασίσουν. Τέτοιου είδους εγκλήματα στο Αιγαίο θα αξιοποιηθούν προκειμένου να επιδιώξει η Άγκυρα την αλλαγή της περιοχής έρευνας και διάσωσης και να διευρύνει τα δικαιώματά της επί των δικών μας. Όταν θα αρχίσουμε να πληρώνουμε το έγκλημα, να θυμόμαστε ότι υπεύθυνοι θα είναι οι «πατριώτες» εκείνοι οι οποίοι το διατάζουν, το εκτελούν και το συγκαλύπτουν- πολιτικά πρόσωπα, στελέχη του κρατικού μηχανισμού, δικαστικοί λειτουργοί, δημοσιογράφοι.
Αν όμως νομίζουμε ότι αυτό είναι το μόνο πρόβλημα κάνουμε λάθος: εκείνα τα κράτη τα οποία συνηθίζουν να δρουν μέσα από ένα συνδυασμό εγκλήματος και συγκάλυψης, συνενοχής και παραπλάνησης απέναντι σε ένα ζήτημα, θα πράξουν το ίδιο και απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη ενόχληση αντιμετωπίσουν, από οποιαδήποτε σχεδόν αιτία, αν μπορούν. Ένα κράτος – συμμορία ή μια Κολομβία των Βαλκανίων αν προτιμάτε θα δρα με τον ίδιο τρόπο- και αυτό ακριβώς πράττει- όχι μόνο απέναντι σε μετανάστες και πρόσφυγες αλλά και προς τους δικούς του, τους εγχώριους, μη προνομιούχους. Άλλωστε για το ελληνικό κατεστημένο, τα πραγματικά σύνορα είναι τα σύνορα των συμφερόντων της.
Κεντρική Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Ζήλος από τη σημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των απελάσεων στο Σύνταγμα.
